هوافضای عاشورا

قبل از معرفی‌ کوادکوپترهای مسابقه‌ای بهتره اول تعریف مسابقات پهپاد رانی “drone racing” آشنا بشیم. مسابقات پهپاد رانی به فعالیتی گفته می‌شه که خلبان ها بعد از خرید یا ساخت کوادکوپتر‌های بسیار سریع، با مشاهده تصویری که بصورت زنده از کوادکوپتر‌ها بهشون ارسال می‌شه در مسیرهای تعیین شده با هم مسابقه میدن. قابلیت ارسال تصویر زنده به اصطلاح “FPV – اف پی‌ وی ” گفته می‌شه، به کوادکوپتری که برای این منظور ساخته شده و مجهز به قابلیت ارسال تصویر زنده هستش “پهپاد اف پی‌ وی” هم گفته می‌شه و به مسابقاتی که برای این گونه پهپاد‌ها راه‌اندازی شده “مسابقات اف پی‌ وی” هم گفته می‌شه.  تصویری که خلبان بصورت زنده مشاهده می‌کنه میتونه، روی مانیتورهای مخصوص، رو موبایل و یا تبلت باشه، ولی‌ رایج‌ترین وسیله و البته مهیج‌ترین وسیله، تماشا از طریق عینک‌های مخصوص این کار هست که بهشون “عینک‌های اف پی‌ وی – FPV goggles” گفته می‌شه.

 با اینکه پهپاد رانی بسیار جدید هستش، ولی‌ به طرز باور نکردنی داره هر سال به طرفدارهاش اضافه می‌شه، این ورزش هنوز در مرحله کودکی خودش بسر میبره و تازه داره کم کم قانون‌ها برای مسابقه دادن با این کوادکوپترها شکل میگیره. قدمت این ورزش بر میگرده با اوایل سال ۲۰۱۴ وقتی‌ که اولین مسابقه پهپاد رانی در دنیا در استرالیا انجام شد، تو این مدت علاقه‌مندان به این ورزش هم دیگرو در همسایگی هم پیدا میکردن و بصورت گروهی باهم مسابقه میدادن، که در نهایت همین چند وقت پیش، ۲۱ اسفند ۱۳۹۴، اولین مسابقه جهانی‌ و رسمی‌ پهپاد رانی در دبی برگزار شد به اسم “World Drone Prix” و به نفرات اول در مجموع ۱ میلیون دلار به عنوان جایزه اهدا‌ شد.

10 هلیکوپتر بزرگ و سنگین و غول پیکر دنیا:

برای دیدن فیلم مورد نظر بر روی لینک زیر کلیک نمایید:

http://www.namasha.com/v/cygU4xI2

 تدارک لازم برای سفر انسان به مریخ

مریخ بعد از زمین قابل سکونت‌ترین سیاره منظومه‌ی شمسی محسوب می‌شود. به‌گفته‌ی ایلان ماسک اگر بتوانیم جو مریخ را گرم کرده و بر ضخامت آن بیافزاییم و همچنین اقیانوس‌های یخی مریخ را پیدا کنیم در این صورت سیاره مریخ احتمالا می‌تواند سکونت‌گاه دوم انسان باشد. سفر انسان به مریخ چندان هم ساده نیست، اما افرادی مثل ایلان ماسک و سازمان فضایی ناسا شرایط مسکونی‌سازی مریخ را آماده کرده‌اند و در آینده‌ی نردیک شاهد حضور میلیون‌ها انسان در مریخ خواهیم بود. اما قبل از اینکه عازم مریخ شویم باید تدارکات لازم را ببینیم تا از وقوع عواقب جبران‌ناپذیر، جلوگیری کنیم. در ادامه با گجت نیوز همراه شوید.

ماموریت یک‌ساله‌ی ناسا

به‌گفته‌ی مقامات ناسا، طرح سفر انسان به مریخ توسط سازمان فضایی ناسا 2 گام اساسی خواهد داشت: اولین گام یک سال اقامت در ماه و دومین گام آغاز سفر به سمت مریخ، خواهد بود. براساس گفته‌های ناسا، فعلا انجام ماموریت‌‌های بیشتر از یک سال ممکن نیست، زیرا در ماموریت 2 یا 3 ساله امکان دارد آسیب‌های جدی و جبران‌‌ناپذیری به فضانوردان وارد شود. این ماموریت‌ها با هدف کسب اطلاعات در مورد تاثیر جاذبه و عوامل متعدد روی بدن فضانوردان به‌منظور اقامت‌های طولانی مدت در اعماق فضا انجام خواهد شد.

ناسا می‌گوید اطلاعات به دست آمده توسط اقامت اسکات کلی (Scott Kelly) و میخائیل کورنینکو (Mikhail Korniyenko) در ایستگاه فضایی بین المللی، دقیق و کافی نبود و به آزمایش‌ها و سفرهای بیشتری احتیاج داریم. سوال اصلی اینجاست که آیا ناسا از عهده‌ی تامین هزینه‌ها برای علمی کردن این برنامه‌ی یک‌ساله برخواهد آمد؟ باید منتظر ماند و دید که دولت ترامپ، چه میزان بودجه را به ناسا اختصاص خواهد داد.

فناوری‌ های فرود به مریخ

قبل از ارسال وسایل نقلیه سنگین و همچنین سفر انسان به مریخ باید عملکرد فناوری‌های جدید را مورد بررسی قرار داد. این بشقاب پرنده به‌طور رسمی LDSD (سرعت‌گیر فراصوت با تراکم پایین) نامیده می‌شود. با استفاده از این فناوری جدید، سیستم‌های فضایی آینده که قرار است محموله‌های سنگین و حتی انسان را به مریخ ارسال کنند، بدون هیچ خطری روی مریخ فرود خواهند آمد.

این وسیله‌ی آزمایشی با استفاده از یک بالون ویژه تا ارتفاع 36 کلیومتری بالا خواهد رفت که در این ارتفاع توسط بالون رها شده و با روشن شدن راکت‌های تقویتی خود تا ارتفاع 54 کلیومتری اوج خواهد گرفت. به دلیل اینکه اتمسفر مریخ بسیار رقیق است، هرگونه چتر نجاتی که مورد استفاده قرار گیرد باید از استحکام بسیار بالایی برخوردار باشد تا از سرعت قابل توجه مریخ نشین موقع فرود بکاهد.

موشک‌ های غول‌پیکر

ناسا برای طرح درازمدت خود به‌منظور سفر انسان به مریخ در سال 2030، از موشک غول‌‌پیکر SLS استفاده خواهد کرد. این راکت برای ماموریت های آینده ناسا در اعماق کهکشان ساخته شده و قادر است 4 فضانورد را در خود برای مدتی طولانی نگه دارد. به‌گفته‌ی ناسا این راکت تا قبل از سال 2019 پرتاب نخواهد شد.

این ماموریت همزمان با ماموریت Orion capsule انجام خواهد شد که برنامه آن برای اوایل سال 2021 است. اسپیس اکس، نیز در حال طراحی موشک Falcon Heavy است. این موشک که در حدود 70 متر ارتفاع دارد، توان خروجی خود را از ترکیب 3 موشک فالکون 9 تامین خواهد کرد.

ماژول‌ های حمل و نقل فضایی

ناسا در سال 2016 ماژول BEAM را که محصول شرکت فضایی “Bigelow Aerospace” است از طریق موشک شرکت اسپیس ایکس به منظور تست و ارزیابی به ایستگاه فضایی بین المللی به فضا پرتاب کرد. در واقع، هدف شرکت سازنده، تولید ایستگاه‌های فضایی قابل اسکان و مقرون به صرفه است که می‌تواند پس از وصل شدن به ایستگاه فضایی بین المللی، منبسط شده و فضایی به اندازه یک پارکینگ خودرو را در اختیار فضانوردان قرار دهد.

البته مهندسان کمپانی Bigelow Aerospace در حال طراحی سیستم‌های پیشرفته‌ای هستند که بتوانند از سرد شدن هوای داخل این کپسول جلوگیری کنند چراکه کاهش دمای بیش از حد می‌‌تواند منجر به افزایش خطر چگالش شود. سال گذشته، SpaceX ماژول Bigelow را به ISS فرستاد تا به مدت 2 سال تحت مورد آزمایش قرار گیرد. اگر Bigelow بتواند ثابت کند این ماژول قدرت کافی را دارد، احتمالا ناسا و Space X از آن بهترین استفاده را در سفر انسان به مریخ خواهند برد.

موشک‌ های چندبار مصرف

سفر انسان به مریخ رویایی است که انسان دهه‌ها در پی تحقق آن است. ورود شرکت‌های خصوصی به عرصه‌ی کاوش‌های فضایی باعث شده تا ایده‌های جالب مطرح شود و مورد آزمایش قرار گیرند. تلاش‌های ایلان ماسک و متخصصانش در اسپیس ایکس سرانجام نتیجه داد و پس از چندین بار تلاش برای نشاندن موشک فالکون 9 روی زمین، این کمپانی موفق شد موشک خود را به سلامت روی زمین بنشاند. بعد از موفقیت‌های ادامه‌دار اسپیس ایکس برای نشاندن موشک فالکون 9، رقابت در این عرصه زیاد شده است.

شرکت بلو اوریجین (Blue Origin) که متعلق به جف بزوس است موفق شده تا در این مسیر سومین آزمایش خود را با موشک نیوشپرد (New Shepard) به انجام برساند. موشک بلو اوریجین یک موشک کوتاه‌برد زیرمدار است که پس از پرتاب به سمت کره‌ی زمین و سکوی پرتاب، بازگشته و با موفقیت روی آن می‌نشیند. هر 2 شرکت بلو اورجین و اسپیس ایکس در تلاش‌اند تا با استفاده از موشک‌های چند بار مصرف، هزینه‌ی سفرهای فضایی را به میزان بسیاری زیاد کاهش دهند تا از این طریق بتوان سفر به سمت سیاره‌های دیگری نظیر مریخ را بسیار مقرون به صرفه‌تر کرد.

تامین اکسیژن مریخ

شاید اولین چیزی که پس از مواجهه با سفر انسان به مریخ ذهن همه ما را به خود درگیر کند این است که آیا در این سیاره اکسیژن وجود دارد؟ متاسفانه اکسیژنی در مریخ وجود ندارد اما ناسا تصمیم دارد در دهه آینده روی سطح مریخ اقدام به تولید اکسیژن کند؛ اصلی‌ترین ترکیبی که برای فضانوردان مقیم مریخ و مهاجران زمینی، حیاتی خواهد بود. آماده‌سازی مریخ نورد 2 میلیارد دلاری و تبدیل دی‌اکسید کربن به اکسیژن از دیگر عملکرد این کاوشگر جدید می‌باشد.

اگر عملکرد نمونه اولیه دستگاه بر روی مریخ‌نورد جدید ناسا مناسب باشد، دستگاهی 100 برابر اندازه موکسی (Moxi) دو سال پیش از سفر نخستین گروه از فضانوردان به مریخ در سال 2028 ارسال خواهد شد. این دستگاه بزرگتر می‌تواند سوخت موشک مورد نیاز برای بازگشت فضانوردان از مریخ به زمین را تولید کند. این دستگاه قبل از رسیدن فضانوردان قادر خواهد بود اکسیژن کافی برای بازگشت به زمین انسان‌ها را فراهم آورد. بخش دیگر سوخت موشکی که انسان‌ها را به زمین باز می‌گرداند از هیدروژن سبکی تولید خواهد ‌شد که از زمین آورده شده و یا از خاک مریخ به دست آمده ‌است.

زمینی‌ سازی مریخ

برای شروع فرآیند زمینی‌ سازی مریخ، باید باکتری‌ها و سایر ترکیبات زنده را در آنجا کشت دهیم و اگر واقعا می‌خواهیم به کارها سرعت ببخشیم، باید با از سیانوباکتری‌ها (Cyanobacteria) به منظور تولید اکسیژن استفاده کنیم این موجودات مجبور نیستند برای تهیه انرژی خود، به یک جهان بیگانه تکیه کنند. هنگامی که زمینی سازی آغاز شود، سیانوباکتری‌ها به این فرآیند سرعت بیشتری می‌بخشند.

در نهایت، سیاره به نقطه‌ای می‌‌رسد که کاشت گیاهان بر روی سطح آن ممکن می‌شود. این موضوع می‌تواند به تولید اکسیژن حیاتی شتاب بیشتری بدهد. انسان‌ها به ندرت در فضایی بوده‌اند که کمتر از 30 درصد اکسیژن در هوای آن یافت شود و تحت آن شرایط هم باید آسیب‌های جدی را تحمل کنند. به هر حال سفر به مریخ یعنی گیاه‌خوار شدن انسان‌ها، چراکه فرستادن حیوانات به فضا، هزینه‌‌های زیادی در پی دارد. حتی هنگامی که زمان مناسب فرا برسد، می‌توانیم یک سفینه بسازیم و حیوانات را بر روی سطح سیاره رها کنیم.

در منظومه شمسی ما، معمولا از مریخ به عنوان محتمل‌ترین گزینه برای زمینی سازی نام برده می‌‌شود. برخی تخمین زده‌اند که از نظر مالی 2 تا 3 هزار میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت و از نظر زمانی 100 الی 200 سال زمان می‌برد تا جو مریخ به اندازه کافی متراکم شده و دمای آن به حدی برسد که یخ‌های قطبی مریخ ذوب شوند و در نتیجه دریاهای مریخی ساخته شوند. در زمینی‌‌سازی مریخ می‌توان از علوم زیستی مانند فیزیولوژی گیاهی و جانوری بهره برد.

مطالعه‌ی شهاب‌ شنگ‌ها

اخیرا سازمان ناسا اعلام کرده که قصد دارد شهاب سنگی را با کشاندن بین مدار ماه و زمین (cislunar space) شکار کند و افرادی را برای نمونه‌برداری به سطح شهاب سنگ ارسال کند. شاید این کار شبیه فیلم‌های تخیلی هالیوودی مانند جنگ ستارگان باشد، ولی ناسا واقعا چنین تصمیمی را گرفته است.

پروژه شکار شهاب سنگ که با نام ARM شناخته می‎شود دارای 2 مرحله متفاوت است: مرحله اول بخش روباتیک پروژه است که در سال 2021 با پرتاب یک روبات شروع می‎شود. این روبات باید بتواند یک شهاب سنگ را به مدار بین زمین و ماه بکشاند. در مرحله دوم ناسا تیم تحقیقاتی را برای جمع‌آوری نمونه‎ها بر روی سطح شهاب سنگ مذکور فرود می‎آورد. انتظار می‎رود مرحله دوم در سال 2028 شروع شود و فضاپیمای اوریون برای انتقال فضانوردان به شهاب سنگ مورد استفاده قرار گیرد.

لباس‌ های فضانوردی پیشرفته

لباس‌هایی که شما بر تن فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌بینید، میلیون‌ها دلار قیمت دارند و حاصل سال‌ها تحقیق و توسعه هستند. اما در حال حاضر نیاز به لباس‌های پیشرفته‌تر برای سفر انسان به مریخ و فراسوی آن داریم، که به این معنی است با مشکل جدی کمبود لباس مواجه هستیم. هر نوع ماموریت سرنشین‌‌دار، چه در مریخ و چه در ماه، به‌داشتن لباس‌های مناسب با فناوری درست، حفاظت کافی، و سیستم حمایت زندگی متکی است.

ماموریت‌های متعد نیاز به انواع مختلف لباس فضایی دارند، و ناسا مشغول کار بر روی 3 نوع برنامه لباس فضایی برای تجهیز فضانوردان در آینده است؛ یکی برای ماموریت‌های ISS، یکی برای ماموریت پایگاه ماه، و دیگری برای ماموریت بالقوه مریخ. لباس‌های ISS باید در جاذبه صفر کار کنند، در حالی که نسخه‌ی مریخی آن باید یک اتمسفر خشن و نسخه‌ی زمینی سطح ناهموار و سخت را تحمل کند. ناسا سخت مشغول کار بر روی توسعه‌ی آن‌ها است، اما زمان به سرعت رو به اتمام است، مخصوصا اگر بخواهند ابتدا آن‌ها را روی ISS آزمایش کنند.

لباس‌های فعلی مشکلاتی نیز دارند که به همین دلیل جایگزینی آن‌ها بسیار ضروری است: این لباس‌ها که می‌توانند باعث خستگی دست و صدمات شوند، قادر به حمل آب و غذای کافی برای پیاده‌روی طولانی نیستند، به اندازه کافی انعطاف‌پذیر نبوده و در اندازه‌های بزرگ موجود نیستند که مناسب سایز تمامی فضانوردان باشند.

بلندپروازی‌های مارس وان

براساس پروژه‌ی مارس وان در ابتدا قرار بود اولین گروه از شهروندان آینده مریخ در سال 2023 بر سطح مریخ فرود آیند. در طول چند سال بعد چندین بار این تاریخ تغییر کرده است و حالا مدیران پروژه وعده سال 2027 را می‌دهند. 4 فضانورد بعد از فرود باید کار تکمیل بناهایی که قبلا به‌طور خودکار و پیش‌ساخته به مریخ رفته است را کامل کنند و 2 سال بعد دومین گروه به مریخ خواهند رسید.

در نتیجه هر دو سال یک بار انسان‌هایی بدون امید به بازگشت به مریخ می‌روند تا آنجا را مسکونی کنند. یکی از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی این ماموریت مسایل روان‌‌شناختی سفر انسان به مریخ است. اقامت طولانی در فضا و در محیطی بسته و در حالیکه تنها با افراد محدودی باید سرو کار داشته باشید و البته تحت تاثیر شرایط ناشناخته‌‌ای مانند تابش‌‌های کیهانی هستید که به هر حال ممکن است بر روی سلامت شما تاثیر بگذارد.

به لطف تلاش شرکت‌هایی چون اسپیس ایکس و بلو اوریجین، ایده‌ی مسافرت به فضا برای اشخاص عادی در حال محقق شدن است؛ در همین رابطه خبری از ساخت یک مرکز به نام Blue Abyss برای آموزش توریست ‌های فضایی، منتشر شده است.

با فراهم شدن امکان سفر به خارج از جو زمین برای تمامی علاقه‌مندان، نیازهای جدیدی چون فراگیری آموزش‌های لازم برای تحمل شرایط سخت در فضا به وجود آمده است. بریتانیا هم با در نظر گرفتن این نیاز قصد دارد که Blue Abyss ، اولین مرکز آموزش فضانوردی تجاری را تا سال 2019، افتتاح کند.

ساخت مرکز Blue Abyss که شامل امکاناتی مختلف جهت آماده‌سازی اشخاص حقیقی و حقوقی برای سفر به فضا می‌شود، حدودا 150 میلیون دلار هزینه خواهد داشت؛ بخش سانتریفیوژ این مرکز قادر است شتاب‌ گرانش محسوس در فضا را شبیه‌سازی کند و پروازهای پارابولیک یا گرانش صفر در نظر گرفته شده هم بی‌وزنی موجود در خارج از جو زمین را بازسازی می‌کنند. همچنین، متخصصان فیزیولوژی با حضور در مراحل آموزش از سلامت افراد و انجام درست تمرینات مطمئن می‌شوند و داوطلبان را از تاثیرات شرایط محیطی فضا بر روی بدن انسان، مطلع می‌کنند.

از طرف دیگر، یکی از بزرگ‌ترین استخرهای جهان با عمق 50 متر در Blue Abyss ساخته خواهد شد که با فراهم بودن امکان تغییر شرایط موجود در آن، کمپانی‌های سازنده‌ی وسایل اکتشافات اقیانوسی و سایر شرکت‌ها فعال در حوزه‌های مرتبط قادر خواهند بود تجهیزات خود را در عمق و فشار مطلوب آزمایش کرده و اشخاص هم می‌توانند خود را برای شرایط دشوار موجود در فضا یا روی زمین، آماده کنند.

پروژه‌ Blue Abyss بخش کوچکی از سیاست‌گذاری‌های بریتانیا برای تسلط بر روی صنعت مسافرت به فضاست؛ این کشور انتظار دارد تا سال 2030 سهم خود در را در فعالیت‌های اقتصادی مرتبط با فضانوردی در سراسر جهان، از 6.5 درصد به 10 درصد ارتقا دهد.

علاوه بر انتشار خبر ساخت مرکز آموزشی Blue Abyss ، بریتانیا لایحه‌ی جدیدی به نام «لایحه صنعت فضایی» که شامل برنامه‌هایی برای ساخت موشک و هواپیماهای فضایی به همراه احداث مراکز پرتاب ماهواره به فضا می‌شود را پیشنهاد کرده است.

لایحه تنظیم‌شده با مشخص کردن رویه‌ای قضایی برای وضع قوانین و مقررات در مورد مسافرت به خارج از جو سیاره، بشریت را برای گردشگری فضایی آماده خواهد کرد. کشورهای دیگر هم قادر خواهند بود که با استفاده از این لایحه، چهارچوب مشخصی برای قانون‌گذاری در این زمینه داشته باشند. بدیهی است که برای ورود به عصر مسافرت تجاری به فضا، ملت‌ها نیازمند وضع قوانین و مقرراتی مشخص در رابطه با شرایط جدید هستند.

به طور کلی، تلاش‌های بریتانیا تأثیرات احتمالیِ قابل توجهی را بر شرایط مسافرت‌های فضایی در سراسر جهان خواهد داشت. با وجود فعالیت‌های شرکت‌هایی چون اسپیس ایکس، بلو اوریجین و کمپانی‌های مشابه در ارتباط با فراهم کردن دسترسی به فضا برای عموم مردم، مسافران باید با گذراندن تمرینات مشخص در مراکزی مثل Blue Abyss خود را برای تجربیات جدید آماده کنند.

احتمال وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری چقدر است؟ دانشمندان بر این باورند که حیات هوشمند بیگانه ممکن است در همین نزدیکی‌ها باشد!

گروهی از دانشمندان بر اساس تحقیقات خود، از احتمال وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری خبر دادند! به عقیده آنان، با در نظر گرفتن مقیاس کهکشانی می‌توان انتظار داشت که در کهکشان راه شیری، حداقل یک تمدن هوشمند دیگر به جز انسان در حال زندگی باشد. دانشمندان اظهار داشته‌اند که این دسته از موجودات فضایی ، از تکنولوژی‌های لازم برای برقراری ارتباط با زمینیان برخوردارند، اما علت اینکه هنوز به شواهدی واقعی از آنان دست نیافته‌ایم می‌بایست مورد بررسی دقیق‌تر قرار گیرد.

این مطالعه جدید که توسط دانشمندانی با نام‌های لوئیس انکورداکی (Luis A. Anchordoqui)، سوزانا وبر (Susanna Weber) و جورج سوریانو (Jorge F. Soriano) انجام گرفته، در قالب مقاله‌ای جدید در دانشگاه کورنل منتشر گردیده است. هدف اصلی این مقاله، مطرح ساختن فرضیه وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری با قابلیت برقراری ارتباط تکنولوژیکی بوده و تمامی احتمالات ممکن را تحت بررسی خود قرار می‌دهد.

کارشناسان، تحقیقات خود را بر اساس معادله دریک (Drake Equation) انجام داده تا تعداد تمدن‌های موجود در کهکشان راه شیری را مورد بررسی قرار دهند. به عقیده آنان، موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری به تکنولوژی لازم برای برقراری ارتباط از طریق ارسال سیگنال‌های رادیویی نیز دست یافته‌اند. محاسبات دانشمندان نشان می‌دهد که در مقیاس کهکشانی، در کهکشان راه شیری حداقل یک تمدن پیشرفته دیگر با امکان برقراری ارتباط با زمینیان وجود دارد.

علاوه بر این، دانشمندان تعداد سیاراتی که در آنان امکان شکل‌گیری تمدن‌های پیشرفته وجود دارد را با سرعت شکل‌گیری اجرام آسمانی در کمربند حیات مقایسه کردند. اما باید توجه داشت که تابش پرتوهای گاما خطری جدی برای شکل‌گیری تمدن‌های هوشمند به شمار می‌رود.

به عقیده کارشناسان، تلسکوپ فضایی تس (TESS) و جیمز وب (JWST) که در آستانه راه‌اندازی تاریخی خود هستند، می‌توانند نتایج این بررسی‌ها را به خوبی نشان دهند.

با وجود اینکه دانشمندان بر احتمال وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری اتفاق نظر دارند، اما باید در نظر داشت که شانس شکل‌گیری حیات بیگانه در کهکشان راه شیری بسیار پایین و در مقایسه با سایر تمدن‌های احتمالی جهان در حدود 0.5 درصد است. همین مسئله، جستجو برای موجودات فضایی در همسایگی زمین را با پیچیدگی‌های بسیاری رو به رو می‌سازد. به عقیده کارشناسان، علت اینکه عدم کشف موجودات فضایی را می‌توان به همین امر نسبت داد.

جورج سوریانو و همکارانش در این باره می‌گویند شرط اصلی کشف تمدن‌های پیشرفته فضایی، جستجوی سیاره‌های مشابه زمین در کهکشان راه شیری است.

در این مقاله گروهی، دانشمندان آورده‌اند:

دست‌یابی به داده‌های جدید، ما را قادر خواهد ساخت درک بهتری از موارد زیر داشته باشیم:

• قرار داشتن سیاره‌های فرازمینی در کمربند حیات
• مدل‌های مربوط به نرخ‌ شکل‌گیری ستاره‌ها
• بررسی وجود حیات در سیاره‌های بزرگ‌تر از زمین

پیدا کردن دوقلوهای مشابه زمین، چالشی به مراتب سخت‌تر است. چرا که این سیاره‌ها سیگنال‌های ضعیفی از خود تولید می‌کنند و تاکنون تعداد انگشت‌شماری از آنان کشف شده‌اند. تکنولوژی مورد نیاز برای تشخیص چنین سیاره‌هایی، به لطف نسل جدید تلسکوپ‌های فضایی در اختیارمان قرار خواهد گرفت. تلسکوپ فضایی تس ، یکی از اصلی‌ترین قدم‌های آژانس فضایی ناسا (NASA9 برای جستجو سیاره‌های فرازمینی و بررسی وضعیت حیات در آنان است.

مطالعات بیشتر در زمینه جستجوی هوش فرازمینی ، با راه‌اندازی رسمی تلسکوپ فضایی جیمز وب و تلسکوپ مادون قرمز میدان گسترده (WFIRST AFTA)‌ ادامه خوهد یافت. تا کشف نهایی حیات بیگانه ممکن است چند دهه فاصله داشته باشیم، اما نکته مهم تلاش‌ها و دستاورد‌هایی هستند که ما را به استقبال این کشف تاریخی می‌برند.

در سال 2016، دانشمندان داده‌های ماهواره کپلر را با معادله دریک مطابقت دادند. سپس معادله دریک را برای پیش‌بینی شانس وجود تمدن‌های پیشرفته در تمامی اعصار تاریخ تغییر دادند. تحقیقات نشان می‌دهد که با وجود احتمال بسیار پایین شکل‌گیری حیات هوشمند در سیاره‌های قابل سکونت، کره زمین تنها مکانی نیست که از حیات را به مرحله پیشرفته پرورش داده است.

دانشمندان توضیح می‌دهند که شانس شکل‌گیری یک تمدن پیشرفته یک در ده تریلیون است؛ چرا که در میان تمامی مکان‌های شناخته شده با ابزارهای فعلی، انسان تنها موجودات پیشرفته کیهان شناخته می‌شود.

الکس بورگ (Alex Borg)، مهندس سوئدی، یک پهپاد سرنشین دار با نام chAIR ساخته است که به قالیچه پرنده شباهت دارد. در ادامه به بررسی این اختراع عجیب و منحصربه‌فرد، خواهیم پرداخت.

 حدودا یک سال پیش بود که بورگ از طرف وب سایت AmazingDIYProjects، دستگاه پرنده‌ای 8 روتوره را به پرواز درآورد، اما به دلیل سقوط این دستگاه که با سوخت فسیلی کار می‌کرد در یکی از آزمایش‌های پرواز، بورگ به استفاده از موتورهای الکتریکی روی آورد. جدیدترین ساخته‌ی او chAIR، که وسیله‌ای عمودپرواز (VTOL) است، به کمک 76 روتور الکتریکی قابلیت جدا شدن از زمین تا ارتفاع مشخصی را دارد.

موتورهایی که این پروانه‌ها را به چرخش درمی‌آورند، از نوع Elite 5010 با توان 274 کیلووات هستند که از 80 باتری Multistar 4S با ظرفیت 5.2 آمپرساعت تغذیه می‌کنند؛ این باتری‌ها حدودا 35 کیلو وزن دارند. روتورهای chAIR در داخل سیستمی که از چهار حلقه فلزیِ متصل به یک فریم مرکزی تشکیل شده، قرار گرفته‌اند. در داخل این چهار حلقه شبکه‌بندی خاصی برای نگهداری پره‌ها وجود دارد و فریم مرکزی chAIR هم صندلی راحت بورگ است. هر کدام از این حلقه‌ها به وسیله‌ی طناب‌های کِولار مهار شده‌اند تا در راستای افق باقی بمانند و از برخور آن‌ها با راننده جلوگیری شود.

در ماه گذشته تمامی آزمایش‌های بدون سرنشین این وسیله به پایان رسید و نوبت الکس بورگ شد که chAIR را به پرواز درآورد. زمان پرواز آزمایشی اول 8 دقیقه بود که در این زمان، حدودا نیمی از ذخیره باتری‌ها تخلیه شد؛ chAIR به گونه‌ای طراحی شده است که به مدت 12 دقیقه، بدون وقفه پرواز کند. نکته دیگر سروصدای زیاد این پهپاد سرنشین دار است که در ویدیوی منتشرشده از آن، قابل‌توجه است.

همانند آزمایش‌های سال گذشته، تجهیزات ایمنی بورگ بسیار محدودند و شامل کمربند ایمنی، دستکش، محافظ گوش و محافظ چشم می‌شوند. هزینه تخمین زده شده برای ساخت chAIR هم 10 هزار دلار است. این وسیله دقیقا برای جابه‌جایی افراد از مکانی به مکان دیگر ساخته نشده، اما عملی‌سازی آن تبلیغی برای وب سایت AmazingDIYProjects محسوب می‌شود و پرواز با آن به نظر بسیار لذت‌بخش است.

این روزها کمتر کسی را می‌توان یافت که با نام نیکولا تسلا (Nikola Tesla) غریبه باشد؛ نویسنده زندگینامه او، از ارتباط نیکولا تسلا با موجودات فضایی خبر می‌دهد!

نیکولا تسلا در مواردی بسیار، صدای مکالمه موجوداتی را می‌شنید که در اطراف او حضور نداشتند! او این صدا را همچون مکالمه گروهی از مردم با همدیگر توصیف می‌کرد. تسلا از این مکالمات، یادداشت‌برداری می‌کرد و معتقد بود که موجودات هوشمند سایر سیارات در حال صحبت کردن با همدیگر هستند! او با وجود آنکه از زبان مکالمه آنان بی‌اطلاع بود، همواره حس می‌کرد قادر است صدای بیگانگان را بشنود.

تیم اسوارتز (Tim R. Swartz) به عنوان نویسنده زندگینامه نیکولا تسلا ، در کتاب زندگینامه این نابغه بزرگ آورده که او به احتمال فراوان با موجوداتی از سایر کرات در ارتباط بوده است. فهرست دستاورد‌ها و اکتشافات نیکولا تسلا، بسیار پیش‌تر از تصورات مردمان آن زمان بوده و احتمالا علت نبوغ مثال‌زدنی او را می‌بایست در زمینه‌های اسرارآمیزی جستجو کنیم! اما فرضیه ارتباط نیکولا تسلا با موجودات فضایی تا چه اندازه جدی است؟

این فرضیه، موضوعات اسرارآمیز مرتبط با زندگی و اکتشافات نیکولا تسلا را به چالش وامی‌دارد. گفته می‌شود که بخش بزرگی از اسناد و یادداشت‌های او توسط دولت آمریکا مصادره گردیده و بسیاری از مردم نیز بر این باورند که دستاوردهای خارق‌العاده او، احتمالا برای منافع صنعت خطرناک بوده است.

همه می‌دانیم که انبوهی از رازها و معماها در فضا وجود  دارد. انسان فقط یکبار به ماه سفر کرده و چند کاوشگر به فضا  فرستاده که یکی از آن‌ها به‌نام Voyager 1 از منظومه شمسی خارج  شده است. اجسامی که از فضا به زمین پرتاب می‌شوند و اشیایی که  توسط تلسکوپ می‌بینیم، اکثر اطلاعات ما در رابطه با فضا را  تشکیل می‌دهند.
چند معمای بزرگ و معروف فضایی مانند ‘چهره‌ای بر روی مریخ’ و  ‘ماهواره شوالیه سیاه’ قبلا حل شده‌اند، ولی معماهای زیاد  دیگری باقی مانده‌اند که هنوز دانشمندان قادر به یافتن پاسخی  برای آن‌ها نیستند. در زیر به معرفی ۷ مورد از آن‌ها  می‌پردازیم.
سیاه‌چاله‌ها یکی از اجزای جدایی‌ناپذیر در فضا هستند، آن‌ها  زمانی تشکیل می‌شوند که یک ستاره بزرگ از بین برود، یعنی در  نواحی کوچکی که جاذبه بالایی دارند منفجر شوند، در این صورت  همه چیز حتی نور را می‌بلعند. به زیان ساده‌تر، سیاه‌چاله  ناحیه‌ای از فضا-زمان است که جرم در آن فشرده شده است. ما از  نحوه کار سیاه‌چاله‌ها باخبر هستیم ولی قادر به دیدن آن‌ها  توسط تلسکوپ‌های تابش الکترومغناطیسی، نوری یا اشعه X نیستیم.

سیاه  چاله

 

یک ناحیه خالی بسیار بزرگ

 

برخلاف سیاه‌چاله که حفره‌ای در فضا ایجاد می‌کنند، این ناحیه  یک فضای خالی از ماده و ماده تاریک است و نور از آن نیز عبور  می‌کند، هرچند دانشمندان بر این باورند که خود شامل انرژی  تاریک هستند. ناحیه‌های خالی زیادی در فضا وجود دارند، اما این  ناحیه با قطر تقریبی ۱.۳ میلیارد سال نوری بزرگترین است.

ماده  تاریک

 

ماده تاریک یکی از بزرگترین رموز فضاست و ما به کمک آن برخی از  ناشناخته‌ها در جهان را توصیف می‌کنیم، به اعتقاد کیهان‌شناسان  ۲۷ درصد جهان هستی از ماده تاریک تشکیل شده است. ما در رابطه  با ماده تاریک اطلاعات زیادی نداریم و فقط می‌دانیم که از  سیاه‌چاله ساخته نشده‌اند. دانشمندان حدس می‌زنند که شاید ماده  تاریک از سیاه‌چاله‌های اولیه ساخته شده‌اند.

انرژی تاریک

 

علاوه بر ۲۷ درصد ماده تاریک، ۶۸ درصد از جهان نیز از انرژی  تاریک تشکیل شده که باعث کاهش سهم مواد عادی به ۵ درصد می‌شود.  مانند ماده تاریک، اطلاعات زیادی از انرژی تاریک نیز نداریم  اما فرضیه فعلی آن را علت افزایش انبساط جهان می‌دانند (ماده  تاریک این انبساط را کند می‌کند). بسیاری از درک ما از ماده و  انرژی تاریک به وسیله پس‌زمینه مایکروویو کیهانی بدست آمده که  لحظه‌ای از تشعشع گرمایی بعد از Big Bang (انفجار بزرگ) و  تشکیل اولین اتم‌های هیدروژن است.

جاذب  بزرگ

 

یک جاذب بسیار بزرگ در فاصله ۲۲۰ میلیون سال نوری از زمین قرار  دارد که کهکشان ما را به سمت خود می‌کشد. کیهان از زمان واقعه  Big Bang تا امروز در حال گسترش بوده، در نتیجه حرکت کردن آن  طبیعی به نظر می‌رسد اما نه در یک جهت خاص. در تصویر بالا این  جاذب بزرگ با یک فلش نشان داده شده که به علت جاذبه بالا،  نورانی است و ما را با سرعت ۲.۲۵ میلیون کیلومتر بر ساعت، به  سمت خود جذب می‌کند.

Peggy، ماه سیاره زحل

 

در سال ۲۰۱۳ تصویری توسط ناسا از حلقه‌های سیاره زحل ثبت شد که  یک اختلال در آن‌ها را نشان می‌داد و به باور ستاره‌شناسان، یک  ماه جدید و کوچک بود. در این تحقیق، نحوه پیدایش ۶۷ حلقه دیگر  زحل کشف شد. متاسفانه، قسمت تحقیقات پیشرانش جت ناسا در مصاحبه‌ای  اعلام کرد که این ماه بزرگ‌تر نخواهد شد و احتمال جدا شدن آن  از زحل نیز وجود دارد. در حال حاضر وضعیت Peggy نامشخص است.

ستاره KAC ۸۴۶۲۸۵۲

 

این ستاره علاوه‌ بر اسم ماندگارش، یک مشکل حل نشده در فاصله  ۱۵۰۰ سال نوری نیز هست. جسم بزرگی در مسیر این ستاره قرار  گرفته که باعث مسدود شدن ۲۰ درصد نور آن می‌شود، اندازه این  جسم مقادیری عجیب است چراکه سیاره مشتری با اندازه بزرگی که  دارد تنها قادر به مسدود کردن ۱ درصد از نور ستاره‌ای به  اندازه KAC ۸۴۶۲۸۵۲ است. برخی از دانشمندان آن را ازدحام  دایسون می‌دانند که نسبت به کره عظیم‌الجثه دایسون کوچکتر است.  این کره، ستاره مورد نظر را احاطه کرده و انرژی خروجی آن را  برمی‌دارد. برای کشف این جسم باید تا سال ۲۰۱۸ و راه‌اندازی  تلسکوپ James Webb صبر کنیم.

داشتن قمر برای هشت سیاره منظومه شمسی چیز عجیبی نیست و به جز عطارد و زهره، هرکدام دارای یک یا چندین قمر هستند. اما اکنون داشتن قمر برای سیارات کوتوله نیز دیگر پدیده نادری نیست.سومین سیاره کوتوله بزرگ در منظومه خورشیدی ما به نام 2007OR10 قطری در حدود 1540 کیلومتر دارد. سه تلسکوپ ناسا وجود قمر برای این سیاره کوتوله را تایید کرده‌اند. به این صورت می‌توان گفت که هر سیاره کوتوله با قطر بیش از هزار کیلومتر، به احتمال زیاد دارای قمر نیز هست.ستاره‌شناسان زمانی به این فکر افتادند که 2007OR10 ممکن است قمر داشته باشد که تصاویر تلسکوپ کپلر نشان دادند، سرعت چرخش این سیاره کوتوله به طور غیر عادی بسیار کم است. معمولا اجرام موجود در کمربند کوییپر، در کمتر از 24 ساعت یک بار به دور خودشان می‌چرخند. اما 45 ساعت طول می‌کشد تا این سیاره کوتوله، یک بار به دور خودش چرخش کند. به همین دلیل، ستاره‌شناسان احتمال دادند تا اثرات گرانشی یک قمر برای این سیاره، چرخش آن را تا این اندازه کند می‌کند.

برای اطمینان از وجود چنین قمری، ستاره‌شناسان به جستجو در میان تصاویر هابل پرداختند. در دو تصویر هابل که در سال‌های 2009 و 2010 از این سیاره کوتوله گرفته شده بود، قمر آن مشخص بود. به دلیل آنکه این قمر فوق‌العاده کم‌نور است، محققان پیشین پی به وجود آن نبرده بودند. برای تخمین اندازه این قمر، از تصاویر گرمایی تلسکوپ هرشل استفاده شد و قطری در حدود 240 تا 400 کیلومتر برای آن تخمین زده شد.مشاهده تصاویر تلسکوپ هابل، این اطمینان را به ما می‌دهد که این دو جرم، از نظر گرانشی به هم وابسته هستند. اما از آنجایی که نوع مدار این قمر به دور سیاره 2007OR10 را نمی‌دانیم، در مورد علت کاهش سرعت چرخشی سیاره نیز نمی‌توان اظهار نظر درستی کرد.موضوع مهم‌تر، این است که می‌دانیم تقریبا تمامی سیارات کوتوله بزرگ ، دارای قمر هستند. سال گذشته نیز برای سیاره کوتوله Makemake قمری کشف شده بود. تا کنون تنها سیاره کوتوله سدنا است که ظاهرا قمری ندارد. چنین کشف‌هایی، راهی برای درک بهتر چگونگی شکل‌گیری این سیارات، در اختیار ما می‌گذارد. احتمال دارد این قمرها، در نتیجه برخوردهایی در ابتدای پیدایش منظومه شمسی، شکل گرفته باشند. چرا که اگر چنین
برخوردهایی بسیار متداول بوده، ایجاد اینگونه قمرهایی نیز کار آسانی بوده است.منبع:gadgetnews

به گفته دکتر محسن بهرامی، رییس سازمان فضایی ایران، ماهواره مصباح هزینه زیادی برای بازبینی و پرتاب دارد که به همین دلیل به موزه فناوری فضایی انتقال پیدا می‌کند. وی اذعان داشت به دلیل اینکه زمانی طولانی از زمان ساخت این ماهواره سپری‌شده است، بازبینی و پرتاب آن هزینه بسیار سنگینی در بر خواهد داشت.

بهرامی خاطرنشان کرد این ماهواره علی رقم اینکه به لحاظ فنی و سیستمی وضعیت بسیار خوبی دارد ولی به دلیل مشکلاتی در حوزه بین‌الملل، این ماهواره از رده خارج خواهد شد. وی همچنین افزود تصمیماتی در ایجاد و راه‌اندازی موزه فضایی اتخاذ شده است که طبق آن، این ماهواره به آنجا منتقل خواهد شد. البته تصمیم به انتقال ماهواره به موزه فضایی تصمیمی قطعی نیست ولی نزدیک‌ترین تصمیم به عدم پرتاب آن می‌باشد.

در حال حاضر ماهواره‌های “دوستی” و “پیام” از دانشگاه‌های “شریف” و “امیر کبیر” آماده پرتاب می‌باشند. لازم به ذکر است ماهواره “مصباح” با هزینه‌ای بالغ بر ۱۰ میلیارد تومان ساخته شده است. موافقت‌نامه آن در سال ۱۳۷۶ به امضا رسید و نمونه آزمایشگاهی آن بین سال‌های ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۰ ساخته شد. در ساخت این ماهواره یک شرکت ایتالیایی با همکاری نیروهایی داخلی شرکت داشته‌اند.

ماهواره “مصباح” ماهواره‌ای مخابراتی است که ابعاد آن ۵۰ در ۵۰ در ۷۰ سانتی متر و وزنی معادل ۷۵ کیلوگرم دارد. طبق گفته های مسئولین این ماهواره قرار بود اوایل مهر سال ۸۴ توسطیک موشک روسی و در ایستگاه فضای روسیه پرتاب شود که طرف‌های خارجی به تعهدات خود عمل نکردند و شرکت ایتالیایی هم به بهانه تحریم‌ها، موشک را به ایران تحویل نداد.