هوافضای عاشورا

با سلام ????????????????

به کانال خانه استیکر و برچسب خوش اومدین????????????

این کانال نمونه کارها و برچسب ها و استیکرهای مختلف رو در مکانهای مختلف نصب برای شما نمایش میده.

✅✅✅✅✅

لطفا کانال خانه استیکر و برچسب رو به دوستان خودتون معرفی کنید.

????????????????????????????

امیدوارم لذت زیبایی و تغییر رو در خونه و محل کارتون با ما به اشتراک بگذارید.

لینک کانال در تلگرام:

https://t.me/khane_stickker

لینک گروه در واتساپ:

https://chat.whatsapp.com/FGJno6OZE2SD5A1kqQlFX8

لینک کانال در سروش:

https://splus.ir/khane_stickker

لینک کانال در ایتا:

https://eitaa.com/khane_stickker

ادمین کانال:

@alishiri65

شماره تماس:

09208363959

در تهران.پردیس.بومهن.رودهن

ناسا تصاویر تازه‌ای از تلسکوپ فضایی قدرتمند جیمز وب را منتشر و این بار از یک کهکشان مارپیچی بنفش‌رنگِ وهم‌آور رونمایی کرد.

به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از روزنامه سان، این کهکشان دوردست که توسط ناسا با نام "NGC 628" نامگذاری شده است، دارای رنگ‌های بنفش و بازوهای غبارآلود بوده و یادآور چیزی از یک فیلم علمی تخیلی است.

تلسکوپ وب این تصویر وحشتناک را در ۱۷ ژوئیه گرفت، قبل از اینکه به زمین منتقل شود، جایی که در آرشیو باربارا میکولسکی برای تلسکوپ‌های فضایی (MAST) ثبت شد؛ یک کتابخانه عمومی از تصاویر فضایی که برای همه قابل دسترسی است.

گابریل برامر، ستاره‌شناس مرکز سحر کیهانی در موسسه نیلز بور در دانشگاه کپنهاگ، این تصویر را مشاهده کرد و آن را در توییتر به اشتراک گذاشت.

در مصاحبه‌ای با ایندیپندنت، او توضیح داد: «این کهکشانی است که احتمالاً شباهت زیادی به آن چیزی دارد که ما فکر می‌کنیم راه شیری خودمان شبیه آن است. شما می‌توانید تمام این گره‌های ستارگان منفرد را مشاهده کنید؛ ابرنواخترهای منفرد از بین رفته‌اند. واقعا آن را با جزئیات مطالعه کنید.»

دکتر برامر افزود: «نگاه کردن به همین کهکشان از تلسکوپ هابل یا با تلسکوپ‌های زمینی، منظره‌ای باشکوه را برای شما به ارمغان نمی‌آورد. شما ستاره‌ای آبی را می‌بینید، ستاره‌های قرمز را می‌بینید، بازوهای مارپیچی و خطوط گرد و غبار را می‌بینید.»

او توضیح داد که این خطوط گرد و غبار به رشته‌های قهوه‌ای مایل به قرمز در بازوهای مارپیچی اشاره دارد.

صخره کیهانی

این سحابی قرمز غول پیکر و همسایه آبی رنگ کوچک آن بخشی از یک منطقه بزرگ ستاره‌زایی در ابر ماژلانی بزرگ هستند که حدود ۱۶۰ هزار سال نوری از سیاره زمین فاصله دارد. این تصویر با نام مستعار "صخره کیهانی" شناخته می‌شود، زیرا به گفته ناسا سحابی قرمز رنگ شبیه به یک صخره مرجانی بنظر می‌رسد که در دریایی از ستارگان شناور است.

همپوشانی کهکشان‌ها

در این تصویر منظره‌ای نادر از همپوشانی کهکشان‌ها به نام اج‌جی‌سی ۳۳۱۴ ثبت شده است. این گونه به نظر می‌رسد که دو کهکشان در حال برخورد با یکدیگر هستند، اما در واقع آن‌ها ده‌ها میلیون سال نوری از هم فاصله دارند. برخلاف آنچه در این تصویر مشاهده می‌شود، این دو کهکشان در جهات کاملا متفاوتی حرکت می‌کنند و در مسیر برخورد با یکدیگر قرار ندارند.

خوشه ستاره‌ای آر ۱۳۶

در منطقه مرکزی سحابی رتیل که حدود ۱۷۰ هزار سال نوری از سیاره زمین فاصله دارد، خوشه‌ای متراکم از ستارگان جوان وجود دارد که در پایین سمت راست تصویر دیده می‌شود. به گفته ناسا، بین صد‌ها ستاره جوان، ستارگان آبی پرجرم‌ترین ستارگانی هستند که تاکنون در عالم کشف شده اند. در متراکم‌ترین و مرکزی‌ترین قسمت این خوشه، ستاره‌شناسان تعداد نه ستاره با جرمی ۱۰۰ برابر بیشتر از جرم خورشید ما را کشف کرده اند.

سحابی پرده

بخش کوچکی از سحابی پرده، بقایای یک ابرنواختر است که تقریبا هشت هزار سال قبل به واسطه مرگ ستاره‌ای با جرم ۲۰ برابر بیشتر از جرم خورشید ما شکل گرفته است. امواج شوک و بقایای آن ابرنواختر، رشته‌های گاز یونیزه شده سحابی پرده را شکل داده اند. در این تصویر، رنگ قرمز مربوط به هیدروژن، سبز مربوط به سولفور و آبی با اکسیژن مرتبط است.

پژواک نور از یک ستاره ابرغول سرخ

این تصویر از ستاره ابرغول سرخ وی ۸۳۸ تک شاخ تغییرات چشمگیری را در روشنایی ابر‌های گرد و غبار اطراف آن نشان می‌دهد. این اثر که "پژواک نور" نامیده می‌شود، زمانی که ستاره به طور ناگهانی در ژانویه ۲۰۰۲ درخشش خود را افزایش داد از الگو‌های گرد و غباری که تا پیش از این دیده نشده بودند، پرده‌برداری کرد.

وی ۸۳۸ تک شاخ به طور موقت به یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های کهکشان راه شیری تبدیل شد – ۶۰۰ هزار برابر درخشان‌تر از خورشید ما – پیش از آن که در آوریل ۲۰۰۲ درخشش آن محو شود.

جرم هربیگ هارو ۲۴

ستارگانی که به تازگی شکل گرفته اند گاهی اوقات فواره‌ای باریک و داغ از گاز یونیزه شده را پرتاب می‌کنند و اثری شبیه به یک شمشیر نوری را ایجاد می‌کنند که به نام "جرم هربیگ هارو" شناخته می‌شود. ستاره جوانی که در مرکز این تصویر با گرد و غبار پوشیده شده است در کهکشان راه شیری و در فاصله حدود ۱۳۵۰ سال نوری از سیاره زمین قرار دارد.

سحابی پروانه

همانطور که ستارگان کوچک‌تر می‌میرند، لایه‌های بیرونی گاز خود را طی حدود ۱۰ هزار سال به فضا پرتاب می‌کنند و هسته داغی به نام کوتوله سفید را پشت سر می‌گذارند. تشعشعات کوتوله سفید در مرکز این تصویر گاز در حال خروج را روشن می‌کند و آرایشی خیره کننده به نام سحابی سیاره‌ای را ایجاد می‌کند.

به گفته ناسا، این نام از روز‌های اولیه ستاره‌شناسی گرفته شده است، زمانی که رصدگران فکر می‌کردند اشکال کم نوری که مشاهده کرده اند ممکن است مربوط به سیارات باشد. با تخمین دمای سطحی بیش از ۴۰۰ هزار درجه فارنهایت (۲۲۲۲۰۴ سلسیوس)، ستاره مرکزی این سحابی سیاره‌ای یکی از داغ‌ترین ستاره‌های ثبت شده است.

سیاره مشتری و قمر اروپا

این تصویر نسبتا جدید از سیاره مشتری نه تنها لکه سرخ بزرگ شناخته شده آن، بلکه توفانی به رنگ سفید روشن و کشیده شده در عرض‌های جغرافیایی میانه شمالی را به تصویر می‌کشد که با سرعت ۳۵۰ مایل بر ساعت (۵۶۳ کیلومتر بر ساعت) به دور مشتری گردش می‌کند. همچنین، لکه سرخ جونیور زیر لکه سرخ بزرگ قابل مشاهده است.

قمر یخی اروپا که تصور می‌شود مواد بالقوه برای حیات را در خود دارد نیز سمت چپ سیاره مشتری قابل مشاهده است.

کوه اسرارآمیز

در سحابی کارینا (شاه‌تخته)، هرج و مرج در بالای ستونی از گاز و گرد و غبار به ارتفاع سه سال نوری مشاهده می‌شود. تشعشعات سوزان و جریان‌های ذرات باردار از ستارگان تازه متولد شده فوق داغ در این سحابی ستون را شکل داده و فشرده می‌کند که موجب تشکیل ستاره‌های جدید در آن می‌شود.

به طور همزمان، ستون از درون پاره می‌شود، زیرا ستارگان نوزاد که درون آن مدفون می‌شوند فواره‌هایی از گاز را موجب شده که جریان‌شان از قله‌های ستون قابل مشاهده است.

کهکشان‌های آنتن

تلسکوپ هابل برای سال‌ها مشغول مستند کردن ادغام دو کهکشان مارپیچی به نام "کهکشان‌های آنتن" بوده است. بنابر گزارش‌های ناسا، تعامل این دو کهکشان چند صد میلیون سال پیش آغاز شده و در طول این برخورد، میلیارد‌ها ستاره شکل خواهند گرفت.

این برخورد به حدی شدید است که ستارگان از کهکشان‌های میزبان خود جدا شده تا جریانی کمانی بین این دو شکل بگیرد. نرخ تشکیل ستاره نیز به اندازه‌ای زیاد است که گفته می‌شود کهکشان‌های آنتن در یک وضعیت "انفجار ستاره ای"، دوره‌ای که در آن تمام گاز درون کهکشان‌ها برای تشکیل ستارگان استفاده می‌شود، قرار دارند. این مرحله دائمی نخواهد بود و کهکشان‌ها نیز نمی‌توانند از هم جدا شوند. در نهایت، این دو کهکشان در هم ترکیب شده تا یک کهکشان بیضوی بزرگ شکل بگیرد.

فرمانده نیروی هوا فضای سپاه از آغاز ساخت ایستگاه فضایی شهید تهرانی مقدم در ایام دهه فجر خبر داد.سردار حاجی زاده اظهارداشت مراحل ساخت و مونتاژ این ایستگاه فضایی که برای تحقیقات کوانتومی مورد استفاده قرار خواهد گرفت تا سال 1425 ادامه خواهد یافت.

تصویری از توپ لیزری مورد استفاده در ناو جنگی

سلاح حاصل از این تکنولوژی نیز نوعی جنگ‌افزار انرژی هدایت‌شده است که از پرتو لیزر برای تخریب هدف استفاده می‌کند؛ از دهه ۱۹۷۰ تاکنون سلاح‌های لیزری متعدد و متنوعی طراحی و تولید شده‌اند، اما اغلب آن‌ها از مرحله تحقیق و اثبات تکنولوژی فراتر نرفته‌اند.

امروزه جنگ‌افزار‌های زمینی لیزری توانایی نابودی موشک‌ها، پهپاد‌ها و گلوله‌های توپ و خمپارهٔ در حال پرواز را پیدا کرده‌ و سلاح‌های لیزری هوابرد نیز آزمایش‌های موفقیت‌آمیزی داشته‌اند و حتی سیستم‌های لیزری فضایی برای نابودی ماهواره‌ها یا موشک‌های بالستیک نیز پیشنهاد شده‌اند.

مهم‌ترین مزیت سلاح‌های لیزری این است که به لحاظ اقتصادی نسبت به سلاح‌های مورد استفاده فعلی به صرفه تر است چراکه هزینه هر شلیک یک سلاح لیزری فقط هزینه صرف انرژی است که  سوخت شیمیایی یا نیروی الکتریسیته آن را تامین می‌کند.

بدین ترتیب در بسیاری از سلاح‌های لیزری هزینه هر شلیک کمتر از یک دلار بوده و این در حالیست که گلوله‌ها یا موشک‌هایی با قدرت تخریبی برابر، هزاران دلار قیمت داشته که باید هزینه‌های حمل‌ونقل و نگهداری را نیز به آن‌ها اضافه کرد.

مزایای استفاده از سلاح های لیزری

همچنین سلاح‌های لیزری قطعات مکانیکی کمی دارند و به سرعت تغذیه یا شارژ می‌شوند و هزینه‌های مربوط به استفاده، تعمیر و نگهداری آن‌ها حتی از مهمات سلاح‌های متعارف نیز کمتر است.

مهم ترین مزیت آن اما سرعت اصابت هر شلیک آن است به نحوی که اشعه لیزری که با سرعت نور حرکت می‌کند و نیازی به محاسبه جابجایی هدف ندارد، فرار برای دشمن را سخت و در واقع غیر ممکن می کند.

 این ویژگی لیزر را گزینه‌ای عالی برای درگیری با اهداف بسیار سریع همچون موشک‌ها و راکت‌ها، گلوله‌های توپ و خمپاره می‌سازد.

در سطحی پایین تر، حمله آمریکا به افغانستان و سپس به عراق در پی فروریختن برج‌های دوقلوی این کشور و درگیری نظامیان این کشور با گروه‌های شبه نظامی یا تروریستی عراق و افغانستان موجب شد، سلاح‌هایی مثل انواع تک‌تیرانداز که برای شلیک به اهداف دور دست طراحی شدند کابرد بیشتری برای آن‌ها داشته باشد.

هشدار دهنده لیزری ساخت صا ایران

در یکی از این موارد اول اسفند پارسال سرلشکر باقری رئیس ستاد کل نیرو‌های مسلح در سفری به سیستان و بلوچستان از این جنس دستاورد‌های نیروی زمینی ارتش بازدید کرد.  

 تصاویر منتشرشده از این بازدید نشان می دهد امیر سرتیپ دوم خزایی فرمانده جهاد خودکفایی نزاجا در حال توضیح یکی از این دستاورد‌هاست که «سامانه هشدار دهنده لیزری محمول توسط نفر» نام دارد.

این سامانه را سازمان تحقیقات و جهاد خودکفایی نیروی زمینی ارتش برای مقابله با تهدیدات سلاح‌های هدایت لیزری در نوعی دیگر به نام «قابل حمل توسط خودرو» که می‌تواند روی خودروهای نظامی نصب و استفاده شود. 

در واقع یکی از اصلی‌ترین کاربرد‌های این محصول را باید هشداردهی و آگاهی‌بخشی نسبت به سلاح‌های لیزری دانست؛ سلاح‌هایی که روز به روز انواع جدیدی از آن‌ها ساخته می‌شود.

این نوع سیستم‌ها به ویژه در منطقه غرب آسیا در اختیار نیرو‌های آمریکایی و متحدان آن قرار دارد.

رئیس سازمان فضایی ایران به کاربرد امکانات فضایی در حوزه‌های ترافیک و حمل و نقل اشاره و اضافه کرد: مدیریت ترافیک و لجستیک، ترابری بار و مانند آن بدون حضور در فضا و بدون اشراف اطلاعاتی از فضا روی جاده‌ها و خطوط ریلی شدنی نیست و از سامانه‌های ناوبری مبتنی بر فضا برای حمل و نقل زمینی، جاده‌‌ای و هوایی استفاده می‌شود. وی با بیان اینکه در کلاس ماهواره‌های سنجشی و ماهواره‌هایی که معمولا در ارتفاع پایین محموله و سنجنده‌های مختلف از جمله اُپتیکی روی آنها قرار می‌گیرد، تعدادی ماهواره ساختیم، گفت: در مسیر مشخصی گام به گام  در حال پیشرفت هستیم و هر ماهواره که ساخته می‌شود ماهواره بعدی بهتر و قوی‌‌تر است. سالاریه با اشاره به اینکه برنامه توسعه بومی داریم، افزود: به خاطر مسائل تحریمی، مقدار زیادی از برنامه فضایی کشور ما بومی است و مسیر خیلی مشخصی داریم و ماهواره‌هایی داریم که در صف پرتاب هستند و یک برنامه ۱۰ ساله پیش‌بینی شده که باید به آن برسیم. وی اضافه کرد: در ماهواره‌های مخابراتی که معمولا در ارتفاع بالا استفاده می‌شوند مسیر توسعه ویژه‌‌ای داریم و ماهواره‌هایی در صف پرتاب هستند که قابلیت برقراری ارتباط در باندهای فرکانسی مختلف را دارند و تلاش می‌کنیم به ساخت ماهواره‌هایی برسیم که قابلیت قرار گرفتن در مدار ۳۶ هزار کیلومتر را داشته باشند. رئیس سازمان فضایی ایران گفت: یک ماهواره آماده پرتاب است، اما با توجه به اینکه عوامل زیادی از جمله آماده بودن پرتابگر در پرتاب ماهواره نقش دارند، اکنون نمی‌توانیم زمان دقیقی را برای پرتاب اعلام کنیم، ولی برنامه‌ریزی‌‌ها این است که بتوانیم در سه ماه پاییز این کار را انجام دهیم. سالاریه تصریح کرد: تلاش ما این است که زودتر این اتفاق بیفتد و پیش‌بینی ما این است ان‌شاء‌الله با تلاش مضاعف و خوبی که تیم پرتابگر انجام می‌دهد بتوانیم در نیمه دوم سال در سه ماه پاییز، نخستین پرتاب را داشته باشیم.

ماهواره ایرانی خیام از مقر فضایی بایکونور در قزاقستان به فضا پرتاب شد. ماهواره خیام یک ماهواره سنجش از دور است که تمامی فرامین مربوط به کنترل و بهره برداری از این ماهواره از روز اول و بلافاصله پس از پرتاب توسط کارشناسان ایرانی مستقر در پایگاه‌های فضایی متعلق به وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در خاک جمهوری اسلام ایران انجام و صادر خواهد شد.

مرکز کنترل عملیات ماهواره، ارسال فرامین و ایستگاه‌های اخذ داده‌های ماهواره‌ای ماهواره خیام تنها در خاک جمهوری اسلامی ایران و تحت مدیریت سازمان فضایی ایران است و مهندسین و محققین ایرانی در آن مستقر هستند.

با توجه به فعالیت‌ها و اهداف صرفاً صلح آمیز و غیرنظامی سازمان فضایی ایران، تصاویر ماهواره خیام برای ارتقا توانایی مدیریت و برنامه ریزی کشور در حوزه‌های مختلف کشاورزی، منابع طبیعی، محیط زیست، منابع آبی، معادن و پایش مرزها، مدیریت حوادث غیرمترقبه و … استفاده می‌شود و نیروهای دفاعی کشور برای رفع نیازهای خود مسیرهای اختصاصی و منحصر به فرد خود را به لحاظ فنی و راهبردی پیگیری می‌کنند.

اطلاعات ماهواره خیام رمزگذاری شده است

حسن سالاریه معاون وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در یک گزارش تصویری گفت: ماهواره خیام، یک ماهواره سنجشی با دقت تصویربرداری حدود یک متر است که طیف های مختلف اپتیکال را تصویربرداری می کند.

وی گفت: تصاویر این ماهواره می تواند در حوزه های مختلف سنجشی و پایشی مورد استفاده قرار بگیرد.

به گفته رئیس سازمان فضایی ایران، با توجه به اینکه اطلاعات مربوطه برای فرامین این ماهواره، کدگذاری و رمزگذاری شده طبیعتا کنترل، هدایت و بهره برداری از آن توسط جمهوری اسلامی ایران انجام می شود.

چرا ماهواره ایرانی خیام توسط روسیه پرتاب شد؟

ماهواره سنجشی ایرانی خیام ساعت ۱۰ و ۲۲ دقیقه از ایستگاه فضایی بایکونور قزاقستان پرتاب شد. این ماهواره با همکاری کشور روسیه و توسط ماهواره‌بر سایوز به فضا پرتاب شد.

یکی از سوالاتی که درباره این ماهواره مطرح است این است که چرا ماهواره ایرانی خیام توسط روسیه پرتاب شد؟

ایران در سال گذشته با پرتاب ماهواره کاملا ایرانی «نور ۲» با ماهواره‌بر بومی قاصد، در تزریق ماهواره‌های زیر پنجاه کیلوگرم به مدار ۵۰۰ کیلومتری زمین موفق عمل کرد و سپس در گام بعدی تزریق ماهواره‌های تا ۱۰۰ کیلوگرم به مدار ۵۰۰ کیلومتری زمین تا انتهای سال جاری هدف گذاری شد تا در ادامه کار، به امکان تزریق ماهواره‌های چندصد کیلوگرمی به مدار ۵۰۰ کیلومتری زمین تا پایان دولت سیزدهم برسیم.

نمایشگاه دائمی اولین و آخرین دستاوردهای نیروی هوافضای سپاه با عنوان پارک ملی هوافضا در دانشگاه هوافضای عاشورا واقع در کیلومتر ۱۳ بزرگراه کرج خیابان دانشگاه افتتاح گردید.

به گزارش روز شنبه پايگاه اينترنتي ساينس ديلي، محققان متوجه شدند كه ستاره اي توسط قديمي ترين قرص پيراستاره اي (circumstellar disk) احاطه شده است؛ قرص پيراستاره اي يك حلقه اوليه از گاز و گرد و غبار است كه اطراف يك ستاره جوان مي چرخد و سيارات از آن تشكيل مي شوند.

اين محققان به رياست استيون سيلوربرگ از دانشگاه اوكلاهما اظهار داشتند كه يك ستاره كوتوله تازه كشف شده داراي يك قرص پيراستاره اي گرم از نوع مرتبط با سيستم هاي سياره اي جوان است.

سيلوربرگ گفت: اغلب اين نوع ديسك ها در كمتر از 30 ميليون سال از بين مي روند اما به نظر مي رسد كه اين ستاره به نام AWI0005x3s مدت طولاني است كه اين قرص را اطراف خود دارد. اين محقق گفت: اين كوتوله قرمز، عضو كانديداي 'انجمن ستاره اي كارينا' است كه با اين احتساب مانند بقيه ستاره هاي موجود در اين گروه حدود 45 ميليون سال سن دارد.

وي افزود: اين قديمي ترين سيستم كوتوله قرمز همراه با ديسك است كه در يكي از اين انجمن هاي ستاره اي مشاهده كرده ايم.

اين ستاره و ديسك آن به دليل ديگري نيز جالب توجه هستند و آن، اين احتمال است كه مي تواند ميزبان سيارات فراخورشيدي باشد.

بيشتر سيارات فراخورشيدي كه توسط تلسكوپ ها كشف شده اند، در ديسك هايي شبيه ديسك اطراف اين كوتوله قرمز غيرمعمول قرار دارند.

اين يافته ها در مجله The Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.

یک شرکت نانویی با همکاری ناسا موفق به ساخت مخزن تحت فشار با استفاده از نانولوله‌های کربنی شده‌است. راکت حاوی این مخزن چندی پیش به فضا پرتاب شد.

کارشناسان فضایی تخمین می زنند ایستگاه فضایی ۸.۵ تنی چین که در سال ۲۰۱۱ از دسترس خارج شد، تا چند ماه دیگر به زمین برخورد می کند.

رئیس دانشکده هوافضای دانشگاه امیرکبیر با اشاره به گستردگی فعالیت ها در زمینه هوافضا گفت: مرکز تخصصی نوآوری هوافضا به زودی در دانشگاه امیرکبیر راه اندازی می شود. 

ایلان ماسک بنیانگذار شرکت اسپیس‌ایکس در صفحه اینستاگرام خود اعلام کرد که در ماموریت روز سه شنبه هفته جاری (دسامبر 2017) برای نخستین بار از موشک و فضاپیمایی استفاده می‌کند که پیشتر در ماموریتی در ماه ژوئن به کار رفته است.

به گزارش پورتال هوافضای ایران، شرکت اسپیس‌ایکس با کمک راکت کارکرده فالکون ٩، فضاپیمای کارکرده دراگون را به همراه سایر تدارکات به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌فرستد.

تصاویر زیر مربوط به آخرین ماموریت راکت فالکون 9 و فضاپیمای دراگون می باشد.

جنگنده چنگدو جی ۲۰ (Chengdu J-20) برای اولین بار در سال ۲۰۱۱ در زمان بازدید وزیر جنگ ایالات متحده از کشور چین به نمایش در آمد. غول صنعت هوا‌فضای چین، شرکت صنایع هوایی چنگدو، در سال ۱۹۹۰ کار بر روی جنگنده سنگین و مخفی را آغاز نمود که با عنوان J-XX شناخته می‌شد و به خاطر قابلیت‌های بسیار پیشرفته‌ای که برای آن در نظر گرفته شده بود، کارشناسان به این باور رسیدند که چین توانایی طراحی و ساخت چنین هواپیمای فوق پیشرفته‌ای را نخواهد داشت.

صنعت هوافضای چین دهه‌ها در تلاش و کشمکش با غرب (و روسیه) بود تا تکنولوژی ساخت موتور‌های جت با کارایی بالا را بدست آورد. در طول جنگ سرد، عملا توسعه موتور‌های اختصاصی هواپیما‌های چینی غیر‌ممکن می‌نمود و چین تنها به کپی موتور‌های شوروی مبادرت می‌ورزید.

ورود سریع اطلاعات و فناوری‌های نظامی در اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی این امید‌ها را افزایش داده بود که به زودی این فاصله و شکاف علمی از بین خواهد رفت اما ناگهان تحریم نظامی که به خاطر ماجرای قتل‌عام میدان تیان‌آنمن چین (Tiananmen Square) در سال ۱۹۸۹ روی داد، سبب شد تا روند انتقال دانش نظامی از غرب متوقف شود و چین مجبور شد در جای دیگر به جستجوی دانش مورد نیاز خود باشد.

در سال‌های اخیر چین سرمایه‌گذاری زیادی از زمان، پول و نیروی فکری نخبه‌های خود و حتی سرقت اسرار نظامی را صرف تحقیق و توسعه و رفع مشکل موتور‌های جت با کارایی بالا کرده است اما هنوز موفقیت آن‌ها در ساخت موتوری قابل اعتماد و با کارایی بالا به اثبات نرسیده است.

در حال حاضر تعداد ده یا حتی بیشتر از جنگنده‌های J-20 چینی با استفاده از موتور توربوفن پس‌سوز AL-31F Saturn ساخت روسیه نفس می‌کشند و اگر روابط بین روسیه و چین به هر دلیلی دچار مشکل شود، چین به سختی قادر به تامین نیاز‌های پرنده‌های خود برای پرواز خواهد بود (روسیه نیز ترجیح می‌دهد که به چین یک هواپیمای کامل را بفروشند و نه فقط موتور آن را، زیر سود حاصل بسیار بیشتر است).

روزنامه انگلیسی زبان ساوت چاینا مورنینگ پست (South China Morning Post) هنگ‌کنگ نیز اخیرا در گزارشی اعلام کرد که چین در حال توسعه و ساخت یک موتور بومی برای جنگنده J-20 به اسم WS-15 است. در این گزارش آمده که فرم کنونی موتور WS-15 ، هنوز قابل اعتماد نیست و نمی‌توان از آن استفاده نمود؛ حتی یک نمونه در طی تست زمینی در سال ۲۰۱۵ منفجر شده است.

موتور‌ جت‌های جنگنده نظامی به عنوان موتور تبدیل کننده سوخت و هوا به نیروکه محرکه، همواره در معرض دما و فشار بسیار بالا قرار دارند. در طول چرخه عمر موتور، قسمت‌های فلزی مانند تیغه‌های توربین، فرایندی که خزش حرارتی (Thermal Creep) نامیده می‌شود را تجربه خواهند کرد، در این فرایند فلز به علت سرد و گرم شدن مکرر دچار تغییر شکل تدریجی می‌شود. فلز یا قسمت‌های دارای انحنا و پیچش، به همین علت تضعیف شده و خواص ویژه خود را از دست می‌دهند و شرایط برای آتش گرفتن و حتی انفجار موتور را فراهم می‌آورند.

موتور‌ جت‌های مدرن از سوپر‌آلیاژ‌های تک کریستال (Single Crystal) استفاده می‌کنند که در سطح میکروسکوپی تمام فلز به طور یک‌دست از دانه‌های کریستالی تشکیل شده است؛ به طوری که اساسا فلز‌های تک کریستاله را می‌توان یک دانه کریستال غول‌پیکر در نظر گرفت.

خزش حرارتی نیز تمایل دارد که در بین اتصالات و باند‌های بین دانه‌های کریستال نفوذ کند، اما خب وقتی که تنها یک دانه کریستال غول‌پیکر بدون هرگونه اتصالی وجود داشته باشد، پس طبیعتا در مقابل پدیده خزش حرارتی هم از مقاومت بسیار بالایی برخوردار خواهد بود. صنایع هوا‌فضای Pratt & Whitney جهت تولید موتور‌های F119 برای جنگنده F-22 Raptor  اعلام کرد تیغه‌های این موتور‌ها از آخرین فناوری آلیاژ‌های تک کریستاله بهره گرفته‌اند.

به گزارش روزنامه ساوت چاینا مورنینگ پست، در حال حاضر جنگنده J-20، از موتور WS-10B که به اسم Taihang نیز شناخته می‌شود بهره می‌گیرد تا زمانی که موتور WS-15 به مرحله بهره‌برداری نهایی برسد. البته تغییر در موتور هواپیما‌ها چیز جدیدی نیست و پیش از این نیز موارد متعددی از آن وجود داشته است، از جمله: جنگنده افسانه‌ای F14 تامکت که پیش از استفاده از موتور قدرتمند F110 جنرال‌الکتریک (General Electric F110)، برای بیش از یک دهه با بهره‌گیری از موتور کم‌جان، غیر‌قابل اعتماد و افتضاح Pratt & Whitney TF-30 به پرواز در‌ می‌آمد.

با این حال استفاده از یک موتور جایگزین با قدرت پایین‌تر بر کارایی جنگنده J-20 تاثیر منفی خواهد گذاشت؛ به طوری که موتور کنونی WS-10B، آنقدر قدرت ندارد تا به جنگنده J-20 این امکان را بدهد تا بتواند از قابلیت سوپر‌‌کروز (Supercruise) یا پرواز با سرعتی بیشتر از سرعت صوت بدون استفاده از سیستم‌های پس‌سوز که سوخت را مانند یک هیولا می‌بلعد، بهره بگیرد. در نتیجه جنگنده J-20 آهسته‌تر پرواز می‌کند و اگر بخواهد با سرعتی بیشتر از یک ماخ حرکت کند، از لحاظ میزان فاصله پروازی بدون سوخت‌گیری، به شدت دچار محدودیت خواهد شد. قدرت کمتر جنگنده J-20 همچنین در نبرد‌های تن‌به‌تن هوایی یا داگفایت (Dogfight) با دیگر جنگنده‌ها کاملا به ضرر آن است، جایی که سرعت حکم مرگ و زندگی را دارد.

موتور جدید آری یا خیر؟ در هر حال تولید جنگنده‌ J-20 برای کشوری چون چین که در صنعت هوایی با محدودیت‌هایی روبرو بود، دستاوردی چشمگیر محسوب می‌شود. موتور WS-15 نیز بالاخره آماده خواهد شد و جنگنده‌ J-20 را به یک حریف قدرتمند در آسمان تبدیل خواهد کرد.

سیارک استوانه ای امواموا (Oumuamua) یک جرم آسمانی مرموز و جالب‌توجه در منظومه شمسی بوده که بر اساس تحقیقات جدید، از برخوردی مهیب در گذشته به وجود آمده است.

یکی از جالب‌توجه‌ترین و اسرارآمیزترین موضوعات جدید موردبررسی در ارتباط با منظومه شمسی، توسط ستاره شناسان، سیارک امواموا بوده که با ظاهر سیگاری شکل و حرکت چرخشی خود، به عنوان اولین جرم آسمانی که از فضای بین ستاره‌ای وارد منظومه خورشیدی ما شده،‌ شناخته می‌شود؛ با این حال بررسی‌های جدید نشان می‌دهند که این سیارک مرموز که در ماه اکتبر سال گذشته کشف شد، احتمالا با یک جرم آسمانی دیگر برخورد شدیدی داشته است.

دانشمندان میگویند که سیارک استوانه ای امواموا به احتمال قوی برای صدها میلیون سال در فضا حرکت کرده است و در صورت برخورد نکردن با اجرام دیگر، تا میلیاردها سال به سفر خود ادامه می‌دهد؛ اما تعدادی از نکات هستند که باعث مرموزتر شدن این سیارک شده‌اند؛ به عنوان مثال طول امواموا هشت برابر عرض آن بوده که تاکنون هیچ جرم آسمانی مشابه آن دیده نشده است. از طرف دیگر،‌ ماهیت این سیارک هم خود جای ابهام دارد و در حالی که دانشمندان آن را یک شی عظیم سنگی و یا نوعی دنباله‌دار می‌دانند، عده‌ای می‌گویند که سیارک استوانه ای امواموا یک فضاپیمای بیگانه است!

شبیه‌سازی حرکت سیارک مرموز امواموا

همچنین،‌ نحوه حرکت این جرم آسمانی هم به نوبه خود خاص است و ذهن بسیاری از محققان از جمله تیمی از دانشگاه کوئینز بلفاست (Queen’s University Belfast) در ایرلند، به رهبری وس فریزر (Wes Fraser) را به خود مشغول کرده است.

جزئیات تحقیقات جدید بر روی سیارک استوانه ای امواموا

تیم فریزر با بررسی روشنایی این جرم از طریق تمامی تصاویر و اطلاعات جمع‌آوری شده، نتیجه گرفتند که امواموا به صورت فوق‌العاده‌ نامنظم حرکت می‌کند و نوع عبور آن در مسیرش پیش از این هم در سیارک‌های کوچک‌تر دیده شده است؛ این طور که به نظر می‌رسد، شکل حرکت سیارک احتمالا به خاطر اتفاقاتی شناخته‌شده به وجود آمده است.

در بین دلایل احتمالی، پدیده‌های گشتاور جز و مدی که به واسطه نزدیک شدن به سیاره‌های دیگر به وجود می‌آید و اثر YORP که به تشعشات خورشیدی و تحرکات گرمایی درونی وابسته است، مطرح شده‌اند،‌ اما به طور مشخص‌تر، احتمالات برای دلیلی دیگر بسیار بالا هستند.

فریزر می‌گوید که سیارک استوانه ای امواموا در زمانی خاص از سرگذشت طولانی خود در یک برخورد شدید شرکت داشته است. دانشمندان معتقدند که این جرم آسمانی در حال خارج شدن از منظومه شمسی است و پس از رسیدن به مدار مشتری در ماه می همین سال و عبور از مدار زحل در اوایل سال میلادی آینده، دیگر اثر از آن در اطراف ما باقی نخواهد ماند.

با این حال تخمین زده می‌شود که حرکت عجیب امواموا بعد از گذشت مدتی تغییر کند و کشش‌ها و تنش‌های درونی این جرم به چرخش آن پایان دهند. همانطور که اشاره شد، محققان نمی‌دانند که ماهیت سیارک استوانه ای امواموا دقیقا چیست و به همین دلیل، تیم فریزر برای هر دو حالت که امواموا یک سیارک سنگی باشد و یا ستاره‌ای دنباله‌دار، تخمین زده‌اند که تا پایان چرخش این جرم آسمانی هنوز میلیاردها سال زمان لازم است!

در مورد شروع چرخش دیوانه‌وار این سیارک هم تخمین دقیق زمان برخورد اولیه بسیار مشکل است؛ دانشمندان میگویند که این اتفاق به احتمال قوی در منظومه‌ای که امواموا به آن تعلق دارد، شروع شده و در زمان آغاز شکل‌گیری سیاره‌ها و یا بعد از آن رخ داده است. اما از آنجایی که تهیه تصویری با کیفیت بالا از امواموا امکان‌پذیر نیست، نمی‌توان با اطمینان گفت که اوضاع در اوایل شکل‌گیری این جرم آسمانی به چه صورت بوده است.

فریزر و همکارانش مقاله جدید خود را در ژورنال “Nature Astronomy” به چاپ رسانده‌اند.

جدیدترین عکس های سیاره مشتری که به تازگی توسط کاوشگر جونو (Juno probe) ناسا تهیه شده‌اند، گوشه‌ای از شگفتی‌های پنجمین سیاره منظومه شمسی را به ما نشان می‌دهند.

فضاپیمای جونو (Juno probe) یکی از ربات‌های پیشرفته سازمان فضایی آمریکا، ناسا (NASA)، به ارزش 1 میلیارد دلار است که ماموریت کاوش پنجمین سیاره منظومه شمسی را بر عهده دارد؛ هر چند وقت یک‌بار هم مجموعه جدید از تصاویر سیاره مشتری توسط این فضاپیما به زمین مخابره می‌شود که در پرواز جونو از نزدیک این غول گازی تهیه شده است.

جونو با سرعت 209 هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند و هر 53.5 روز یک‌بار، به صورت کامل به دور مشتری می‌چرخد؛ در یازدهمین مرتبه‌ای که این کاوشگر در مدار اطراف سیاره گردش کرد و از نزدیکی این غول گازی رد شد، مجموعه‌ای زیبا و منحصر به‌ فرد از جدیدترین عکس های سیاره مشتری را تهیه کرد که گوشه‌ای از شگفتی‌های این غول گازی را به زمینیان نشان می‌دهند.

در مجموعه تصاویر جدید سیاره مشتری جزئیات شگفت‌انگیزی از گردبادهای عظیم و ابرهای نورانی این سیاره قابل‌مشاهده است و همانطور که متخصصان اظهار کرده‌اند،‌ چند روز طول می‌کشد تا داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط جونو به زمین مخابره شوند. به همین دلیل است که یازدهمین پرواز نزدیک فضاپیما در تاریخ 7 فوریه انجام شد و داده‌ها پس از مخابره به زمین، این روزها در دسترس عموم قرار گرفته‌اند.

البته نکته جالب‌توجه این است که عکس های تهیه‌شده به صورت سیاه و سفید و به اصطلاح، خام برای دانشمندان ناسا ارسال می‌شوند و پس از قرارگیری داده‌ها بر روی وب سایتی خاص، جامعه‌ای بین المللی از دانشمندان و هنرمندان شیفته جهان خارج از جو زمین، با اعمال تکنیک‌های خاص ویرایش و رنگ‌آمیزی تصاویر به این عکس‌ها جان دوباره‌ای می‌بخشند.

این شما و این هم تعدادی از زیباترین عکس های سیاره مشتری که در مدارگردی اخیر کاوشگر جونو تهیه شده‌اند.

سفر جونو به سمت این غول گازی در تاریخ 5 آگوست 2011 آغاز شد و 5 سال طول کشید تا این فضاپیما به مدار مشتری برسد.

در این تصویر کمربند ابری جنوب سیاره را می‌بینیم.

میدان تشعشعات اطراف این سیاره به قدری نیرومند و خطرناک‌اند که قرارگیری در معرض آن‌ها به دستگاه‌های الکترونیکی آسیب جدی وارد می‌کند؛ به همین خاطر است که دانشمندان ناسا فضاپیمای جونو را در مسیری قرار داده‌اند که در هر گردش برای مدت ‌زمانی کوتاه به مشتری نزدیک شود.

این تصویر از مجموعه جدید عکس های سیاره مشتری کمربند ابری شمال غول گازی را نشان می‌دهد.

هرکدام از پروازهای نزدیک جونو که با نام “Perijove” هم شناخته می‌شوند، 2 ساعت طول می‌کشند؛ البته قرار بود که مدت زمان لازم برای گردش این کاوشگر در اطراف سیاره به دو هفته کاهش یابد، اما بروز مشکلات فنی باعث شد تا مدارگردی جونو 53.5 روز طول بکشد.

کم کردن مدت زمان قرارگیری در معرض تشعشات عمر فضاپیما را بیشتر می‌کند و از طرف دیگر، باعث ثبت تصاویر شگفت‌انگیزی مانند آنچه که در بالا می‌بینیم، می‌شود؛‌ در این عکس ابری تنها و به شدت نورانی در میان طوفان‌های سهمگین اتمسفر مشتری گرفتار شده است.

کاوشگر جونو اولین و تنها فضاپیمایی بوده که از قطب‌های این غول گازی تصویربرداری کرده است. در این تصویر بخشی از قطب جنوب مشتری را می‌بینیم.

در این قطب‌ها گردبادهایی وجود دارند که از نظر ابعاد با قاره‌ها و یا حتی اقیانوس‌های زمین برابری می‌کنند.

جزئیات نیم‌کره شمالی سیاره در این مورد از عکس های سیاره مشتری به خوبی مشخص است.

عکسی دیگر از قطب شمال مشتری؛ علاقه‌مندانی که تصاویر سیاره مشتری را ادیت می‌کنند هرکدام سبک خاص خود را دارند و برخی با کم کردن تضاد نورها، ظاهری ملایم‌تر به این غول گازی می‌دهند.

افراد دیگر هم با بیشتر کردن کنتراست رنگ، جنون مخفی‌شده در میان ابرهای سیاره را پررنگ‌تر می‌کنند.

منطقه‌ای استوایی در بخش جنوبی سیاره؛ ابرهای مشتری به صورت کلی از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده‌اند و داده‌های فضاپیمای جونو برای بررسی دقیق‌تر عوامل به وجود آورنده ابرها و دلیل از بین رفتن آن‌ها استفاده می‌شوند.

لکه عظیم قرمز رنگ و معروف پنجمین سیاره منظومه خورشیدی هم در حال نابود شدن است و تا یک یا دو دهه دیگر اثری از آن باقی نخواهد ماند.

این عکس در هفتمین پرواز نزدیک جونو که دهم جولای 2017 انجام شد،‌ به ثبت رسیده است و نمایی شگفت‌انگیز از لکه قرمز مشتری را به علاقه‌مندان نشان می‌دهد.

با از بین رفتن ابرهای عظیم سیاره،‌ گردبادهای خیره‌کننده‌ی جدیدی به وجود می‌آیند که تماشای زیبایی آن‌ها به هیچ وجه خالی از لطف نیست.

دانشمندان ناسا امیدوارند که ربات جونو حداقل برای دو یا سه سال دیگر به کاوش ادامه دهد و داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط آن،‌ ابهامات موجود در مورد ساختار این غول گازی را برطرف کنند.

در این تصویر خیالی مسیر عبور جونو از بین کمربندهای تشعشعی مشتری به خوبی مشخص است.

در کنار جمع‌آوری اطلاعات به وسیله سنسورهای مختلف قرارگرفته بر روی فضاپیما جونو، این کاوشگر همچنان به مخابره تصاویر منحصر به فرد و زیبا از مشتری، ادامه خواهد داد.

در این مورد از عکس های سیاره مشتری که در هشتمین پرواز نزدیک جونو،‌ در تاریخ 1 سپتامبر 2017 تهیه شد، غول گازی از نمایی شگفت‌انگیز به تصویر کشیده شده است.

"ژانت اپس"، فضانورد ناسا طبق اعلام این سازمان در سال جاری به عنوان اولین فضانورد آفریقایی-آمریکایی به عنوان خدمه ایستگاه فضایی به این ایستگاه ملحق نخواهد شد.

وی قرار بود در سال جاری به اولین خدمه آفریقایی-آمریکایی در ایستگاه فضایی بین‌المللی تبدیل شود، اما آژانس فضایی آمریکا امروز اعلام کرد که وی به دلایل نامشخصی از ماموریت کنار گذاشته شده است.

"اپس" قرار بود به عنوان بخشی از ماموریت 67/56 در ماه ژوئن 2018 به ایستگاه فضایی بین‌المللی ملحق شود.

"سرنا آنون چنسلور"(Serena Aunón-Chancellor) فضانورد ناسا جای "ژانت اپس" را خواهد گرفت.

"سرنا" نیز همانند "اپس" یکی از 14 فضانورد کاندیدا بود که ناسا در سال 2009 از میان 3500 متقاضی انتخاب کرد.

"اپس" با دکترای مهندسی هوافضا و هفت سال سابقه در CIA به عنوان افسر اطلاعات فنی به ناسا آمد.

"سرنا" نیز یک پزشک با گواهینامه‌های پزشکی داخلی و فضایی است.

اعلامیه ناسا توضیح نداد که چرا آژانس "اپس" را از ماموریت کنار گذاشته است.

"برندی دین" سخنگوی ناسا گفت: هنگام تعیین تکلیف پرواز عوامل متعددی در نظر گرفته می‌شوند؛ این تصمیمات مسائل شخصی مربوط به پرسنل است که ناسا اطلاعات آن را ارائه نمی‌دهد.

در حال حاضر "اپس" به جای اینکه اولین پرواز خود را به مدار زمین تجربه کند، در دفتر فضانوردی مرکز فضایی جانسون در هیوستون کار خواهد کرد. آژانس فضایی در بیانیه‌ای گفت که وی هنوز می‌تواند در ماموریت‌های آینده مورد استفاده قرار بگیرد.

قبلا دیگر فضانوردان آفریقایی-آمریکایی از ایستگاه فضایی بازدید کرده‌اند، از جمله "للاند ملوین" که "اپس" را تشویق کرد تا در کلاس‌ها و آزمون‌های سال 2009 ناسا شرکت کند. اما "اپس" در صورت عدم لغو ماموریت به اولین زن سیاه‌پوستی تبدیل می‌شد که به عنوان خدمه در یک ماموریت بلندمدت در ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی و کار می‌کند.

مدیرعامل هلندی شرکت "مارس وان" که در پی تحقق اسکان بشر در مریخ تا سال 2031 است، به مهاجرت انسان به مشتری و ناهید نیز چشم دوخته است.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، "باس لانس‌دورپ" مدیرعامل شرکت "مارس وان" خبر از امکان سکونت انسان در سیاره زهره و یکی از قمرهای مشتری در آینده نه چندان دور داده است.

"مارس وان"(Mars One) یک سازمان غیرانتفاعی برای فرود آوردن نخستین انسانها در مریخ و ایجاد یک کلونی دائمی انسان جهت اسکان انسان در مریخ تا سال 2031 است.

این شرکت توسط کارآفرین هلندی،"باس لانس‌دورپ" در سال 2010 تاسیس شد. برنامه این پروژه، امکان تحقق از نظر فنی و مالی و همچنین مسائل اخلاقی مربوط به آن به طور گسترده از جانب دانشمندان، مهندسان و فعالان صنعت هوافضا مورد انتقاد قرار گرفته است.

طبق برنامه اولیه مقرر شد که در سال 2016 یک مریخ‌نشین رباتیک و یک ربات مداری پرتاب شوند و سپس یک گروه چهار نفره از انسان‌ها در سال 2022 بر روی مریخ فرود بیایند. یک گروه چهار نفره از فضانوردان نیز هر 2 سال به آنها اضافه شوند.

از منابع درآمد اصلی پیشنهاد شده برای این پروژه، یک برنامه تلویزیونی واقع‌نما از سفر داوطلب‌ها است.

در فوریه 2015، شرکت‌های طرف قرارداد "مارس وان" برای ساخت ربات‌های مرحله نخست، اعلام کردند که مطالعات اولیه به پایان رسیده، اما هنوز از طرف این شرکت با آن‌ها تماسی حاصل نشده و فعالیت‌ها متوقف شده است.

در ابتدا کل داوطلبان سفر به مریخ 202 هزار نفر بودند که 1057 نفر از آنان برای بررسی‌های بعدی انتخاب شدند. از میان این تعداد، در تاریخ 21 فوریه 2015 تنها 100 نفر باقی مانده‌اند. این 100 نفر شامل 39 نفر از آمریکا، 31 نفر از اروپا، 16 نفر از آسیا، هفت نفر از آفریقا، و هفت نفر از اقیانوسیه هستند که این شرکت قصد دارد در نهایت 24 نفر را در شش گروه چهار نفره به سیاره مریخ بفرستد.

در میان این 100 نفر سه ایرانی با نام‌های سعید قندهاری، صادق مدرسی و الهه نوری حضور دارند.

این افراد برای سفر به مریخ باید هفت سال آموزش ببینند و سپس در سال 2023 نخستین گروه طی سفر هفت ماهه با امکانات و تجهیزات لازم به این سیاره سفر خواهند کرد. آنها باید چالش‌های زیادی را پشت سر بگذارند تا در میان 24 نفر نهایی برای سفر یک طرفه و بی‌بازگشت به مریخ باشند.

"باس لانس‌دورپ" چشم انداز بلندپروازانه‌ای برای آینده سفر فضایی دارد. این کارآفرین هلندی مصمم است انسان‌ها را به سیاره سرخ ببرد.

این تیم تلاش می‌کند تا از طریق تحقیقات و آزمایشات دقیق، سیاره را بهتر بشناسد. با وجود اینکه رساندن انسان به مریخ هیجان‌انگیز خواهد بود، اما "باس لانس‌دورپ" در حال حاضر به دنبال تحقق امکان سفر انسان به ماورای مریخ و به دیگر سیارات نظیر مشتری و ناهید است.

وی اخیرا اظهار داشت که امیدوار است کلونی‌های انسانی را به ونوس یا حتی یکی از 69 قمر مشتری ببرد.

ونوس که دومین سیاره منظومه شمسی از لحاظ فاصله با خورشید است، مطلوب‌ترین مکان برای سکونت نیست. دمای سطحی سوزان آن تقریبا 462 درجه سانتی‌گراد است. نیاز به گفتن نیست که جو این سیاره بسیار متراکم است، به طوری که احساس می‌کنید حدود یک کیلومتر زیر آب هستید.

با این حال، هر چه از سطح سیاره دورتر باشید، این سیاره بیشتر قابل سکونت می‌شود. آب و هوای زهره در ارتفاع 48 کیلومتری، شبیه به کشورهای مدیترانه‌ای است. محققان در حال حاضر در حال ایجاد یک شهر شناور در یک بالن برای سکونت در این سیاره هستند.

ایجاد یک زیستگاه در یکی از ماه‌های مشتری ممکن است کمی ساده‌تر باشد. 10 قمر در حال چرخش به دور مشتری هستند که می‌توانند سکونتگاه مناسبی برای انسان باشند. جو قابل کنترل با سطح یخ زده ضخیم آنها باعث می‌شود نامزد مناسبی باشد.

امسال پروسه انتخاب بسیار دقیق کاندیداهای ماموریت مریخ آغاز شده است. سفر مریخ نه تنها دشوار است، بلکه از نظر روان شناختی نیز مورد بحث است.

"لانس‌ دورپ" برای اطمینان از شدنی بودن و همچنین ایمنی مسافران از کمک هر دو غول فضایی، ناسا و لاکهید مارتین استفاده کرده است.

این سفر در کوتاه‌ترین حالت 35 میلیون مایل(حدود 56 میلیون کیلومتر) و در بلندترین حالت 250 میلیون مایل(حدود 402 میلیون کیلومتر) مسافت خواهد داشت و شامل یک خدمه چهار نفره خواهد بود.

هنگامی که خدمه بعد از سفری شش ماهه وارد سیاره سرخ شوند، منابعی همچون آب آشامیدنی بسیار محدود خواهد بود.

حتی سخت‌تر از آن، خدمه امکان تحرک محدودی خواهند داشت و در مدت زمان طولانی باید در کپسول خود باقی بمانند.

اگر چه سفر به مریخ و همچنین شرایط این سیاره دشوار است، اما "لانس‌دورپ" مطمئن است که می‌تواند این اتفاق را رقم بزند.

"لانس‌دورپ" می‌گوید: مریخ مقصد نهایی برای انسان‌هایی که به دنبال سکونت دائمی خارج از زمین هستند، نخواهد بود. پس از آن، اکتشافات فضایی به سمت شهرهای شناور در جو زهره در یک بالن بسیار بزرگ یا حرکت به یکی از قمرهای مشتری یا یک سیارک خواهد رفت.

محققان متوجه شدند در سال ۲۰۱۷ میلادی بیش از ۲ هزار شهاب سنگ از کنار زمین عبور کرده اند.

دیروز دومین فضاپیمای SpaceShipTwo شرکت ویرجین گلکتیک موسوم به VSS Unity نخستین پرواز مستقل خود را بر فراز بیابان موهاوی در جنوب غربی ایالات متحده با موفقیت به پایان رساند و لبخند رضایت را روی لبان «ریچارد برنسون» مدیرعامل این شرکت نشاند.

این هواپیمای فضایی که در ماه فوریه گذشته معرفی شد، در عملیات آزمایشی توانست به سرعت حدود 740 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع 15 هزار متری از سطح زمین دست یابد. به گفته مقامات شرکت ویرجین، VSS Unity به مدت حدود 10 دقیقه بدون نیروی موتور به گشت و گذار پرداخت.

این موفقیت می تواند فصل نوینی را در حوزه هواپیماهای فضایی و سفرهای تجاری به خارج از جو زمین بگشاید. البته ویرجین گلکتیک می گوید عملیات دیروز پنجمین پرواز VSS Unity همراه با هواپیمای حامل آن به نام WhiteKnightTwo بوده، اما اولین موردی محسوب می شود که یونیتی مدتی را به صورت مستقل پرواز کرده.

ویرجین امیدوار است این هواپیمای پیشرفته بتواند آرزوی دیرین آنها برای توسعه توریسم فضایی را تحقق بخشد، و با نگاه به چهره «ریچارد برنسون» پس از فرود یونیتی واضح است که او رضایت کافی را از این برنامه داشته. او قبل از عملیات فرود اعلام کرد امیدوار است طی ماه های آتی برنامه های متعددی را به اجرا درآورد.

کمپانی مورد بحث می گوید بازخورد دریافتی از دو خلبان این تست حکایت از شرایط عالی پرواز دارد، اما آنها به دقت تمامی اطلاعات را جمع آوری و بررسی می کنند تا حوادث تلخ گذشته تکرار نگردد.

گفتنیست اولین نمونه SpaceShipTwo دو سال قبل در حین پرواز دچار نقص فنی شد و سقوط آن به مرگ خلبان و زخمی شدن کمک خلبان انجامید.

پروفسور استیون هاوکینگ (Stephen Hawking) در جریان ویدیو کنفرانس اخیر خود، نسبت به لزوم ترک زمین در کمتر از 600 سال آینده هشدار داد!

به گفته استیون هاوکینگ ، فرصت باقی مانده برای انسان رو به پایان است و اگر بشریت در این رابطه راهکاری را در پیش نگیرد، در کمتر از 5 قرن آینده نسل انسان به کلی منقرض خواهد شد.

پروفسور هاوکینگ در اجلاس تنسنت وب سامیت (Tencent Web Summit) که در شهر پکن برگذار شد، نسبت به نژاد فعلی انسان و لزوم ترک زمین در آینده‌ای نزدیک هشدار داد. به عقیده او، اگر انسان تا 5 قرن آینده به علوم پیشرفته فضایی دست پیدا نکند، کره زمین به مکانی نامساعد برای زندگی تبدیل خواهد شد.

استیون هاوکینگ بر این باور است که انسان تا پیش از سال 2600 میلادی، باید به پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه علوم فضایی دست پیدا کند تا به کمک آن، بتوان سفری طولانی را به اعماق فضا تجربه کرد. رشد جمعیت و افزایش نیاز به منابع مختلف انرژی، به نحوی است که تا 5 قرن آینده زمین را به محیطی غیرقابل سکونت تبدیل خواهد کرد.

پروفسور هاوکینگ در صورت سخنرانی خود، به دستاوردهای پروژه استارشات (Starshot) از زیرمجموعه‌های برنامه ابتکارات خط‌شکن (Breakthrough Initiatives) اشاره کرد. از مهم‌ترین اهداف این پروژه می‌توان به تلاش برای یافتن سرنخ‌هایی از حیات بیگانه و ساخت کاوشگرهای کوچک با 20 درصد سرعت نور اشاره کرد که با تکنولوژی لیزر هدایت می‌شوند.

این کاوشگرها، با سرعت بسیار بالای خود می‌توانند در کمتر از 1 ساعت خود را به سیاره مریخ برسانند. یکی دیگر از اهداف مهم این پروژه، فرستادن این نانوکرفت‌ها به سیاره پروکسیما بی (Proxima b) است. پروکسیما بی نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی نسبت به زمین است که در فاصله 4.2 سال نوری سیاره ما واقع شده و پتانسیل مناسبی برای میزبابی از حیات دارد.

پیت وردن (Pete Worden) به عنوان مدیر اجرایی پروژه استارشات در این باره می‌گوید:

اگر همه چیز مطابق با برنامه پیش برود، انتظارها بر این است که نهایتا تا اواسط قرن فعلی بتوانیم اولین تصویر واقعی را از نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی به ثبت برسانیم.

به گزارش ثریا به نقل از تک کرانچ، محققان با الهام از طبیعت یک پهپاد به نام RoboBee ساخته اند که می تواند میانه پرواز در آب شیرجه بزند و به طور خودکار از زمین بلند شود و دوباره فرود آید.

این قابلیت ها بدان معناست که پهپاد برای تمام کاربردها از جمله جستجو و نجات، رصد محیط زیست و مطالعات زیست شناختی کارآمد است.

این نخستین میکرو رباتی است که می تواند به طور مداوم و در محیط های پیچیده حرکت کند.

این تحقیق توسط محققان دانشگاه هاروارد و موسسه ویس (برای فعالیت های مهندسی زیستی) انجام شده است.
  

تلویزیون دولتی چین اعلام کرد اولین پهپاد ترابری بزرگ جهان نخستین پرواز مستقل خود را در فرودگاهی در شهر «شی آن» در شمال غرب چین انجام داده است.

برای دیدم فیلم مورد نظر برروی لینک زیر کییک نمایید:

https://www.mashreghnews.ir/news/791762/%d9%81%db%8c%d9%84%d9%85-%d9%be%d8%b1%d9%88%d8%a7%d8%b2-%d9%85%d9%88%d9%81%d9%82-%d9%86%d8%ae%d8%b3%d8%aa%db%8c%d9%86-%d9%be%d9%87%d9%be%d8%a7%d8%af-%d8%aa%d8%b1%d8%a7%d8%a8%d8%b1%db%8c-%d8%ac%d9%87%d8%a7%d9%86-%d8%af%d8%b1-%da%86%db%8c%d9%86#ref=shahrekhabar

به گزارش جام‌جم آنلاین به نقل از گجت نیوز، تا چه اندازه سیاره زمین را می‌شناسیم؟ آیا گذشته این سیاره دقیقا مطابق با رویدادهای نوشته شده در کتب تاریخی است؟ هر چند وقت یک بار، برخورد با بعضی رویدادها و یا کشف برخی از سازه‌های باستانی، ما را با این پرسش رو به رو می‌کند: پیش از ما، چه کسانی بر این سیاره حکم‌رانی می‌کرده‌اند؟ آیا مردمان عهد باستان، با تصورات فعلی ما یکسان بوده‌اند؟ این‌ها از جمله سوالاتی هستند که پاسخ به آنان امری پیچیده و دشوار است؛ کشف یک سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک که قدمتی 1400 ساله دارد، یکی دیگر از رویدادهایی است که ما را نسبت به گذشته‌ سیاره‌مان شوکه می‌کند.

گروهی از غواصان سوئدی که با هدف اکتشاف گنج به دل دریا زده بودند، با کشف یک سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک، شگفت‌زده شدند! این گروه از غواصان، زمانی که به 200 متری این شی رسیدند، تمامی دستگاه‌ها و تجهیزات آنان از دسترس خارج شد و توصیف غواصان از شکل و شمایل این وسیله، منابع خبری را غرق در شایعات و گمانه‌زنی‌های متعدد کرد.

یکی از غواصان حرفه‌ای ماموریت «اوشن ایکس» (Ocean X) با نام استفان هوربورن (Stefan Hogerborn)، در این باره گفت که برخی از دوربین‌ها و وسایل ارتباطی، با نزدیک شدن به این شی عجیب و غریب از کار می‌افتادند. او در این باره اظهار کرد:

تمامی وسایل الکترونیکی از قبیل تلفن‌های ماهواره‌ای و یا دوربین‌ها، در نزدیکی این شی از کار می‌افتادند. این تجهیزات، با دور شدن از شی مذکور مجددا روشن شده و به حالت عادی به کار خود ادامه می‌دادند.

علاوه بر این، اعضای این تیم در رابطه با چیزی که در قعر دریا دیده‌اند، آن را بدون شک به یک شی غیرزمینی نسبت می‌دهند! آن‌ها همچنین گفته‌اند که یک رد 300 متری نیز به عنوان مسیری شیب‌دار در بستر دریا پهن شده که به شی مذکور ختم می‌شود. غواصانی که در طول این ماموریت، در اعماق دریای بالتیک بودند، در ابتدا تصور می‌کردند که با یک سنگ عظیم یا سازه‌ای طبیعی طرف هستند. اما گفته می‌شود که این شی ناشناس، شباهت ویژه‌ای به سفینه‌های فضایی دارد و به هیچ وجه ساخته‌ طبیعت نیست!

از زمان کشف این وسیله موسوم به سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک ، شایعات و گمانه‌زنی‌های بسیاری در مورد آن به راه افتاده است. آیا این شی عجیب، در واقع یک شهابسنگ و یا سیارک طبیعی است؟ عده‌ای نیز بر این باورند که این وسیله مرموز، یکی از زیردریایی‌های آلمان نازی و یا تجهیزات مربوط به زمان جنگ سرد بوده و اکنون با بقایای آن طرف هستیم. هنوز به طور دقیق از ماهیت این وسیله اطلاعاتی در دست نیست؛ ولی در هر حال، باید از اصالت یا کارکرد آن اطلاع پیدا کنیم!

این شی ناشناخته، اولین بار در ماه می 2011 کشف شد ولی به دلیل فقدان بودجه و زمان‌بندی بد، آن‌ها نتوانستند تیم دیگری را برای اکتشاف به این منطقه ببرند. این شی عجیب و غریب، شباهت بسیاری به یک سفینه فضایی مرموز داشت که در عمق 200 متری دریای بالتیک کشف شد. این اکتشاف عجیب و غریب، موج عظیمی از شایعات را در پی داشت که از جمله آنان می‌توان به قوت گرفتن افسانه‌های دنیای زیر زمینی و همچنین شباهت این وسیله، به سفینه میلیونیوم فالکون در جنگ ستارگان اشاره کرد.

در حالی که اعضای این تیم، برای کشف اطلاعات دقیق‌تر در مورد این شی عجیب و غریب هیجان‌زده بودند، عده دیگری چنین ادعایی را کذب خوانده و دقت تکنولوژی سونار را زیر سوال بردند. با این حال، اصلی‌ترین مشکل موجود این است که هیچ راهی برای وارد شدن به این وسیله فلزی وجود ندارد. بنابراین، مشخص نیست که با یک مخزن باستانی از گنجینه‌های طلا سر و کار داریم و یا اینکه با گذشت زمان، این وسیله عجیب و غریب از رسوبات زیر دریا پر شده است.

از زمان کشف این سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک تاکنون، بیش از 6 سال می‌گذرد و همچنان هیچ ایده‌ای در مورد کارکرد این وسیله عجیب وجود ندارد. هم متخصصان و هم غواصان اعماق دریا، درباره این اکتشاف سکوت کرده و نمی‌توانند ماهیت اصلی وسیله کشف شده را مشخص سازند. رهبری این ماموریت بر عهده پیتر لیندبرگ (Peter Lindberg) بود و دستیار تحقیقاتی این ماموریت نیز دنیس اسبرگ (Dennis Asberg) نام دارد.

دنیس اسبرگ درباره این اکتشاف عجیب و غریب می‌گوید:

من 100 درصد مطمئن هستم که ما در اینجا با یک چیز کاملا منحصر به فرد و ویژه سر و کار داریم!

ماموریت غواصان در این منطقه از دریای بالتیک، با هدف اکتشاف گنجینه‌های ارزشمند دنبال می‌شد. همه چیز مطابق با برنامه پیش می‌رفت تا اینکه غواصان در عمق خاصی از آب، متوجه قطع ارتباط وسایل الکترونیکی شدند. به گفته شاهدان، این سفینه فضایی در قعر دریای بالتیک، 61 متر عرض داشته و ارتفاع آن حدودا 8 متر بوده است. ساختار دیسکی شکل این شی عجیب و غریب، سبب شده که بسیاری از مردم در سراسر جهان، ایده‌های مختلفی را در مورد آن مطرح کنند که از جمله آنان می‌توان به قارچ غول‌پیکر و یا زیردریایی گمشده روسیه اشاره کرد. علاوه بر این‌ها، میلیون‌ها نفر از مردم جهان، این وسیله عجیب را به بشقاب پرنده موجودات فضایی نسبت داده‌اند که چندان هم عجیب نیست!

استیو وینر (Steve Weiner) به عنوان یک زمین شناس مطرح، معتقد است که این شی ناشناس، ساخته طبیعت نیست. بدنه این سفینه فضایی، از جنس فلز بوده و چنین ساختاری محال است که به طور طبیعی شکل گرفته باشد. بدین سبب باید گفت که این سازه، مستقیما توسط موجوداتی از سیاره ما و یا دیگر سیارات ساخته شده است!

جالب است بدانید که با وجود اینکه تعداد زیادی از تصاویر مربوط به این سازه ناشناخته منتشر می‌شوند، تنها یک عکس از میان آن‌ها واقعی‌ است. این تصویر ، نمایی از اسکن سونار در سال‌های قبل است و به غیر از آن، سایر تصاویر غیرواقعی هستند. در همین تصویر نیز، ساختار عجیب و غریب این سازه به خوبی مشخص است.

با وجود آنکه چندین سال از زمان کشف این سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک می‌گذرد، هنوز اطلاعاتی قطعی در مورد آن در دست نیست و تلاش‌ها برای کشف ماهیت واقعی آن همچنان ادامه دارد.

به گزارش شبکه علمی ثریا و به نقل از اسپیس، در فناوری نوین ربات‌های کنترل از راه دور از ربات پیشرفته‌ای به نام "رولین" جهت انجام وظایف پیچیده‌ای همچون جهت‌یابی، تعمیر و نگهداری سیستم‌های فضایی با ارسال فرمان از طریق تبلت استفاده شد.

کارشناسان رباتیک آژانس فضایی اروپا معتقدند که در آینده مفهوم کنترل رباتیک از راه دور از حوزه فرمان مستقیم به جایگاه نظارت بر اتوماسیون یا عملیات خودکار ربات تغییر خواهد کرد.

در حوزه فناوری کنترل مستقیم ربات، کاربر یا فضانورد باید تمام وظایف ربات را صرفا از طریق فرمان انجام داده و ربات نیز فرامین را با دریافت جزئیات انجام می‌دهد.

مفهوم فناوری نظارت بر اتوماسیون به این معنا است که کاربر با ارسال یک فرمان از ربات می‌خواهد که یک ماموریت را انجام دهد و جزئیات آن بر عهده ربات است. به عنوان مثال در این آزمایش فضانوردان از ربات رولین خواستند تا یک کابل را به پورت تعبیه شده در یک قطعه متصل کنند. سپس ربات رولین پس از دریافت فرمان با استفاده از هوش مصنوعی کابل مورد نظر را پیدا و آن را به محل مورد نظر متصل کرد.

ربات‌های فضایی آینده مجهز به هوش مصنوعی به درجه‌ای از خود مختاری خواهند رسید که جزئیات هر فرمان را به صورت خودکار انجام می‌دهند و در مواردی که ربات با مشکل مواجه شود، هوش مصنوعی ربات را در وضعیت پایدار و ایمن تا رسیدن پاسخ از اپراتور زمینی نگه می‌دارد.

فضانوردان معتقدند که ربات‌های فضایی باید به مرحله‌ای از هوش مصنوعی دست یابند که توانایی حل مشکلات را از طریق یادگیری کسب کنند. این مفهوم به آن معنا است که با توجه به فاصله غیرقابل تصور اجرام فضایی امکان کنترل مستقیم ربات در سیاره‌های دور دست ممکن نیست.

ربات فضایی رولین بخشی از پروژه موسوم به "مترون" است. هدف از اجرای این پروژه توسعه فناوری ربات‌های فضایی برای ساخت ایستگاه‌های مورد نیاز قبل از ورود انسان به مریخ است.

هارپی یک پهپاد انتحاری و یکبار مصرف است که دارای حدود ۲.۵ متر طول و حدود ۲ متر طول دو سر بال آن است.

این پهپاد با سرعت ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت پرواز میکند و ۵۰۰ کیلومتر برد دارد. این پهپاد از لانچرهای نصب شده در پشت کامیون پرتاب میشود و هر کامیون ۱۸ لانچر حمل میکند. این پهپاد به منطقه حضور رادارها و سامانه های پدآفندی پرتاب میشود و از آنجایی که مجهز به سامانه دریافت کننده غیرفعال است ، به منبع انتشار امواج رادار حمله میکند و آنرا نابود میکند.

از آنجایی هم که در ترکیب بدنه این پهپاد از ترکیبات کامپوزیتی استفاده شده است ، دارای سطح مقطع راداری اندکی است و کشف آن بسیار دشوار است.

پرتاب تعداد زیادی از این پهپادها در منطقه حضور رادارهای دشمن و حضور پرتعداد آنها باعث فشار بر روی رادارهای دشمن میشود و آنها را وادار به خاموش شدن میکنند. اصلی ترین وظیفه این پهپاد سرکوب رادارها و پدآفند دشمن است. این پهپاد به چندین کشور صادر شده است.

از جمله هند ، ترکیه ، چین و کره جنوبی و … فروش این پهپاد اسراییلی به چین حساسیت زیادی را در آمریکا برانگیخت و طی فشار آمریکا ، اسراییل از ارتقای هارپی های چین خودداری کرد. چرا که در درگیری احتمالی با تایوان میتوانست بسیار خطرناک باشد.

پهپاد هاروپ نمونه پیشرفته تر پهپاد هارپی است که در آن برد پهپاد به ۱۰۰۰ کیلومتر رسیده است و علاوه بر جستجوگر غیرفعال راداری ، یک سایت اوپتیکی هم زیر دماغه نصب شده است که علاوه بر رادارها ، میتواند دیگر اهداف ثابت و متحرک را هم هدف قرار دهد. در تصویر سایت اوپتیکی دماغه هاروپ را مشاهده میکنید.

از پهپاد هاروپ که توسط جمهوری آذربایجان علیه نیروهای ارمنستان در درگیری اخیر این دو کشور استفاده شد.

از آن جایی که در آینده ممکن است فضانوردان، برای ماه ها در سیاره مریخ حضور داشته باشند، پناهگاه های آنان باید به گونه ای ساخته شود تا دمای بسیار زیاد سیاره و اشعه های کیهانی که به راحتی از اتمسفر باریک مریخ عبور می کنند را خنثی کند. برخی از محققان پیشنهاد داده اند که برای ساخت این پناهگاه ها، لازم است از مواد موجود در سطح مریخ استفاده شود تا وزن محموله هایی که توسط فضانوردان به مریخ منتقل می شود کاهش یابد.

حالا به نظر می رسد که محققان ناسا توانسته اند راه حلی جالب و تحسین برانگیز برای حل این مشکل بیابند که واقعاً از منابع موجود در مریخ بهره می گیرد. این پناهگاه ها که Mars Ice Home نام دارند، نوعی محفظه پلاستیکی قابل باد کردن هستند که از لایه ای از یخ آب بهره می برند؛ آبی که از فضانوردان در برابر تشعشعات کیهانی محافظت خواهد کرد.

گفتنی است که Mars Ice Home هنوز نوعی طرح مفهومی به شمار می رود که مشکلات خاص خود را دارد. به عنوان مثال متخصصین می گویند که پر کردن محفظه آب این پناهگاه، در صورت استفاده از منابع آب مریخ تا 400 روز به طول خواهد انجامید. اما از سوی دیگر، هنگامی که فضانوردان در حال سفر به سمت مریخ هستند، این وظیفه را می توان به ربات ها محول کرد.

در مجموع، چنین پناهگاه هایی فعلاً در حد تئوری هستند و محققان هنوز باید وقت بیشتری را صرف شناسایی مشکلات احتمالی آن کنند. اما Ice Home یکی از آن طرح های مفهومی حیرت انگیزی است که سبب می شود یکبار دیگر مغزهای متفکر ناسا را تحسین کرده و به سفر انسان به سیاره مریخ، در آینده نزدیک امیدوار شویم.

هنر فضایی (space art) شاخه‌ای شگفت‌انگیز از هنر مفهومی است که برای به تصویر کشیدن دانش فضایی ستاره شناسان استفاده می‌شود.

سال‌هاست که آثار هنر فضایی یا همان هنر نجومی توسط سازمان‌هایی مانند ناسا (NASA) خریداری شده و توسعه آن‌ها حمایت می‌شود؛ هدف از این اقدام هم نشان دادن مفاهیم مختلف علم ستاره شناسی و شگفتی‌های کهکشان به علاقه‌مندان است. تصاویری که در این مطلب به مرور آن‌ها خواهیم پرداخت، در طول سال‌های گذشته توجه زیادی با به خود جلب کرده و در نوع خود بهترین بوده‌اند.

در مورد تاریخچه هنر فضایی می‌توان به یکی از بزرگان این رشته، یعنی چسلی بونستل (Chesley Bonestell) اشاره کرد که با خلق نقاشی‌هایی شگفت‌انگیز و در عین حال پایبند به حقایق علمی در اوایل قرن بیستم، نام خود را به عنوان پدربزرگ این حوزه به ثبت رساند.

اصول زیباشناختی نشئت گرفته از آثار بونسل امروزه با نام «رئالیسم توصیفی» (Descriptive Realism) شناخته می‌شوند که یکی از قواعد اصلی برای خلق آثار هنر فضایی در چهارچوب آن‌ها، رعایت جزییات به نحوی است که تصویر خلق‌شده پایه و اساس علمی داشته باشد؛ به عنوان مثال، هنرمند برای خلق اثری از فضای اطراف یک سیاره فراخورشیدی باید توجه داشته باشد که آسمان این سیاره به چه رنگ خواهد بود.

با وجود پیشرفت‌های اخیر در حوزه ستاره شناسی، هنر فضایی با استواری بر پایه ادغام مفاهیم هنر و علم، به میزان زیادی گسترش یافته است. آثار هنر نجومی که توسط دانش پژوهشگران هدایت شده و به کمک خلاقیت و مهارت هنرمندان به وجود می‌آیند، تصور ما از جهان اطراف را به میزان قابل‌توجهی تحت تاثیر قرار می‌دهند. در ادامه شما را به دیدن تعدادی از بهتری تصاویر این هنر دعوت می‌کنیم:

در این تصویر خیالی، نمایی از بازتاب نور خورشید سیستم تراپیست 1 (TRAPPIST-1) بر روی سطح سنگی یکی از سیاره‌های میانی این سیستم نشان داده شده است.

طرحی خیالی از هنر فضایی برای نشان دادن پیامدهای نزدیک شدن سیاره زمین به یک سیاه چاله

تصویری برای مقایسه ابعاد یک ستاره نوترونی (neutron star)‌ با شهر مونیخ آلمان

تصوری از کهکشانی در دور دست‌ها به نام “SXDF-NB1006-2”

نمایش باران سرد بین کهکشانی به کمک هنر فضایی

تصوری از یک کرم‌چاله که حفره‌ای در فضا و زمان ایجاد کرده است.

تجمع هسته‌های یخی در کمربند کویپر (Kuiper Belt)

تصویری خیالی از تابش نور ستاره کوتوله سامانه تراپیست 1 به سطح یکی از سیاره‌های سیستم

تصویری دیگر از ستاره کوتوله سامانه تراپیست 1 در نزدیکی یکی از سیاره‌ها

نمایی از درخشش کهکشانی به نام “W2246-0526” در نور مادون قرمز که به میزان 350 تریلیون برابر خورشید منظومه ما قدرت دارد!

به تصویر کشیدن مریخ در چهار میلیارد سال پیش

تصویری دیگر از گذشته سیاره مریخ

نمایش گرد و غبار و گازهایی که در اطراف سیستم دو ستاره‌ای “GG Tauri-A” قرار گرفته‌اند، به کمک هنر فضایی

ایستادن بر روی سطح سیاره فراخورشیدی “Gliese 667Cd” که از ستاره میزبانش نور گرفته است.

حلقه‌ی گازی و گرد و غبار کیهانی در اطراف یک ستاره جوان به نام “HD 142527”

نمایی از سطح یک سیاره کوتوله به نام «میک میک» (Makemake)

تصویری خیالی از سیاره کوتوله دوری به نام «اریس» (Eris) که در نزدیکی قمرش دیسمونیا (Dysmonia) قرار گرفته است.

به نمایش گذاشتن لحظه برخورد یک سیارک غول پیکر با قمر اروپا (Europa)، یکی از ماه‌های مشتری

به تصویر کشیدن آتشفشان‌های فعال در دو طرف سیاره‌ای فراخورشیدی به نام “Kepler-20e”

نمایی از یک سیاره فرضی که درخشش مادون قرمز زمان تولدش را باز پس گرفته است.

شرایط احتمالی سطح یکی از سیاره‌های سامانه تراپیست 1 به نام “TRAPPIST-1f”

استفاده از تکنیک‌های هنر فضایی برای نمایش یک سیاه چاله فوق قدرتمند

در این تصویر ستاره “GJ176-525px” ‌نشان داده شده است؛ این ستاره شباهت زیادی با خورشید ما داشته،‌ اما در حدود یک میلیارد سال از خورشید بیشتر عمر دارد.

نمایش یکی از سناریوهای احتمالی در مورد شرایط سیاره فراخورشیدی “55 Cancri e” که ابعادی دو برابر زمین دارد.

تصویری خیالی از چرخش یک سیاره فراخورشیدی فرضی به دور ستاره‌ای کوتوله و سرخ رنگ

استفاده از سبک هنر فضایی برای نمایش جریانی درخشان از جرم یک ستاره که به درون سیاه چاله‌ای عظیم بلعیده می‌شود.

نمایی خیالی از متلاشی شدن یک سیارک در اطراف یک ستاره کولوته سفید

به تصویر کشیدن منظومه خورشیدی ما در اوایل پیدایش آن

یکی از مجموعه پوسترهای طراحی شده از طرف ناسا برای جشن گرفتن اکتشافات فضایی

در هر کدام از این پوسترها، یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های سوژه موردنظر آژانس فضایی به گونه‌ای توصیف شده است که تصور تبلیغ تور گردشگری مکانی توریستی را در بیننده ایجاد می‌کند.

به عنوان مثال در این اثر هنر فضایی یکی از ویژگی قابل‌توجه قمر زحل، انسلادوس (Enceladus)، به عنوان عنصر اصلی طراحی استفاده شده است؛ فوران‌های عظیم در قطب جنوب انسلادوس مشخصه این قمر است.

قمر اروپا

شفق قطبی چشم‌نواز مشتری الهام‌بخش این اثر هنر نجومی بوده است.

اولین پوستر طراحی شده توسط تیم ناسا که منجر به توسعه دیگر آثار مشابه شد.

در این پوستر تاثیرات تابش نور از طرف ستاره‌ای که طیفی متفاوت از نورها را می‌تاباند، بر روی یک سیاره نشان داده شده است.

این اثر در مورد سیاره‌ای بدون خورشید با تاریکی بی پایان است.

تبلیغ پرش از ارتفاع در سیاره‌ای با گرانشی فوق‌العاده قوی

دریاهای طلایی قمر تایتان (Titan)

در سامانه تراپیست 1 به دلیل نزدیک بودن سیاره‌ها به هم، سفرهای بین سیاره‌ای همانند سر زدن به جزیره‌هایی در کنار هم است.

گذراندن تعطیلات در ابرهای سیاره ونوس

یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار هنر فضایی چسلی بونستل مربوط به سال 1331

سیارک دوتایی یا سیارک مزدوج (Binary asteroid) پدیده‌ای جالب است که به تازگی یک مورد نادر آن توسط تلسکوپ هابل در منظومه خورشیدی ما کشف شده است.

نام این سیستم فضایی “Body 288P” است و بر اساس ادعای دانشمندان، به عنوان اولین سیارک دوتایی که از دو سیارک کمیاب تشکیل شده است، شناخته می‌شود. با توجه به تعریف، چنین سیستمی به صورت کلی شامل دو جرم آسمانی است که در حال چرخش به دور هم هستند و در مورد Body 288P، یکی از دو جرم رفتاری شبیه به دنباله دار داشته و در حین چرخش، ردی از گاز و گرد و غبار را به جا می‌گذارد.

سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند.

ستاره‌ شناسان موفق به کشف هفت سیاره شده‌اند که اندازه‌ای نزدیک به اندازه کره زمین دارند و همگی به دور یک ستاره در حال چرخش‌اند.

محققان می‌گویند که در سطح همه این هفت سیاره ممکن است آب مایع یافت شود. اما نکته مهم این است که سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند. این سیاره‌ها برای اولین بار به وسیله تلکسوپ‌ فضایی اسپیتزر، متعلق به سازمان فضایی آمریکا، رصد شده اند. هفت سیاره تازه کشف شده به گرد ستاره "ترپیست یک" (Trappist-1) که یک ستاره با حجم کم و دمای پایین است می‌چرخند. این منظومه کوچک در فاصله ۴۰ سال نوری زمین واقع شده است.

موضوع کشف این سیاره‌ها که با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دیده شده‌اند در مجله نیچر شرح داده شده است.

میشل گیلون، از دانشگاه بلژیکی لیژ که سرپرست نویسندگان این مقاله مجله نیچر است و برای اولین بار خبر کشف این سیاره‌ها را داده می‌گوید: این سیاره‌ها به یکدیگر و همینطور به ستاره‌شان بسیار نزدیک‌اند و وضعیت‌شان خیلی شبیه به وضعیت ماه‌های دور سیاره مشتری است. اما چون ستاره این منظومه، کوچک و سرد است، دمای هفت سیاره کشف شده، معتدل است و این به این معناست که ممکن است در آنها آب مایع- و شاید حیات- وجود داشته باشد.

به گفته دگتر گیلون این بزرگ‌ترین مجموعه کشف شده از سیاره‌های هم‌اندازه کره زمین است که همگی در شرایط یکسانی از نظر وضعیت سکونت قرار گرفته‌اند.

ممکن است در این سیاره‌ها آب و شاید حیات وجود داشته باشد

دکتر اموری تراود یکی دیگر از نویسندگان این مقاله می‌گوید که اگر دورترین سیاره نسبت به ستاره "ترپیست یک"، مثل سیاره زهره و نه زمین، اتمسفری داشته باشد به طور موثر مانع حرارت شود، احتمالا ممکن است قابل سکونت باشد. او به بی‌بی‌سی گفته بسیار ناامید کننده است اگر زمین تنها محل قابل زندگی در میان سیاره‌های جهان باشد.

دیوید شوکمان، سردبیر بخش علمی بی‌بی‌سی معتقد است شور و شوق حاصل از کشف این سیاره‌ها تنها به این دلیل نیست که یک دفعه تعداد زیادی سیاره هم اندازه زمین همه با هم و در یک محدوده کشف شده اند بلکه بخشی هم به خاطر این است که ستاره "ترپیست یک"،تقریبا کوچک و کم نور است. این به این معناست که مطالعه این سیاره‌ها از مطالعه سیاره‌هایی که به ستاره‌های نورانی نزدیک‌ترند آسان‌تر خواهد بود.

مرحله بعدی تحقیقات در مورد این سیاره‌ها هم‌اکنون در حال انجام است و در این مرحله جستجو برای یافتن گازهای کلیدی برای حیات یعنی اکسیژن و متان است آغاز شده است. ستاره شناسان امیدوارند که به زودی از رازهای دیگر سطح این سیاره‌ها پرده بردارند.

احتمال وجود بیگانگان در منظومه پروکسیما قنطورس برای اولین بار در حدود 60 سال قبل مطرح شد. آیا موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی به زمین آمده‌اند؟

 بشر از سال‌های دور به بحث و تبادل نظر پیرامون موجودات فضایی می‌پرداخت. 6 دهه قبل و برای اولین بار، وجود موجودات فضایی در حوالی سیاره پروکسیما بی (Proxima B) در منظومه پروکسیما قنطروس (Proxima Centauri) به عنوان نظریه‌ای جدی مطرح شد! این موضوع از نظر مردم یک داستان به شمار می‌رفت و رفته رفته به فراموشی سپرده شد.

همانطور که می‌دانید چندی پیش اخترشناسان از کشف سیاره‌ای مشابه زمین در فاصله 4 سال نوری از منظومه شمسی خبر دادند. سیاره پروکسیما بی واقع در منظومه پروکسیما قنطروس یک سیاره شبه زمین است. به محض کشف این سیاره، گمانه‌زنی‌ها در مورد میزبانی این سیاره از حیات آغاز شد. اکتشاف اخیر دانشمندان بعد از گذشت چند دهه از اولین شواهد مربوط به موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی صورت گرفت. افسانه قدیمی می‌گوید که موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی ، نژادی با نام «سِنِس» (Cenos) هستند که تاکنون چندین مرتبه نیز از زمین ملاقات کرده‌اند.

طبق این شواهد، قد این موجودات در حدود 2.5 متر بوده و شکل و شمایلی مشابه با انسان دارند، با این تفاوت که 5 برابر نسبت به ما قوی‌ترند. آنان از قرص‌هایی بی‌مزه‌ تغذیه می‌کنند و حتی نیازی به خواب و استراحت هم ندارند! موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی تاکنون به ملاقات چندین تمدن باستانی از زمین آمده‌اند و اخیرا نیز در ماه دسامبر سال 2012، در تایوان دیده شده‌اند.

اسکات وارینگ (Scott Waring) به عنوان یکی از یوفولوژیست‌های شناخته شده و مطرح، ویدیوی مربوط به مشاهده این یوفوی عجیب و غریب در تایوان را منتشر کرد که آن را در زیر می‌توانید ببینید:

مطمئنا شما هم در حال حاضر به این فکر می‌کنید که این نمی‌تواند شواهد محکمی بر حضور موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در زمین باشد.

البته که نه؛ این ویدیو تنها یک شایعه اینترنتی به شمار می‌رود. اما داستان اصلی مربوط به تعامل انسان با موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در نوع خود بسیار جالب بوده و واقعیت آن هنوز برای بخش بزرگی از مردم و فعالان شبکه‌های اجتماعی روشن نشده است.

منشا تمامی نظریه‌پردازی‌ها پیرامون موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی ، به یک تلاش 7 ساله از سوی گروهی از روانشناسان کالیفرنیایی در سال 1957 بازمی‌گردد. این تیم تحقیقاتی، مکالمه‌ای طولانی‌مدت و دوستانه را با یک موجود بیگانه از جایی در نزدیکی ستاره آلفا قنطروس (Alpha Centauri) داشتند که او را هَندز (Hands) نام‌گذاری کردند.

از این عنوان، اینگونه برداشت می‌شود که با موجودی دوست‌داشتنی و کودکانه سر و کار داریم. اما هندز در واقع یک موجود فضایی عظیم الجثه با بدنی بزرگ با 8 دست است. میزان هوشیاری این موجود فضایی بین انسان و سگ بوده و او را می‌توان به عنوان یکی از گونه‌های پیشرفته در همسایگی زمین نامید.

البته باید توجه داشت که هندز به طور فیزیکی در برابر محققان حضور نداشت. لی گلدن (Lee Gladden) و پگی ویلیامز (Peggy Williams) در کتابی تحقیقات خود درباره هیپنوتیزم و گفتگو با هندز را به نگارش درآوردند. در طی این آزمایشات، زن جوان و ناشناسی در اتاق حضور داشت که با هیپنوتیزم شدن او، هندز خودنمایی می‌کرد. گفتگوی محققان با هندز در کتابی تحت عنوان «هندز: گزارش واقعی. موضوع هیپنوتیزمی از فضای ماورای زمین» (Hands: The True Account. A Hypnotic Subject Reports on Outer Space) در سال 1976 به انتشار درآمد.

نویسندگان این کتاب موضع دقیقی را در مورد هندز و سِنِس اتخاذ نکرده‌اند؛ از این جهت مشخص نیست که این دسته از بیگانگان واقعی بوده و یا حاصل تخیل فعال یا ناخودآگاه این زن جوان هستند. اما در گوشه‌ای از فضای اینترنت، گزارشاتی وجود دارد که نشان می‌دهد هندز به کمک این زن جوان، به شکلی واقعی با زمینیان ارتباط برقرار کرده بود.

در طول این جلسات متعدد، هندز ادعا می‌کرد که با شماری از گونه‌های هوشمند دیگر از قبیل انسان، دلفین‌ها و سنس نیز در ارتباط بوده است.

دکتر بری وارمکسل (Barry Warmkessel) به عنوان یکی از متخصصین فیزیک که چندین دهه از عمر خود را صرف برخی از نظریه‌های تکامل زندگی در سیارات کرده است، بیگانه‌ی یافت شده در تایوان را به عنوان یک موجود فضایی از نژاد سِنِس معرفی می‌کند.

این فیزیکدان، گزارش مربوط به مشاهده موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در زمین را به نظریه خود با نام استرو-متریک (Astro-Metrics) منطبق ساخت. پروفسور وارمکسل در تشریح کتاب مذکور گفت: این احتمال وجود دارد که موجودی بیگانه در نزدیکی ستاره پروکسیما قنطروس، ده‌ها سال پیش به صورت تله‌پاتیک در جلسات هیپنوتیزم حضور یافته باشد. یافته‌های اخیر دانشمندان نشان می‌دهد که سیاره پروکسیما بی که تنها 4 سال نوری با ما فاصله دارد، دارای شرایط بسیار مناسبی برای سکونت‌پذیری است. با توجه به اظهارات هندز در آزمایشاتی که چند دهه قبل انجام گرفت، این همان‌ جایی‌ست که بیگانگان سِنِس زندگی می‌کنند.

از طرفی با توجه به آزمایشات پروفسور بری وارمکسل، به نظر می‌رسد که ما باید اظهارات هندز درباره بیگانگان سِنِس را جدی گرفته و به دنبال جزئیات بیشتری از ویژگی‌های آنان باشیم.

سِنِس‌ها لباس‌هایی خاکستری رنگ پوشیده و کلاه بر سر می‌گذارند و یا حداقل در دهه 50 میلادی این کار را انجام می‌دادند! این نژاد از بیگانگان در نوع مرد و زن تکامل یافته و می‌توانند تا 20 فرزند را به دنیا بیاورند. جالب است بدانید که سِنِس‌ها در طول عمر 120 ساله خود به هیچگونه بیماری‌ای آلوده نمی‌شوند.

فضاپیمای این نژاد از موجودات فضایی همانند یک نوار چرخنده است. آن‌ها در طول تاریخ بشریت چندین مرتبه در زمین حضور یافته‌اند که از جمله آن می‌توان به حضور در دوران جنگ جهانی دوم، کمک در ساخت مجسمه ابولهول، ساخت اهرام میاها و دیگر آثار هنری اشاره کرد.

بری وارمکسل معتقد است که این دسته از بیگانگان، تمامی دانش خود را در بانک‌های حافظه شخصی نگهداری می‌کنند که هریک از هم‌نوعان نیز می‌توانند به آنان دسترسی داشته باشند. از این جهت، آنان را می‌توان به عنوان یک مغز مجتمع و متحد به شمار آورد. این بدان معناست که تصمیم‌گیری‌های نژاد سِنِس‌ها توسط یک گروه اخذ می‌شود، بدین ترتیب هیچ اختلاف نظری در تصمیمات و فعالیت‌های آنان وجود نخواهد داشت.

این واقعا آغازی بر شناخت بیشتر منظومه پروکسیما قنطروس است. اگر روزی بشر موفق به خروج از منظومه شمسی شود، احتمالا نژادی که در سیاره پروکسیما بی در انتظار ما هستند، چنین ویژگی‌هایی را خواهند داشت.

بنابراین اگر روزی با فردی دارای 8 هشت دست رو به رو شدید که از قرص‌هایی بی‌مزه تغذیه می‌کرد، از او بپرسید که چگونه می‌توان به پروکسیما بی رفت! به او بگویید که در زمین پروفسوری با نام استیون هاوکینگ می‌خواهد در این باره اطلاع داشته باشد. احتمالا او در پاسخ به سوال شما، به بانک حافظه خود و شبکه اطلاعاتی منحصر به فرد سِنِس‌ها اشاره خواهد کرد.

با این تفاسیر در صورتی که موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی دارای چنین ویژگی‌هایی باشند، هکرهای ما باید به شبکه‌های ارتباطی آنان نفوذ کرده و اطلاعات غنی و ارزشمند آنان را در اختیار بگیرند.

مدت‌هاست که وضعیت روشنایی و الگوی نوری عجیب ستاره تابی دانشمندان را سردرگم کرده است. اکنون گروهی از ستاره‌شناسان موفق به ارائه توضیحی دقیق‌تر شده‌اند.

تیمی از محققان از دانشگاه کلمبیا به رهبری ماریو سوسرکویا (Mario Sucerquia)، یک توضیح پیشنهادی جدید را برای تغییرات نامنظم و الگوی نوری عجیب ستاره تابی (KIC 8462852) ارائه کردند؛ چرا که این ستاره اخیرا رفتارهای نامنظم پیشین را از سر گرفته است.

به عقیده دانشمندان، این تغییرات اسرارآمیز در روشنایی ستاره تابی می‌تواند به علت ساختار یکی از سیاره‌های آن باشد. به طور دقیق‌تر دانشمندان بر این باورند که احتمالا این سیاره فراخورشیدی ، ساختاری مشابه با سیاره زحل در منظومه شمسی دارد. محققان در این باره می‌گویند:

نتایج این مطالعات حاکی از آن است که رفتارهای نامنظم روشنایی این ستاره را می‌توان به حلقه‌های یک سیاره فرازمینی نسبت داد.

تیمی از ستاره‌شناسان دانشگاه ییل (Yale University) به رهبری تابیتا بویاجیان (Tabetha Boyajian)، برای اولین بار در سال 2015 موفق شدند که الگوی نوری عجیب ستاره تابی را تشخیص دهند. به طور معمول نور ستاره‌های مشاهده شده از زمین در هنگام عبور سیارات فرازمینی از مقابل آنان، دچار چنین تغییر و تحولاتی می‌شود. اما شرایط در مورد ستاره تابی کاملا متفاوت بود؛ چرا که حتی برخی از دانشمندان معتقد بودند ساخت یک سازه عظیم بیگانه توسط موجودات فضایی می‌تواند علت اصلی الگوی نوری عجیب ستاره تابی باشد. برخی دیگر از ستاره‌شناسان عبور ستاره‌های دنباله‌دار را به عنوان علت وقوع چنین تغییرات نامنظمی پیشنهاد می‌کردند. اما با این حال به نظر می‌رسید که هنوز توضیحی منطقی برای ستاره تابی وجود ندارد.

ماریو سوسرکویا و همکارانش برای اثبات ایده خود، به شبیه‌سازی‌های کامپیوتری روی آوردند و منحنی نوری این ستاره را مورد بررسی قرار دادند.

یک سیاره مشابه به زحل در هنگام عبور از مقابل ستاره خود، تغییرات نامنظمی از روشنایی آن ستاره را برای ناظرین ایجاد می‌کند. به واقع عبور حلقه‌های این سیاره از مقابل ستاره تابی را می‌توان به عنوان یک توضیح منطقی جدید برای رفتار اسرارآمیز ستاره تابی به شمار آورد.

این گذرها هیچ الگوی واضح و یا دقیقی را ایجاد نمی‌کنند، چرا که هر حلقه می‌تواند با زاویه منحصر به فرد خود تغییرات متفاوتی را رقم بزند.

علاوه بر این، شبیه‌سازی کامپیوتری نشان داد که جاذبه این ستاره می‌تواند بر حلقه‌های سیارات نیز تاثیر بگذارد و به ذرات آن الگوی نامنظمی را بخشد. همین امر نیز می‌تواند نامنظم بودن نور این ستاره را به خودی خود تشریح کند. محققان در این باره می‌گویند:

ما متوجه شدیم که ساختارهای نامنظم در حلقه‌ها موجب بروز تغییراتی لحظه‌ای در شکل و جهت آنان می‌شود که در هنگام عبور از مقابل ستاره مادر، تغییراتی چشم‌گیر را ایجاد می‌کند.

دانشمندان همچنین با اندازه‌گیری‌های دقیق‌تر متوجه یک الگوی زمانی دقیق برای وقوع چنین تغییراتی در ستاره تابی شدند که به عقیده آنان فقط یک سیاره دارای حلقه می‌تواند چنین پدیده‌ای را ایجاد کند.

هدف اصلی تیم تحقیقاتی مربوط به این مطالعه، این بود که نشان دهند مکانیسم‌هایی وجود دارند که قادر به ایجاد تغییر در پرتوهای نوری هستند.

با وجود اینکه توضیح جدید دانشمندان تنها احتمال موجود برای الگوی نوری عجیب ستاره تابی نیست، گروه‌های مختلفی از ستاره‌شناسان در سراسر جهان به مطالعات خود ادامه می‌دهند.

اگر می‌خواهید بدانید که آیا امکان تماشای ستارگان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی برای فضانوردان ممکن است یا نه، در این مطلب به این سوال پاسخ می‌دهیم.

گاهی این سوال برای برخی افراد پیش می‌آید که آیا فضانوردان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) می‌توانند ستاره‌ها را ببینند؟ فضانوردی به نام جک فیشر (Jack Fischer) پاسخ صریحی به این سوال می‌دهد: بله! وی حتی در پیامی توییتری، از دیدن کمان زیبای راه شیری از داخل ایستگاه فضایی گفته است.

اما شاید بپرسید چطور ممکن است؟ شاید تصاویر ماموریت آپولو از سطح ماه را به یاد آورید که هیچ ستاره‌ای در آسمان دیده نمی‌شد و آسمان کاملا سیاه و بی‌ستاره بود.

تصویری از فضانورد John W. Young در ماموریت آپولو 16 بر سطح ماه

این تصور غلط را ممکن است بسیاری داشته باشند که فضانوردانی که بر سطح ماه فرود آمدند، نمی‌توانستند هیچ ستاره‌ای را ببینند. اما دلیل این اتفاق به تنظیمات دوربین‌های عکاسی ماموریت‌های آپولو مربوط می‌شود. تنظیمات نوردهی این دوربین‌ها به نحوی تنظیم شده بود که بتواند در بازتاب نور شدید از سطح ماه و سفینه، تصویر خوبی را ثبت کند. این فضانوردان گفته‌اند که می‌توانستند با قرارگیری در سایه سفینه، ستاره‌های روشن آسمان را ببینند. همچین هنگامی که به دور ماه و در بخش ناپیدای ماه (از دید ما زمینیان) در گردش بودند، ستاره‌ها را می‌توانستند به خوبی ببینند.

همان‌طور که ما بر روی زمین به آسمانی تاریک در نیمه‌های شب نیاز داریم تا بتوانیم به تماشای ستارگان نشسته و بیشترین تعداد ستاره را ببینیم، زمانی که در فضا باشید نیز همین اتفاق برای دیدن زیبایی‌های آسمان لازم است.

نکته جالب درباره ISS این است که فضانوردان آن، در هر شبانه‌روز، 16 بار شب را تجربه خواهند کرد (در بازه‌های 45 دقیقه‌ای). ایستگاه فضایی بین‌المللی هر 90 دقیقه یک بار، به دور زمین می‌چرخد و زمانی که در سمت شب زمین قرار بگیرد، تجربه آسمانی بسیار تاریک را برای سرنشینانش رقم خواهد زد.

تصویر زیر یکی دیگر از عکس‌های ثبت‌شده توسط فیشر است که ستارگان به روشنی ثبت شده‌اند.

برای ثبت ستارگان در یک عکس، مهمترین موضوع، نوردهی است. اگر شما روی زمین در جایی باشید که ستارگان بی‌شماری را ببینید، با گرفتن عکسی معمولی با دوربین یا موبایل خود، نمی‌توانید هیچ ستاره‌ای را ثبت کنید. عکاسان آسمان شب نیاز به نوردهی‌های طولانی‌مدت دارند تا بتوانند کمان زیبای راه شیری را ثبت کنند. به طور مشابه، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز به نوردهی‌های طولانی‌مدت نیاز دارند تا بتوانند تصاویری همچون تصویر زیبای زیر از کهکشان راه شیری ثبت کنند:

تصویری که از داخل ایستگاه فضایی در سال 2015 ثبت شد. با نوردهی طولانی‌مدت، یکی از خدمه ایستگاه فضایی توانست چنین تصویر زیبایی از راه شیری را ثبت کند.

در تایم لپس (time lapse یا تصویربرداری زمان‌گریز) زیر، تعدادی ستاره ظاهر و سپس ناپدید می‌شوند. البته باید گفت که در اینجا هم هدف اصلی، ثبت تصویر از خود زمین است.