هوافضای عاشورا

سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند.

ستاره‌ شناسان موفق به کشف هفت سیاره شده‌اند که اندازه‌ای نزدیک به اندازه کره زمین دارند و همگی به دور یک ستاره در حال چرخش‌اند.

محققان می‌گویند که در سطح همه این هفت سیاره ممکن است آب مایع یافت شود. اما نکته مهم این است که سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند. این سیاره‌ها برای اولین بار به وسیله تلکسوپ‌ فضایی اسپیتزر، متعلق به سازمان فضایی آمریکا، رصد شده اند. هفت سیاره تازه کشف شده به گرد ستاره "ترپیست یک" (Trappist-1) که یک ستاره با حجم کم و دمای پایین است می‌چرخند. این منظومه کوچک در فاصله ۴۰ سال نوری زمین واقع شده است.

موضوع کشف این سیاره‌ها که با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دیده شده‌اند در مجله نیچر شرح داده شده است.

میشل گیلون، از دانشگاه بلژیکی لیژ که سرپرست نویسندگان این مقاله مجله نیچر است و برای اولین بار خبر کشف این سیاره‌ها را داده می‌گوید: این سیاره‌ها به یکدیگر و همینطور به ستاره‌شان بسیار نزدیک‌اند و وضعیت‌شان خیلی شبیه به وضعیت ماه‌های دور سیاره مشتری است. اما چون ستاره این منظومه، کوچک و سرد است، دمای هفت سیاره کشف شده، معتدل است و این به این معناست که ممکن است در آنها آب مایع- و شاید حیات- وجود داشته باشد.

به گفته دگتر گیلون این بزرگ‌ترین مجموعه کشف شده از سیاره‌های هم‌اندازه کره زمین است که همگی در شرایط یکسانی از نظر وضعیت سکونت قرار گرفته‌اند.

ممکن است در این سیاره‌ها آب و شاید حیات وجود داشته باشد

دکتر اموری تراود یکی دیگر از نویسندگان این مقاله می‌گوید که اگر دورترین سیاره نسبت به ستاره "ترپیست یک"، مثل سیاره زهره و نه زمین، اتمسفری داشته باشد به طور موثر مانع حرارت شود، احتمالا ممکن است قابل سکونت باشد. او به بی‌بی‌سی گفته بسیار ناامید کننده است اگر زمین تنها محل قابل زندگی در میان سیاره‌های جهان باشد.

دیوید شوکمان، سردبیر بخش علمی بی‌بی‌سی معتقد است شور و شوق حاصل از کشف این سیاره‌ها تنها به این دلیل نیست که یک دفعه تعداد زیادی سیاره هم اندازه زمین همه با هم و در یک محدوده کشف شده اند بلکه بخشی هم به خاطر این است که ستاره "ترپیست یک"،تقریبا کوچک و کم نور است. این به این معناست که مطالعه این سیاره‌ها از مطالعه سیاره‌هایی که به ستاره‌های نورانی نزدیک‌ترند آسان‌تر خواهد بود.

مرحله بعدی تحقیقات در مورد این سیاره‌ها هم‌اکنون در حال انجام است و در این مرحله جستجو برای یافتن گازهای کلیدی برای حیات یعنی اکسیژن و متان است آغاز شده است. ستاره شناسان امیدوارند که به زودی از رازهای دیگر سطح این سیاره‌ها پرده بردارند.

احتمال وجود بیگانگان در منظومه پروکسیما قنطورس برای اولین بار در حدود 60 سال قبل مطرح شد. آیا موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی به زمین آمده‌اند؟

 بشر از سال‌های دور به بحث و تبادل نظر پیرامون موجودات فضایی می‌پرداخت. 6 دهه قبل و برای اولین بار، وجود موجودات فضایی در حوالی سیاره پروکسیما بی (Proxima B) در منظومه پروکسیما قنطروس (Proxima Centauri) به عنوان نظریه‌ای جدی مطرح شد! این موضوع از نظر مردم یک داستان به شمار می‌رفت و رفته رفته به فراموشی سپرده شد.

همانطور که می‌دانید چندی پیش اخترشناسان از کشف سیاره‌ای مشابه زمین در فاصله 4 سال نوری از منظومه شمسی خبر دادند. سیاره پروکسیما بی واقع در منظومه پروکسیما قنطروس یک سیاره شبه زمین است. به محض کشف این سیاره، گمانه‌زنی‌ها در مورد میزبانی این سیاره از حیات آغاز شد. اکتشاف اخیر دانشمندان بعد از گذشت چند دهه از اولین شواهد مربوط به موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی صورت گرفت. افسانه قدیمی می‌گوید که موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی ، نژادی با نام «سِنِس» (Cenos) هستند که تاکنون چندین مرتبه نیز از زمین ملاقات کرده‌اند.

طبق این شواهد، قد این موجودات در حدود 2.5 متر بوده و شکل و شمایلی مشابه با انسان دارند، با این تفاوت که 5 برابر نسبت به ما قوی‌ترند. آنان از قرص‌هایی بی‌مزه‌ تغذیه می‌کنند و حتی نیازی به خواب و استراحت هم ندارند! موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی تاکنون به ملاقات چندین تمدن باستانی از زمین آمده‌اند و اخیرا نیز در ماه دسامبر سال 2012، در تایوان دیده شده‌اند.

اسکات وارینگ (Scott Waring) به عنوان یکی از یوفولوژیست‌های شناخته شده و مطرح، ویدیوی مربوط به مشاهده این یوفوی عجیب و غریب در تایوان را منتشر کرد که آن را در زیر می‌توانید ببینید:

مطمئنا شما هم در حال حاضر به این فکر می‌کنید که این نمی‌تواند شواهد محکمی بر حضور موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در زمین باشد.

البته که نه؛ این ویدیو تنها یک شایعه اینترنتی به شمار می‌رود. اما داستان اصلی مربوط به تعامل انسان با موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در نوع خود بسیار جالب بوده و واقعیت آن هنوز برای بخش بزرگی از مردم و فعالان شبکه‌های اجتماعی روشن نشده است.

منشا تمامی نظریه‌پردازی‌ها پیرامون موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی ، به یک تلاش 7 ساله از سوی گروهی از روانشناسان کالیفرنیایی در سال 1957 بازمی‌گردد. این تیم تحقیقاتی، مکالمه‌ای طولانی‌مدت و دوستانه را با یک موجود بیگانه از جایی در نزدیکی ستاره آلفا قنطروس (Alpha Centauri) داشتند که او را هَندز (Hands) نام‌گذاری کردند.

از این عنوان، اینگونه برداشت می‌شود که با موجودی دوست‌داشتنی و کودکانه سر و کار داریم. اما هندز در واقع یک موجود فضایی عظیم الجثه با بدنی بزرگ با 8 دست است. میزان هوشیاری این موجود فضایی بین انسان و سگ بوده و او را می‌توان به عنوان یکی از گونه‌های پیشرفته در همسایگی زمین نامید.

البته باید توجه داشت که هندز به طور فیزیکی در برابر محققان حضور نداشت. لی گلدن (Lee Gladden) و پگی ویلیامز (Peggy Williams) در کتابی تحقیقات خود درباره هیپنوتیزم و گفتگو با هندز را به نگارش درآوردند. در طی این آزمایشات، زن جوان و ناشناسی در اتاق حضور داشت که با هیپنوتیزم شدن او، هندز خودنمایی می‌کرد. گفتگوی محققان با هندز در کتابی تحت عنوان «هندز: گزارش واقعی. موضوع هیپنوتیزمی از فضای ماورای زمین» (Hands: The True Account. A Hypnotic Subject Reports on Outer Space) در سال 1976 به انتشار درآمد.

نویسندگان این کتاب موضع دقیقی را در مورد هندز و سِنِس اتخاذ نکرده‌اند؛ از این جهت مشخص نیست که این دسته از بیگانگان واقعی بوده و یا حاصل تخیل فعال یا ناخودآگاه این زن جوان هستند. اما در گوشه‌ای از فضای اینترنت، گزارشاتی وجود دارد که نشان می‌دهد هندز به کمک این زن جوان، به شکلی واقعی با زمینیان ارتباط برقرار کرده بود.

در طول این جلسات متعدد، هندز ادعا می‌کرد که با شماری از گونه‌های هوشمند دیگر از قبیل انسان، دلفین‌ها و سنس نیز در ارتباط بوده است.

دکتر بری وارمکسل (Barry Warmkessel) به عنوان یکی از متخصصین فیزیک که چندین دهه از عمر خود را صرف برخی از نظریه‌های تکامل زندگی در سیارات کرده است، بیگانه‌ی یافت شده در تایوان را به عنوان یک موجود فضایی از نژاد سِنِس معرفی می‌کند.

این فیزیکدان، گزارش مربوط به مشاهده موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در زمین را به نظریه خود با نام استرو-متریک (Astro-Metrics) منطبق ساخت. پروفسور وارمکسل در تشریح کتاب مذکور گفت: این احتمال وجود دارد که موجودی بیگانه در نزدیکی ستاره پروکسیما قنطروس، ده‌ها سال پیش به صورت تله‌پاتیک در جلسات هیپنوتیزم حضور یافته باشد. یافته‌های اخیر دانشمندان نشان می‌دهد که سیاره پروکسیما بی که تنها 4 سال نوری با ما فاصله دارد، دارای شرایط بسیار مناسبی برای سکونت‌پذیری است. با توجه به اظهارات هندز در آزمایشاتی که چند دهه قبل انجام گرفت، این همان‌ جایی‌ست که بیگانگان سِنِس زندگی می‌کنند.

از طرفی با توجه به آزمایشات پروفسور بری وارمکسل، به نظر می‌رسد که ما باید اظهارات هندز درباره بیگانگان سِنِس را جدی گرفته و به دنبال جزئیات بیشتری از ویژگی‌های آنان باشیم.

سِنِس‌ها لباس‌هایی خاکستری رنگ پوشیده و کلاه بر سر می‌گذارند و یا حداقل در دهه 50 میلادی این کار را انجام می‌دادند! این نژاد از بیگانگان در نوع مرد و زن تکامل یافته و می‌توانند تا 20 فرزند را به دنیا بیاورند. جالب است بدانید که سِنِس‌ها در طول عمر 120 ساله خود به هیچگونه بیماری‌ای آلوده نمی‌شوند.

فضاپیمای این نژاد از موجودات فضایی همانند یک نوار چرخنده است. آن‌ها در طول تاریخ بشریت چندین مرتبه در زمین حضور یافته‌اند که از جمله آن می‌توان به حضور در دوران جنگ جهانی دوم، کمک در ساخت مجسمه ابولهول، ساخت اهرام میاها و دیگر آثار هنری اشاره کرد.

بری وارمکسل معتقد است که این دسته از بیگانگان، تمامی دانش خود را در بانک‌های حافظه شخصی نگهداری می‌کنند که هریک از هم‌نوعان نیز می‌توانند به آنان دسترسی داشته باشند. از این جهت، آنان را می‌توان به عنوان یک مغز مجتمع و متحد به شمار آورد. این بدان معناست که تصمیم‌گیری‌های نژاد سِنِس‌ها توسط یک گروه اخذ می‌شود، بدین ترتیب هیچ اختلاف نظری در تصمیمات و فعالیت‌های آنان وجود نخواهد داشت.

این واقعا آغازی بر شناخت بیشتر منظومه پروکسیما قنطروس است. اگر روزی بشر موفق به خروج از منظومه شمسی شود، احتمالا نژادی که در سیاره پروکسیما بی در انتظار ما هستند، چنین ویژگی‌هایی را خواهند داشت.

بنابراین اگر روزی با فردی دارای 8 هشت دست رو به رو شدید که از قرص‌هایی بی‌مزه تغذیه می‌کرد، از او بپرسید که چگونه می‌توان به پروکسیما بی رفت! به او بگویید که در زمین پروفسوری با نام استیون هاوکینگ می‌خواهد در این باره اطلاع داشته باشد. احتمالا او در پاسخ به سوال شما، به بانک حافظه خود و شبکه اطلاعاتی منحصر به فرد سِنِس‌ها اشاره خواهد کرد.

با این تفاسیر در صورتی که موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی دارای چنین ویژگی‌هایی باشند، هکرهای ما باید به شبکه‌های ارتباطی آنان نفوذ کرده و اطلاعات غنی و ارزشمند آنان را در اختیار بگیرند.

مدت‌هاست که وضعیت روشنایی و الگوی نوری عجیب ستاره تابی دانشمندان را سردرگم کرده است. اکنون گروهی از ستاره‌شناسان موفق به ارائه توضیحی دقیق‌تر شده‌اند.

تیمی از محققان از دانشگاه کلمبیا به رهبری ماریو سوسرکویا (Mario Sucerquia)، یک توضیح پیشنهادی جدید را برای تغییرات نامنظم و الگوی نوری عجیب ستاره تابی (KIC 8462852) ارائه کردند؛ چرا که این ستاره اخیرا رفتارهای نامنظم پیشین را از سر گرفته است.

به عقیده دانشمندان، این تغییرات اسرارآمیز در روشنایی ستاره تابی می‌تواند به علت ساختار یکی از سیاره‌های آن باشد. به طور دقیق‌تر دانشمندان بر این باورند که احتمالا این سیاره فراخورشیدی ، ساختاری مشابه با سیاره زحل در منظومه شمسی دارد. محققان در این باره می‌گویند:

نتایج این مطالعات حاکی از آن است که رفتارهای نامنظم روشنایی این ستاره را می‌توان به حلقه‌های یک سیاره فرازمینی نسبت داد.

تیمی از ستاره‌شناسان دانشگاه ییل (Yale University) به رهبری تابیتا بویاجیان (Tabetha Boyajian)، برای اولین بار در سال 2015 موفق شدند که الگوی نوری عجیب ستاره تابی را تشخیص دهند. به طور معمول نور ستاره‌های مشاهده شده از زمین در هنگام عبور سیارات فرازمینی از مقابل آنان، دچار چنین تغییر و تحولاتی می‌شود. اما شرایط در مورد ستاره تابی کاملا متفاوت بود؛ چرا که حتی برخی از دانشمندان معتقد بودند ساخت یک سازه عظیم بیگانه توسط موجودات فضایی می‌تواند علت اصلی الگوی نوری عجیب ستاره تابی باشد. برخی دیگر از ستاره‌شناسان عبور ستاره‌های دنباله‌دار را به عنوان علت وقوع چنین تغییرات نامنظمی پیشنهاد می‌کردند. اما با این حال به نظر می‌رسید که هنوز توضیحی منطقی برای ستاره تابی وجود ندارد.

ماریو سوسرکویا و همکارانش برای اثبات ایده خود، به شبیه‌سازی‌های کامپیوتری روی آوردند و منحنی نوری این ستاره را مورد بررسی قرار دادند.

یک سیاره مشابه به زحل در هنگام عبور از مقابل ستاره خود، تغییرات نامنظمی از روشنایی آن ستاره را برای ناظرین ایجاد می‌کند. به واقع عبور حلقه‌های این سیاره از مقابل ستاره تابی را می‌توان به عنوان یک توضیح منطقی جدید برای رفتار اسرارآمیز ستاره تابی به شمار آورد.

این گذرها هیچ الگوی واضح و یا دقیقی را ایجاد نمی‌کنند، چرا که هر حلقه می‌تواند با زاویه منحصر به فرد خود تغییرات متفاوتی را رقم بزند.

علاوه بر این، شبیه‌سازی کامپیوتری نشان داد که جاذبه این ستاره می‌تواند بر حلقه‌های سیارات نیز تاثیر بگذارد و به ذرات آن الگوی نامنظمی را بخشد. همین امر نیز می‌تواند نامنظم بودن نور این ستاره را به خودی خود تشریح کند. محققان در این باره می‌گویند:

ما متوجه شدیم که ساختارهای نامنظم در حلقه‌ها موجب بروز تغییراتی لحظه‌ای در شکل و جهت آنان می‌شود که در هنگام عبور از مقابل ستاره مادر، تغییراتی چشم‌گیر را ایجاد می‌کند.

دانشمندان همچنین با اندازه‌گیری‌های دقیق‌تر متوجه یک الگوی زمانی دقیق برای وقوع چنین تغییراتی در ستاره تابی شدند که به عقیده آنان فقط یک سیاره دارای حلقه می‌تواند چنین پدیده‌ای را ایجاد کند.

هدف اصلی تیم تحقیقاتی مربوط به این مطالعه، این بود که نشان دهند مکانیسم‌هایی وجود دارند که قادر به ایجاد تغییر در پرتوهای نوری هستند.

با وجود اینکه توضیح جدید دانشمندان تنها احتمال موجود برای الگوی نوری عجیب ستاره تابی نیست، گروه‌های مختلفی از ستاره‌شناسان در سراسر جهان به مطالعات خود ادامه می‌دهند.

اگر می‌خواهید بدانید که آیا امکان تماشای ستارگان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی برای فضانوردان ممکن است یا نه، در این مطلب به این سوال پاسخ می‌دهیم.

گاهی این سوال برای برخی افراد پیش می‌آید که آیا فضانوردان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) می‌توانند ستاره‌ها را ببینند؟ فضانوردی به نام جک فیشر (Jack Fischer) پاسخ صریحی به این سوال می‌دهد: بله! وی حتی در پیامی توییتری، از دیدن کمان زیبای راه شیری از داخل ایستگاه فضایی گفته است.

اما شاید بپرسید چطور ممکن است؟ شاید تصاویر ماموریت آپولو از سطح ماه را به یاد آورید که هیچ ستاره‌ای در آسمان دیده نمی‌شد و آسمان کاملا سیاه و بی‌ستاره بود.

تصویری از فضانورد John W. Young در ماموریت آپولو 16 بر سطح ماه

این تصور غلط را ممکن است بسیاری داشته باشند که فضانوردانی که بر سطح ماه فرود آمدند، نمی‌توانستند هیچ ستاره‌ای را ببینند. اما دلیل این اتفاق به تنظیمات دوربین‌های عکاسی ماموریت‌های آپولو مربوط می‌شود. تنظیمات نوردهی این دوربین‌ها به نحوی تنظیم شده بود که بتواند در بازتاب نور شدید از سطح ماه و سفینه، تصویر خوبی را ثبت کند. این فضانوردان گفته‌اند که می‌توانستند با قرارگیری در سایه سفینه، ستاره‌های روشن آسمان را ببینند. همچین هنگامی که به دور ماه و در بخش ناپیدای ماه (از دید ما زمینیان) در گردش بودند، ستاره‌ها را می‌توانستند به خوبی ببینند.

همان‌طور که ما بر روی زمین به آسمانی تاریک در نیمه‌های شب نیاز داریم تا بتوانیم به تماشای ستارگان نشسته و بیشترین تعداد ستاره را ببینیم، زمانی که در فضا باشید نیز همین اتفاق برای دیدن زیبایی‌های آسمان لازم است.

نکته جالب درباره ISS این است که فضانوردان آن، در هر شبانه‌روز، 16 بار شب را تجربه خواهند کرد (در بازه‌های 45 دقیقه‌ای). ایستگاه فضایی بین‌المللی هر 90 دقیقه یک بار، به دور زمین می‌چرخد و زمانی که در سمت شب زمین قرار بگیرد، تجربه آسمانی بسیار تاریک را برای سرنشینانش رقم خواهد زد.

تصویر زیر یکی دیگر از عکس‌های ثبت‌شده توسط فیشر است که ستارگان به روشنی ثبت شده‌اند.

برای ثبت ستارگان در یک عکس، مهمترین موضوع، نوردهی است. اگر شما روی زمین در جایی باشید که ستارگان بی‌شماری را ببینید، با گرفتن عکسی معمولی با دوربین یا موبایل خود، نمی‌توانید هیچ ستاره‌ای را ثبت کنید. عکاسان آسمان شب نیاز به نوردهی‌های طولانی‌مدت دارند تا بتوانند کمان زیبای راه شیری را ثبت کنند. به طور مشابه، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز به نوردهی‌های طولانی‌مدت نیاز دارند تا بتوانند تصاویری همچون تصویر زیبای زیر از کهکشان راه شیری ثبت کنند:

تصویری که از داخل ایستگاه فضایی در سال 2015 ثبت شد. با نوردهی طولانی‌مدت، یکی از خدمه ایستگاه فضایی توانست چنین تصویر زیبایی از راه شیری را ثبت کند.

در تایم لپس (time lapse یا تصویربرداری زمان‌گریز) زیر، تعدادی ستاره ظاهر و سپس ناپدید می‌شوند. البته باید گفت که در اینجا هم هدف اصلی، ثبت تصویر از خود زمین است.