هوافضای عاشورا

به گزارش جام‌جم آنلاین به نقل از گجت نیوز، تا چه اندازه سیاره زمین را می‌شناسیم؟ آیا گذشته این سیاره دقیقا مطابق با رویدادهای نوشته شده در کتب تاریخی است؟ هر چند وقت یک بار، برخورد با بعضی رویدادها و یا کشف برخی از سازه‌های باستانی، ما را با این پرسش رو به رو می‌کند: پیش از ما، چه کسانی بر این سیاره حکم‌رانی می‌کرده‌اند؟ آیا مردمان عهد باستان، با تصورات فعلی ما یکسان بوده‌اند؟ این‌ها از جمله سوالاتی هستند که پاسخ به آنان امری پیچیده و دشوار است؛ کشف یک سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک که قدمتی 1400 ساله دارد، یکی دیگر از رویدادهایی است که ما را نسبت به گذشته‌ سیاره‌مان شوکه می‌کند.

گروهی از غواصان سوئدی که با هدف اکتشاف گنج به دل دریا زده بودند، با کشف یک سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک، شگفت‌زده شدند! این گروه از غواصان، زمانی که به 200 متری این شی رسیدند، تمامی دستگاه‌ها و تجهیزات آنان از دسترس خارج شد و توصیف غواصان از شکل و شمایل این وسیله، منابع خبری را غرق در شایعات و گمانه‌زنی‌های متعدد کرد.

یکی از غواصان حرفه‌ای ماموریت «اوشن ایکس» (Ocean X) با نام استفان هوربورن (Stefan Hogerborn)، در این باره گفت که برخی از دوربین‌ها و وسایل ارتباطی، با نزدیک شدن به این شی عجیب و غریب از کار می‌افتادند. او در این باره اظهار کرد:

تمامی وسایل الکترونیکی از قبیل تلفن‌های ماهواره‌ای و یا دوربین‌ها، در نزدیکی این شی از کار می‌افتادند. این تجهیزات، با دور شدن از شی مذکور مجددا روشن شده و به حالت عادی به کار خود ادامه می‌دادند.

 

علاوه بر این، اعضای این تیم در رابطه با چیزی که در قعر دریا دیده‌اند، آن را بدون شک به یک شی غیرزمینی نسبت می‌دهند! آن‌ها همچنین گفته‌اند که یک رد 300 متری نیز به عنوان مسیری شیب‌دار در بستر دریا پهن شده که به شی مذکور ختم می‌شود. غواصانی که در طول این ماموریت، در اعماق دریای بالتیک بودند، در ابتدا تصور می‌کردند که با یک سنگ عظیم یا سازه‌ای طبیعی طرف هستند. اما گفته می‌شود که این شی ناشناس، شباهت ویژه‌ای به سفینه‌های فضایی دارد و به هیچ وجه ساخته‌ طبیعت نیست!

از زمان کشف این وسیله موسوم به سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک ، شایعات و گمانه‌زنی‌های بسیاری در مورد آن به راه افتاده است. آیا این شی عجیب، در واقع یک شهابسنگ و یا سیارک طبیعی است؟ عده‌ای نیز بر این باورند که این وسیله مرموز، یکی از زیردریایی‌های آلمان نازی و یا تجهیزات مربوط به زمان جنگ سرد بوده و اکنون با بقایای آن طرف هستیم. هنوز به طور دقیق از ماهیت این وسیله اطلاعاتی در دست نیست؛ ولی در هر حال، باید از اصالت یا کارکرد آن اطلاع پیدا کنیم!

این شی ناشناخته، اولین بار در ماه می 2011 کشف شد ولی به دلیل فقدان بودجه و زمان‌بندی بد، آن‌ها نتوانستند تیم دیگری را برای اکتشاف به این منطقه ببرند. این شی عجیب و غریب، شباهت بسیاری به یک سفینه فضایی مرموز داشت که در عمق 200 متری دریای بالتیک کشف شد. این اکتشاف عجیب و غریب، موج عظیمی از شایعات را در پی داشت که از جمله آنان می‌توان به قوت گرفتن افسانه‌های دنیای زیر زمینی و همچنین شباهت این وسیله، به سفینه میلیونیوم فالکون در جنگ ستارگان اشاره کرد.

 

در حالی که اعضای این تیم، برای کشف اطلاعات دقیق‌تر در مورد این شی عجیب و غریب هیجان‌زده بودند، عده دیگری چنین ادعایی را کذب خوانده و دقت تکنولوژی سونار را زیر سوال بردند. با این حال، اصلی‌ترین مشکل موجود این است که هیچ راهی برای وارد شدن به این وسیله فلزی وجود ندارد. بنابراین، مشخص نیست که با یک مخزن باستانی از گنجینه‌های طلا سر و کار داریم و یا اینکه با گذشت زمان، این وسیله عجیب و غریب از رسوبات زیر دریا پر شده است.

از زمان کشف این سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک تاکنون، بیش از 6 سال می‌گذرد و همچنان هیچ ایده‌ای در مورد کارکرد این وسیله عجیب وجود ندارد. هم متخصصان و هم غواصان اعماق دریا، درباره این اکتشاف سکوت کرده و نمی‌توانند ماهیت اصلی وسیله کشف شده را مشخص سازند. رهبری این ماموریت بر عهده پیتر لیندبرگ (Peter Lindberg) بود و دستیار تحقیقاتی این ماموریت نیز دنیس اسبرگ (Dennis Asberg) نام دارد.

دنیس اسبرگ درباره این اکتشاف عجیب و غریب می‌گوید:

من 100 درصد مطمئن هستم که ما در اینجا با یک چیز کاملا منحصر به فرد و ویژه سر و کار داریم!

ماموریت غواصان در این منطقه از دریای بالتیک، با هدف اکتشاف گنجینه‌های ارزشمند دنبال می‌شد. همه چیز مطابق با برنامه پیش می‌رفت تا اینکه غواصان در عمق خاصی از آب، متوجه قطع ارتباط وسایل الکترونیکی شدند. به گفته شاهدان، این سفینه فضایی در قعر دریای بالتیک، 61 متر عرض داشته و ارتفاع آن حدودا 8 متر بوده است. ساختار دیسکی شکل این شی عجیب و غریب، سبب شده که بسیاری از مردم در سراسر جهان، ایده‌های مختلفی را در مورد آن مطرح کنند که از جمله آنان می‌توان به قارچ غول‌پیکر و یا زیردریایی گمشده روسیه اشاره کرد. علاوه بر این‌ها، میلیون‌ها نفر از مردم جهان، این وسیله عجیب را به بشقاب پرنده موجودات فضایی نسبت داده‌اند که چندان هم عجیب نیست!

 

استیو وینر (Steve Weiner) به عنوان یک زمین شناس مطرح، معتقد است که این شی ناشناس، ساخته طبیعت نیست. بدنه این سفینه فضایی، از جنس فلز بوده و چنین ساختاری محال است که به طور طبیعی شکل گرفته باشد. بدین سبب باید گفت که این سازه، مستقیما توسط موجوداتی از سیاره ما و یا دیگر سیارات ساخته شده است!

جالب است بدانید که با وجود اینکه تعداد زیادی از تصاویر مربوط به این سازه ناشناخته منتشر می‌شوند، تنها یک عکس از میان آن‌ها واقعی‌ است. این تصویر ، نمایی از اسکن سونار در سال‌های قبل است و به غیر از آن، سایر تصاویر غیرواقعی هستند. در همین تصویر نیز، ساختار عجیب و غریب این سازه به خوبی مشخص است.

با وجود آنکه چندین سال از زمان کشف این سفینه فضایی مرموز در دریای بالتیک می‌گذرد، هنوز اطلاعاتی قطعی در مورد آن در دست نیست و تلاش‌ها برای کشف ماهیت واقعی آن همچنان ادامه دارد.

 

 

موضوعات مرتبط: موجودات فضایی

 

 

به گزارش شبکه علمی ثریا و به نقل از اسپیس، در فناوری نوین ربات‌های کنترل از راه دور از ربات پیشرفته‌ای به نام "رولین" جهت انجام وظایف پیچیده‌ای همچون جهت‌یابی، تعمیر و نگهداری سیستم‌های فضایی با ارسال فرمان از طریق تبلت استفاده شد.

کارشناسان رباتیک آژانس فضایی اروپا معتقدند که در آینده مفهوم کنترل رباتیک از راه دور از حوزه فرمان مستقیم به جایگاه نظارت بر اتوماسیون یا عملیات خودکار ربات تغییر خواهد کرد.

در حوزه فناوری کنترل مستقیم ربات، کاربر یا فضانورد باید تمام وظایف ربات را صرفا از طریق فرمان انجام داده و ربات نیز فرامین را با دریافت جزئیات انجام می‌دهد.

مفهوم فناوری نظارت بر اتوماسیون به این معنا است که کاربر با ارسال یک فرمان از ربات می‌خواهد که یک ماموریت را انجام دهد و جزئیات آن بر عهده ربات است. به عنوان مثال در این آزمایش فضانوردان از ربات رولین خواستند تا یک کابل را به پورت تعبیه شده در یک قطعه متصل کنند. سپس ربات رولین پس از دریافت فرمان با استفاده از هوش مصنوعی کابل مورد نظر را پیدا و آن را به محل مورد نظر متصل کرد.

ربات‌های فضایی آینده مجهز به هوش مصنوعی به درجه‌ای از خود مختاری خواهند رسید که جزئیات هر فرمان را به صورت خودکار انجام می‌دهند و در مواردی که ربات با مشکل مواجه شود، هوش مصنوعی ربات را در وضعیت پایدار و ایمن تا رسیدن پاسخ از اپراتور زمینی نگه می‌دارد.

فضانوردان معتقدند که ربات‌های فضایی باید به مرحله‌ای از هوش مصنوعی دست یابند که توانایی حل مشکلات را از طریق یادگیری کسب کنند. این مفهوم به آن معنا است که با توجه به فاصله غیرقابل تصور اجرام فضایی امکان کنترل مستقیم ربات در سیاره‌های دور دست ممکن نیست.

ربات فضایی رولین بخشی از پروژه موسوم به "مترون" است. هدف از اجرای این پروژه توسعه فناوری ربات‌های فضایی برای ساخت ایستگاه‌های مورد نیاز قبل از ورود انسان به مریخ است.

 

موضوعات مرتبط: موجودات فضایینجوم

هارپی یک پهپاد انتحاری و یکبار مصرف است که دارای حدود ۲.۵ متر طول و حدود ۲ متر طول دو سر بال آن است.

این پهپاد با سرعت ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت پرواز میکند و ۵۰۰ کیلومتر برد دارد. این پهپاد از لانچرهای نصب شده در پشت کامیون پرتاب میشود و هر کامیون ۱۸ لانچر حمل میکند. این پهپاد به منطقه حضور رادارها و سامانه های پدآفندی پرتاب میشود و از آنجایی که مجهز به سامانه دریافت کننده غیرفعال است ، به منبع انتشار امواج رادار حمله میکند و آنرا نابود میکند.

از آنجایی هم که در ترکیب بدنه این پهپاد از ترکیبات کامپوزیتی استفاده شده است ، دارای سطح مقطع راداری اندکی است و کشف آن بسیار دشوار است.

پرتاب تعداد زیادی از این پهپادها در منطقه حضور رادارهای دشمن و حضور پرتعداد آنها باعث فشار بر روی رادارهای دشمن میشود و آنها را وادار به خاموش شدن میکنند. اصلی ترین وظیفه این پهپاد سرکوب رادارها و پدآفند دشمن است. این پهپاد به چندین کشور صادر شده است.

از جمله هند ، ترکیه ، چین و کره جنوبی و … فروش این پهپاد اسراییلی به چین حساسیت زیادی را در آمریکا برانگیخت و طی فشار آمریکا ، اسراییل از ارتقای هارپی های چین خودداری کرد. چرا که در درگیری احتمالی با تایوان میتوانست بسیار خطرناک باشد.

پهپاد هاروپ نمونه پیشرفته تر پهپاد هارپی است که در آن برد پهپاد به ۱۰۰۰ کیلومتر رسیده است و علاوه بر جستجوگر غیرفعال راداری ، یک سایت اوپتیکی هم زیر دماغه نصب شده است که علاوه بر رادارها ، میتواند دیگر اهداف ثابت و متحرک را هم هدف قرار دهد. در تصویر سایت اوپتیکی دماغه هاروپ را مشاهده میکنید.

از پهپاد هاروپ که توسط جمهوری آذربایجان علیه نیروهای ارمنستان در درگیری اخیر این دو کشور استفاده شد.

 

موضوعات مرتبط: پهپاد

از آن جایی که در آینده ممکن است فضانوردان، برای ماه ها در سیاره مریخ حضور داشته باشند، پناهگاه های آنان باید به گونه ای ساخته شود تا دمای بسیار زیاد سیاره و اشعه های کیهانی که به راحتی از اتمسفر باریک مریخ عبور می کنند را خنثی کند. برخی از محققان پیشنهاد داده اند که برای ساخت این پناهگاه ها، لازم است از مواد موجود در سطح مریخ استفاده شود تا وزن محموله هایی که توسط فضانوردان به مریخ منتقل می شود کاهش یابد.

حالا به نظر می رسد که محققان ناسا توانسته اند راه حلی جالب و تحسین برانگیز برای حل این مشکل بیابند که واقعاً از منابع موجود در مریخ بهره می گیرد. این پناهگاه ها که Mars Ice Home نام دارند، نوعی محفظه پلاستیکی قابل باد کردن هستند که از لایه ای از یخ آب بهره می برند؛ آبی که از فضانوردان در برابر تشعشعات کیهانی محافظت خواهد کرد.

گفتنی است که Mars Ice Home هنوز نوعی طرح مفهومی به شمار می رود که مشکلات خاص خود را دارد. به عنوان مثال متخصصین می گویند که پر کردن محفظه آب این پناهگاه، در صورت استفاده از منابع آب مریخ تا 400 روز به طول خواهد انجامید. اما از سوی دیگر، هنگامی که فضانوردان در حال سفر به سمت مریخ هستند، این وظیفه را می توان به ربات ها محول کرد.

در مجموع، چنین پناهگاه هایی فعلاً در حد تئوری هستند و محققان هنوز باید وقت بیشتری را صرف شناسایی مشکلات احتمالی آن کنند. اما Ice Home یکی از آن طرح های مفهومی حیرت انگیزی است که سبب می شود یکبار دیگر مغزهای متفکر ناسا را تحسین کرده و به سفر انسان به سیاره مریخ، در آینده نزدیک امیدوار شویم.

 

موضوعات مرتبط: منظومه شمسی

هنر فضایی (space art) شاخه‌ای شگفت‌انگیز از هنر مفهومی است که برای به تصویر کشیدن دانش فضایی ستاره شناسان استفاده می‌شود.

 

سال‌هاست که آثار هنر فضایی یا همان هنر نجومی توسط سازمان‌هایی مانند ناسا (NASA) خریداری شده و توسعه آن‌ها حمایت می‌شود؛ هدف از این اقدام هم نشان دادن مفاهیم مختلف علم ستاره شناسی و شگفتی‌های کهکشان به علاقه‌مندان است. تصاویری که در این مطلب به مرور آن‌ها خواهیم پرداخت، در طول سال‌های گذشته توجه زیادی با به خود جلب کرده و در نوع خود بهترین بوده‌اند.

در مورد تاریخچه هنر فضایی می‌توان به یکی از بزرگان این رشته، یعنی چسلی بونستل (Chesley Bonestell) اشاره کرد که با خلق نقاشی‌هایی شگفت‌انگیز و در عین حال پایبند به حقایق علمی در اوایل قرن بیستم، نام خود را به عنوان پدربزرگ این حوزه به ثبت رساند.

اصول زیباشناختی نشئت گرفته از آثار بونسل امروزه با نام «رئالیسم توصیفی» (Descriptive Realism) شناخته می‌شوند که یکی از قواعد اصلی برای خلق آثار هنر فضایی در چهارچوب آن‌ها، رعایت جزییات به نحوی است که تصویر خلق‌شده پایه و اساس علمی داشته باشد؛ به عنوان مثال، هنرمند برای خلق اثری از فضای اطراف یک سیاره فراخورشیدی باید توجه داشته باشد که آسمان این سیاره به چه رنگ خواهد بود.

با وجود پیشرفت‌های اخیر در حوزه ستاره شناسی، هنر فضایی با استواری بر پایه ادغام مفاهیم هنر و علم، به میزان زیادی گسترش یافته است. آثار هنر نجومی که توسط دانش پژوهشگران هدایت شده و به کمک خلاقیت و مهارت هنرمندان به وجود می‌آیند، تصور ما از جهان اطراف را به میزان قابل‌توجهی تحت تاثیر قرار می‌دهند. در ادامه شما را به دیدن تعدادی از بهتری تصاویر این هنر دعوت می‌کنیم:

در این تصویر خیالی، نمایی از بازتاب نور خورشید سیستم تراپیست 1 (TRAPPIST-1) بر روی سطح سنگی یکی از سیاره‌های میانی این سیستم نشان داده شده است.

طرحی خیالی از هنر فضایی برای نشان دادن پیامدهای نزدیک شدن سیاره زمین به یک سیاه چاله

تصویری برای مقایسه ابعاد یک ستاره نوترونی (neutron star)‌ با شهر مونیخ آلمان

تصوری از کهکشانی در دور دست‌ها به نام “SXDF-NB1006-2”

نمایش باران سرد بین کهکشانی به کمک هنر فضایی

تصوری از یک کرم‌چاله که حفره‌ای در فضا و زمان ایجاد کرده است.

تجمع هسته‌های یخی در کمربند کویپر (Kuiper Belt)

تصویری خیالی از تابش نور ستاره کوتوله سامانه تراپیست 1 به سطح یکی از سیاره‌های سیستم

تصویری دیگر از ستاره کوتوله سامانه تراپیست 1 در نزدیکی یکی از سیاره‌ها

نمایی از درخشش کهکشانی به نام “W2246-0526” در نور مادون قرمز که به میزان 350 تریلیون برابر خورشید منظومه ما قدرت دارد!

به تصویر کشیدن مریخ در چهار میلیارد سال پیش

تصویری دیگر از گذشته سیاره مریخ

نمایش گرد و غبار و گازهایی که در اطراف سیستم دو ستاره‌ای “GG Tauri-A” قرار گرفته‌اند، به کمک هنر فضایی

ایستادن بر روی سطح سیاره فراخورشیدی “Gliese 667Cd” که از ستاره میزبانش نور گرفته است.

حلقه‌ی گازی و گرد و غبار کیهانی در اطراف یک ستاره جوان به نام “HD 142527”

نمایی از سطح یک سیاره کوتوله به نام «میک میک» (Makemake)

تصویری خیالی از سیاره کوتوله دوری به نام «اریس» (Eris) که در نزدیکی قمرش دیسمونیا (Dysmonia) قرار گرفته است.

به نمایش گذاشتن لحظه برخورد یک سیارک غول پیکر با قمر اروپا (Europa)، یکی از ماه‌های مشتری

به تصویر کشیدن آتشفشان‌های فعال در دو طرف سیاره‌ای فراخورشیدی به نام “Kepler-20e”

نمایی از یک سیاره فرضی که درخشش مادون قرمز زمان تولدش را باز پس گرفته است.

شرایط احتمالی سطح یکی از سیاره‌های سامانه تراپیست 1 به نام “TRAPPIST-1f”

استفاده از تکنیک‌های هنر فضایی برای نمایش یک سیاه چاله فوق قدرتمند

در این تصویر ستاره “GJ176-525px” ‌نشان داده شده است؛ این ستاره شباهت زیادی با خورشید ما داشته،‌ اما در حدود یک میلیارد سال از خورشید بیشتر عمر دارد.

نمایش یکی از سناریوهای احتمالی در مورد شرایط سیاره فراخورشیدی “55 Cancri e” که ابعادی دو برابر زمین دارد.

تصویری خیالی از چرخش یک سیاره فراخورشیدی فرضی به دور ستاره‌ای کوتوله و سرخ رنگ

استفاده از سبک هنر فضایی برای نمایش جریانی درخشان از جرم یک ستاره که به درون سیاه چاله‌ای عظیم بلعیده می‌شود.

نمایی خیالی از متلاشی شدن یک سیارک در اطراف یک ستاره کولوته سفید

به تصویر کشیدن منظومه خورشیدی ما در اوایل پیدایش آن

یکی از مجموعه پوسترهای طراحی شده از طرف ناسا برای جشن گرفتن اکتشافات فضایی

در هر کدام از این پوسترها، یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های سوژه موردنظر آژانس فضایی به گونه‌ای توصیف شده است که تصور تبلیغ تور گردشگری مکانی توریستی را در بیننده ایجاد می‌کند.

به عنوان مثال در این اثر هنر فضایی یکی از ویژگی قابل‌توجه قمر زحل، انسلادوس (Enceladus)، به عنوان عنصر اصلی طراحی استفاده شده است؛ فوران‌های عظیم در قطب جنوب انسلادوس مشخصه این قمر است.

قمر اروپا

شفق قطبی چشم‌نواز مشتری الهام‌بخش این اثر هنر نجومی بوده است.

اولین پوستر طراحی شده توسط تیم ناسا که منجر به توسعه دیگر آثار مشابه شد.

در این پوستر تاثیرات تابش نور از طرف ستاره‌ای که طیفی متفاوت از نورها را می‌تاباند، بر روی یک سیاره نشان داده شده است.

این اثر در مورد سیاره‌ای بدون خورشید با تاریکی بی پایان است.

تبلیغ پرش از ارتفاع در سیاره‌ای با گرانشی فوق‌العاده قوی

دریاهای طلایی قمر تایتان (Titan)

در سامانه تراپیست 1 به دلیل نزدیک بودن سیاره‌ها به هم، سفرهای بین سیاره‌ای همانند سر زدن به جزیره‌هایی در کنار هم است.

گذراندن تعطیلات در ابرهای سیاره ونوس

یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار هنر فضایی چسلی بونستل مربوط به سال 1331

موضوعات مرتبط: منظومه شمسیموجودات فضایی

سیارک دوتایی یا سیارک مزدوج (Binary asteroid) پدیده‌ای جالب است که به تازگی یک مورد نادر آن توسط تلسکوپ هابل در منظومه خورشیدی ما کشف شده است.

 

نام این سیستم فضایی “Body 288P” است و بر اساس ادعای دانشمندان، به عنوان اولین سیارک دوتایی که از دو سیارک کمیاب تشکیل شده است، شناخته می‌شود. با توجه به تعریف، چنین سیستمی به صورت کلی شامل دو جرم آسمانی است که در حال چرخش به دور هم هستند و در مورد Body 288P، یکی از دو جرم رفتاری شبیه به دنباله دار داشته و در حین چرخش، ردی از گاز و گرد و غبار را به جا می‌گذارد.

 

موضوعات مرتبط: منظومه شمسی

ادامه مطلب

 

سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند.

ستاره‌ شناسان موفق به کشف هفت سیاره شده‌اند که اندازه‌ای نزدیک به اندازه کره زمین دارند و همگی به دور یک ستاره در حال چرخش‌اند.

محققان می‌گویند که در سطح همه این هفت سیاره ممکن است آب مایع یافت شود. اما نکته مهم این است که سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند. این سیاره‌ها برای اولین بار به وسیله تلکسوپ‌ فضایی اسپیتزر، متعلق به سازمان فضایی آمریکا، رصد شده اند. هفت سیاره تازه کشف شده به گرد ستاره "ترپیست یک" (Trappist-1) که یک ستاره با حجم کم و دمای پایین است می‌چرخند. این منظومه کوچک در فاصله ۴۰ سال نوری زمین واقع شده است.

موضوع کشف این سیاره‌ها که با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دیده شده‌اند در مجله نیچر شرح داده شده است.

میشل گیلون، از دانشگاه بلژیکی لیژ که سرپرست نویسندگان این مقاله مجله نیچر است و برای اولین بار خبر کشف این سیاره‌ها را داده می‌گوید: این سیاره‌ها به یکدیگر و همینطور به ستاره‌شان بسیار نزدیک‌اند و وضعیت‌شان خیلی شبیه به وضعیت ماه‌های دور سیاره مشتری است. اما چون ستاره این منظومه، کوچک و سرد است، دمای هفت سیاره کشف شده، معتدل است و این به این معناست که ممکن است در آنها آب مایع- و شاید حیات- وجود داشته باشد.

به گفته دگتر گیلون این بزرگ‌ترین مجموعه کشف شده از سیاره‌های هم‌اندازه کره زمین است که همگی در شرایط یکسانی از نظر وضعیت سکونت قرار گرفته‌اند.

ممکن است در این سیاره‌ها آب و شاید حیات وجود داشته باشد

دکتر اموری تراود یکی دیگر از نویسندگان این مقاله می‌گوید که اگر دورترین سیاره نسبت به ستاره "ترپیست یک"، مثل سیاره زهره و نه زمین، اتمسفری داشته باشد به طور موثر مانع حرارت شود، احتمالا ممکن است قابل سکونت باشد. او به بی‌بی‌سی گفته بسیار ناامید کننده است اگر زمین تنها محل قابل زندگی در میان سیاره‌های جهان باشد.

دیوید شوکمان، سردبیر بخش علمی بی‌بی‌سی معتقد است شور و شوق حاصل از کشف این سیاره‌ها تنها به این دلیل نیست که یک دفعه تعداد زیادی سیاره هم اندازه زمین همه با هم و در یک محدوده کشف شده اند بلکه بخشی هم به خاطر این است که ستاره "ترپیست یک"،تقریبا کوچک و کم نور است. این به این معناست که مطالعه این سیاره‌ها از مطالعه سیاره‌هایی که به ستاره‌های نورانی نزدیک‌ترند آسان‌تر خواهد بود.

مرحله بعدی تحقیقات در مورد این سیاره‌ها هم‌اکنون در حال انجام است و در این مرحله جستجو برای یافتن گازهای کلیدی برای حیات یعنی اکسیژن و متان است آغاز شده است. ستاره شناسان امیدوارند که به زودی از رازهای دیگر سطح این سیاره‌ها پرده بردارند.

موضوعات مرتبط: منظومه شمسی

احتمال وجود بیگانگان در منظومه پروکسیما قنطورس برای اولین بار در حدود 60 سال قبل مطرح شد. آیا موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی به زمین آمده‌اند؟

 بشر از سال‌های دور به بحث و تبادل نظر پیرامون موجودات فضایی می‌پرداخت. 6 دهه قبل و برای اولین بار، وجود موجودات فضایی در حوالی سیاره پروکسیما بی (Proxima B) در منظومه پروکسیما قنطروس (Proxima Centauri) به عنوان نظریه‌ای جدی مطرح شد! این موضوع از نظر مردم یک داستان به شمار می‌رفت و رفته رفته به فراموشی سپرده شد.

همانطور که می‌دانید چندی پیش اخترشناسان از کشف سیاره‌ای مشابه زمین در فاصله 4 سال نوری از منظومه شمسی خبر دادند. سیاره پروکسیما بی واقع در منظومه پروکسیما قنطروس یک سیاره شبه زمین است. به محض کشف این سیاره، گمانه‌زنی‌ها در مورد میزبانی این سیاره از حیات آغاز شد. اکتشاف اخیر دانشمندان بعد از گذشت چند دهه از اولین شواهد مربوط به موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی صورت گرفت. افسانه قدیمی می‌گوید که موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی ، نژادی با نام «سِنِس» (Cenos) هستند که تاکنون چندین مرتبه نیز از زمین ملاقات کرده‌اند.

طبق این شواهد، قد این موجودات در حدود 2.5 متر بوده و شکل و شمایلی مشابه با انسان دارند، با این تفاوت که 5 برابر نسبت به ما قوی‌ترند. آنان از قرص‌هایی بی‌مزه‌ تغذیه می‌کنند و حتی نیازی به خواب و استراحت هم ندارند! موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی تاکنون به ملاقات چندین تمدن باستانی از زمین آمده‌اند و اخیرا نیز در ماه دسامبر سال 2012، در تایوان دیده شده‌اند.

اسکات وارینگ (Scott Waring) به عنوان یکی از یوفولوژیست‌های شناخته شده و مطرح، ویدیوی مربوط به مشاهده این یوفوی عجیب و غریب در تایوان را منتشر کرد که آن را در زیر می‌توانید ببینید:

مطمئنا شما هم در حال حاضر به این فکر می‌کنید که این نمی‌تواند شواهد محکمی بر حضور موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در زمین باشد.

البته که نه؛ این ویدیو تنها یک شایعه اینترنتی به شمار می‌رود. اما داستان اصلی مربوط به تعامل انسان با موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در نوع خود بسیار جالب بوده و واقعیت آن هنوز برای بخش بزرگی از مردم و فعالان شبکه‌های اجتماعی روشن نشده است.

منشا تمامی نظریه‌پردازی‌ها پیرامون موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی ، به یک تلاش 7 ساله از سوی گروهی از روانشناسان کالیفرنیایی در سال 1957 بازمی‌گردد. این تیم تحقیقاتی، مکالمه‌ای طولانی‌مدت و دوستانه را با یک موجود بیگانه از جایی در نزدیکی ستاره آلفا قنطروس (Alpha Centauri) داشتند که او را هَندز (Hands) نام‌گذاری کردند.

از این عنوان، اینگونه برداشت می‌شود که با موجودی دوست‌داشتنی و کودکانه سر و کار داریم. اما هندز در واقع یک موجود فضایی عظیم الجثه با بدنی بزرگ با 8 دست است. میزان هوشیاری این موجود فضایی بین انسان و سگ بوده و او را می‌توان به عنوان یکی از گونه‌های پیشرفته در همسایگی زمین نامید.

البته باید توجه داشت که هندز به طور فیزیکی در برابر محققان حضور نداشت. لی گلدن (Lee Gladden) و پگی ویلیامز (Peggy Williams) در کتابی تحقیقات خود درباره هیپنوتیزم و گفتگو با هندز را به نگارش درآوردند. در طی این آزمایشات، زن جوان و ناشناسی در اتاق حضور داشت که با هیپنوتیزم شدن او، هندز خودنمایی می‌کرد. گفتگوی محققان با هندز در کتابی تحت عنوان «هندز: گزارش واقعی. موضوع هیپنوتیزمی از فضای ماورای زمین» (Hands: The True Account. A Hypnotic Subject Reports on Outer Space) در سال 1976 به انتشار درآمد.

نویسندگان این کتاب موضع دقیقی را در مورد هندز و سِنِس اتخاذ نکرده‌اند؛ از این جهت مشخص نیست که این دسته از بیگانگان واقعی بوده و یا حاصل تخیل فعال یا ناخودآگاه این زن جوان هستند. اما در گوشه‌ای از فضای اینترنت، گزارشاتی وجود دارد که نشان می‌دهد هندز به کمک این زن جوان، به شکلی واقعی با زمینیان ارتباط برقرار کرده بود.

در طول این جلسات متعدد، هندز ادعا می‌کرد که با شماری از گونه‌های هوشمند دیگر از قبیل انسان، دلفین‌ها و سنس نیز در ارتباط بوده است.

دکتر بری وارمکسل (Barry Warmkessel) به عنوان یکی از متخصصین فیزیک که چندین دهه از عمر خود را صرف برخی از نظریه‌های تکامل زندگی در سیارات کرده است، بیگانه‌ی یافت شده در تایوان را به عنوان یک موجود فضایی از نژاد سِنِس معرفی می‌کند.

این فیزیکدان، گزارش مربوط به مشاهده موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی در زمین را به نظریه خود با نام استرو-متریک (Astro-Metrics) منطبق ساخت. پروفسور وارمکسل در تشریح کتاب مذکور گفت: این احتمال وجود دارد که موجودی بیگانه در نزدیکی ستاره پروکسیما قنطروس، ده‌ها سال پیش به صورت تله‌پاتیک در جلسات هیپنوتیزم حضور یافته باشد. یافته‌های اخیر دانشمندان نشان می‌دهد که سیاره پروکسیما بی که تنها 4 سال نوری با ما فاصله دارد، دارای شرایط بسیار مناسبی برای سکونت‌پذیری است. با توجه به اظهارات هندز در آزمایشاتی که چند دهه قبل انجام گرفت، این همان‌ جایی‌ست که بیگانگان سِنِس زندگی می‌کنند.

از طرفی با توجه به آزمایشات پروفسور بری وارمکسل، به نظر می‌رسد که ما باید اظهارات هندز درباره بیگانگان سِنِس را جدی گرفته و به دنبال جزئیات بیشتری از ویژگی‌های آنان باشیم.

سِنِس‌ها لباس‌هایی خاکستری رنگ پوشیده و کلاه بر سر می‌گذارند و یا حداقل در دهه 50 میلادی این کار را انجام می‌دادند! این نژاد از بیگانگان در نوع مرد و زن تکامل یافته و می‌توانند تا 20 فرزند را به دنیا بیاورند. جالب است بدانید که سِنِس‌ها در طول عمر 120 ساله خود به هیچگونه بیماری‌ای آلوده نمی‌شوند.

فضاپیمای این نژاد از موجودات فضایی همانند یک نوار چرخنده است. آن‌ها در طول تاریخ بشریت چندین مرتبه در زمین حضور یافته‌اند که از جمله آن می‌توان به حضور در دوران جنگ جهانی دوم، کمک در ساخت مجسمه ابولهول، ساخت اهرام میاها و دیگر آثار هنری اشاره کرد.

بری وارمکسل معتقد است که این دسته از بیگانگان، تمامی دانش خود را در بانک‌های حافظه شخصی نگهداری می‌کنند که هریک از هم‌نوعان نیز می‌توانند به آنان دسترسی داشته باشند. از این جهت، آنان را می‌توان به عنوان یک مغز مجتمع و متحد به شمار آورد. این بدان معناست که تصمیم‌گیری‌های نژاد سِنِس‌ها توسط یک گروه اخذ می‌شود، بدین ترتیب هیچ اختلاف نظری در تصمیمات و فعالیت‌های آنان وجود نخواهد داشت.

این واقعا آغازی بر شناخت بیشتر منظومه پروکسیما قنطروس است. اگر روزی بشر موفق به خروج از منظومه شمسی شود، احتمالا نژادی که در سیاره پروکسیما بی در انتظار ما هستند، چنین ویژگی‌هایی را خواهند داشت.

بنابراین اگر روزی با فردی دارای 8 هشت دست رو به رو شدید که از قرص‌هایی بی‌مزه تغذیه می‌کرد، از او بپرسید که چگونه می‌توان به پروکسیما بی رفت! به او بگویید که در زمین پروفسوری با نام استیون هاوکینگ می‌خواهد در این باره اطلاع داشته باشد. احتمالا او در پاسخ به سوال شما، به بانک حافظه خود و شبکه اطلاعاتی منحصر به فرد سِنِس‌ها اشاره خواهد کرد.

با این تفاسیر در صورتی که موجودات فضایی سیاره پروکسیما بی دارای چنین ویژگی‌هایی باشند، هکرهای ما باید به شبکه‌های ارتباطی آنان نفوذ کرده و اطلاعات غنی و ارزشمند آنان را در اختیار بگیرند.

موضوعات مرتبط: موجودات فضایی

 

مدت‌هاست که وضعیت روشنایی و الگوی نوری عجیب ستاره تابی دانشمندان را سردرگم کرده است. اکنون گروهی از ستاره‌شناسان موفق به ارائه توضیحی دقیق‌تر شده‌اند.

 

تیمی از محققان از دانشگاه کلمبیا به رهبری ماریو سوسرکویا (Mario Sucerquia)، یک توضیح پیشنهادی جدید را برای تغییرات نامنظم و الگوی نوری عجیب ستاره تابی (KIC 8462852) ارائه کردند؛ چرا که این ستاره اخیرا رفتارهای نامنظم پیشین را از سر گرفته است.

به عقیده دانشمندان، این تغییرات اسرارآمیز در روشنایی ستاره تابی می‌تواند به علت ساختار یکی از سیاره‌های آن باشد. به طور دقیق‌تر دانشمندان بر این باورند که احتمالا این سیاره فراخورشیدی ، ساختاری مشابه با سیاره زحل در منظومه شمسی دارد. محققان در این باره می‌گویند:

نتایج این مطالعات حاکی از آن است که رفتارهای نامنظم روشنایی این ستاره را می‌توان به حلقه‌های یک سیاره فرازمینی نسبت داد.

تیمی از ستاره‌شناسان دانشگاه ییل (Yale University) به رهبری تابیتا بویاجیان (Tabetha Boyajian)، برای اولین بار در سال 2015 موفق شدند که الگوی نوری عجیب ستاره تابی را تشخیص دهند. به طور معمول نور ستاره‌های مشاهده شده از زمین در هنگام عبور سیارات فرازمینی از مقابل آنان، دچار چنین تغییر و تحولاتی می‌شود. اما شرایط در مورد ستاره تابی کاملا متفاوت بود؛ چرا که حتی برخی از دانشمندان معتقد بودند ساخت یک سازه عظیم بیگانه توسط موجودات فضایی می‌تواند علت اصلی الگوی نوری عجیب ستاره تابی باشد. برخی دیگر از ستاره‌شناسان عبور ستاره‌های دنباله‌دار را به عنوان علت وقوع چنین تغییرات نامنظمی پیشنهاد می‌کردند. اما با این حال به نظر می‌رسید که هنوز توضیحی منطقی برای ستاره تابی وجود ندارد.

ماریو سوسرکویا و همکارانش برای اثبات ایده خود، به شبیه‌سازی‌های کامپیوتری روی آوردند و منحنی نوری این ستاره را مورد بررسی قرار دادند.

یک سیاره مشابه به زحل در هنگام عبور از مقابل ستاره خود، تغییرات نامنظمی از روشنایی آن ستاره را برای ناظرین ایجاد می‌کند. به واقع عبور حلقه‌های این سیاره از مقابل ستاره تابی را می‌توان به عنوان یک توضیح منطقی جدید برای رفتار اسرارآمیز ستاره تابی به شمار آورد.

این گذرها هیچ الگوی واضح و یا دقیقی را ایجاد نمی‌کنند، چرا که هر حلقه می‌تواند با زاویه منحصر به فرد خود تغییرات متفاوتی را رقم بزند.

علاوه بر این، شبیه‌سازی کامپیوتری نشان داد که جاذبه این ستاره می‌تواند بر حلقه‌های سیارات نیز تاثیر بگذارد و به ذرات آن الگوی نامنظمی را بخشد. همین امر نیز می‌تواند نامنظم بودن نور این ستاره را به خودی خود تشریح کند. محققان در این باره می‌گویند:

ما متوجه شدیم که ساختارهای نامنظم در حلقه‌ها موجب بروز تغییراتی لحظه‌ای در شکل و جهت آنان می‌شود که در هنگام عبور از مقابل ستاره مادر، تغییراتی چشم‌گیر را ایجاد می‌کند.

دانشمندان همچنین با اندازه‌گیری‌های دقیق‌تر متوجه یک الگوی زمانی دقیق برای وقوع چنین تغییراتی در ستاره تابی شدند که به عقیده آنان فقط یک سیاره دارای حلقه می‌تواند چنین پدیده‌ای را ایجاد کند.

هدف اصلی تیم تحقیقاتی مربوط به این مطالعه، این بود که نشان دهند مکانیسم‌هایی وجود دارند که قادر به ایجاد تغییر در پرتوهای نوری هستند.

با وجود اینکه توضیح جدید دانشمندان تنها احتمال موجود برای الگوی نوری عجیب ستاره تابی نیست، گروه‌های مختلفی از ستاره‌شناسان در سراسر جهان به مطالعات خود ادامه می‌دهند.

موضوعات مرتبط: منظومه شمسی

اگر می‌خواهید بدانید که آیا امکان تماشای ستارگان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی برای فضانوردان ممکن است یا نه، در این مطلب به این سوال پاسخ می‌دهیم.

گاهی این سوال برای برخی افراد پیش می‌آید که آیا فضانوردان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) می‌توانند ستاره‌ها را ببینند؟ فضانوردی به نام جک فیشر (Jack Fischer) پاسخ صریحی به این سوال می‌دهد: بله! وی حتی در پیامی توییتری، از دیدن کمان زیبای راه شیری از داخل ایستگاه فضایی گفته است.

اما شاید بپرسید چطور ممکن است؟ شاید تصاویر ماموریت آپولو از سطح ماه را به یاد آورید که هیچ ستاره‌ای در آسمان دیده نمی‌شد و آسمان کاملا سیاه و بی‌ستاره بود.

این تصور غلط را ممکن است بسیاری داشته باشند که فضانوردانی که بر سطح ماه فرود آمدند، نمی‌توانستند هیچ ستاره‌ای را ببینند. اما دلیل این اتفاق به تنظیمات دوربین‌های عکاسی ماموریت‌های آپولو مربوط می‌شود. تنظیمات نوردهی این دوربین‌ها به نحوی تنظیم شده بود که بتواند در بازتاب نور شدید از سطح ماه و سفینه، تصویر خوبی را ثبت کند. این فضانوردان گفته‌اند که می‌توانستند با قرارگیری در سایه سفینه، ستاره‌های روشن آسمان را ببینند. همچین هنگامی که به دور ماه و در بخش ناپیدای ماه (از دید ما زمینیان) در گردش بودند، ستاره‌ها را می‌توانستند به خوبی ببینند.

همان‌طور که ما بر روی زمین به آسمانی تاریک در نیمه‌های شب نیاز داریم تا بتوانیم به تماشای ستارگان نشسته و بیشترین تعداد ستاره را ببینیم، زمانی که در فضا باشید نیز همین اتفاق برای دیدن زیبایی‌های آسمان لازم است.

نکته جالب درباره ISS این است که فضانوردان آن، در هر شبانه‌روز، 16 بار شب را تجربه خواهند کرد (در بازه‌های 45 دقیقه‌ای). ایستگاه فضایی بین‌المللی هر 90 دقیقه یک بار، به دور زمین می‌چرخد و زمانی که در سمت شب زمین قرار بگیرد، تجربه آسمانی بسیار تاریک را برای سرنشینانش رقم خواهد زد.

تصویر زیر یکی دیگر از عکس‌های ثبت‌شده توسط فیشر است که ستارگان به روشنی ثبت شده‌اند.

برای ثبت ستارگان در یک عکس، مهمترین موضوع، نوردهی است. اگر شما روی زمین در جایی باشید که ستارگان بی‌شماری را ببینید، با گرفتن عکسی معمولی با دوربین یا موبایل خود، نمی‌توانید هیچ ستاره‌ای را ثبت کنید. عکاسان آسمان شب نیاز به نوردهی‌های طولانی‌مدت دارند تا بتوانند کمان زیبای راه شیری را ثبت کنند. به طور مشابه، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز به نوردهی‌های طولانی‌مدت نیاز دارند تا بتوانند تصاویری همچون تصویر زیبای زیر از کهکشان راه شیری ثبت کنند:

در تایم لپس (time lapse یا تصویربرداری زمان‌گریز) زیر، تعدادی ستاره ظاهر و سپس ناپدید می‌شوند. البته باید گفت که در اینجا هم هدف اصلی، ثبت تصویر از خود زمین است.

موضوعات مرتبط: منظومه شمسی